وب سایت شورای روابط خارجی آمریکا در گزارشی نوشت: توافقنامه هسته‌ای غیرنظامی ایالات متحده و هند در سال 2005 نقطه عطفی در روابط سرد دو کشور بود.

در دوره جنگ سرد، هند سیاست عدم تعهد را دنبال کرد و از رقابت بین اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده به نفع خود استفاده کرد. تحریم‌های ایالات متحده بر هند در پاسخ به آزمایش‌های هسته‌ای این کشور در سال‌های 1974 و 1998 باعث تیرگی روابط شد. اما همانطور که اشاره شد توافق هسته ای غیرنظامی در سال 2005، روابط دو کشور را تغییر داد. واشنگتن همان امتیازاتی را به هند داد که به امضاکنندگان معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای داده می شد، بدون آنکه دهلی نو آن را امضا کرده باشد. از زمان امضای قرارداد، همکاری‌های دیپلماتیک، اقتصادی، نظامی و علمی دو کشور بهبود یافت.

ایالات متحده اکنون امیدوار است که دهلی نو به این کشور برای ایجاد موازنه قدرت در برابر چین کمک کند. بسیاری از سیاست گذاران، ایالات متحده آمریکا و هند را دارای ارزش های دموکراتیک و علاقه مند به مقابله با چین می دانند. دهلی نو به دنبال این است که مطمئن شود قدرت چین برای تسلط بر آسیا نخواهد بود، زیرا اگر چین بر آسیا مسلط شود، هند با شرایط سختی مواجه خواهد شد. بویژه آنکه در حال حاضر، هند و چین در هیمالیا بر سر یک مرز مورد مناقشه درگیر هستند.

دهلی نو احتمالا امیدهای واشنگتن را ناامید خواهد کرد. چراکه بعید است در کنار واشنگتن علیه چین قرار گیرد، مگر اینکه رقابت آنها مستقیماً بر هند تأثیر بگذارد. در حالی که اغلب هند به عنوان یک دوست خوب برای ایالات متحده تلقی می شود، اما بسیاری فراموش می کنند که هند متحد رسمی این کشور نیست. از همین رو واشنگتن به دو دلیل نمی تواند روی دهلی نو حساب کند. اول اینکه، هند با چین مرز مشترک دارد، در حالی که ایالات متحده یک اقیانوس دورتر است. دوم، هند از نظر اقتصادی و نظامی به طور قابل ملاحظه ای ضعیف تر از چین است.

در مجموع، نزدیکی و ضعف قدرت هند در برابر چین این کشور را در معرض انتخاب دشوارتری قرار می دهد، در حالیکه برای ایالات متحده این چنین نیست. هند « نمی خواهد تصمیمی بگیرد که این کشور را متعهد به همکاری با ایالات متحده برای مقابله با چین نماید».