وب‌سایت اندیشکده آمریکایی هادسن (Hudson Institute) در یادداشتی نوشت: موفقیت‌های اخیر طالبان در میدان نبرد، در پی عقب‌نشینی نیروهای دولت افغانستان از پادگان‌های نظامی در مناطق دورافتاده رخ داده است که بدون بهره‌گیری از حمایت نیروی هوایی نمی‌توان از آن‌ها محافظت کرد. اگرچه در دو سال گذشته، نیروهای امنیت ملی افغانستان در 90 درصد از نبردها با طالبان نقش مستقیم داشتند، اما آن‌ها برای پشتیبانی هوایی از نظامیان خود به حمایت نیروهای هوایی آمریکا نیاز داشتند. بااین‌وجود، دولت بایدن درباره تصمیم خود در خصوص خارج کردن نیروهای آمریکا از افغانستان در 11 سپتامبر، هیچ برنامه‌ احتمالی برای پشتیبانی هوایی از نیروهای افغان ارائه نکرد. در عوض، او امیدوار بود که روند صلح ناقص که توسط دولت ترامپ آغازشده بود، به نتیجه مطلوب برسد.

حملات نظامی اخیر طالبان، اعتقاد به جهاد را در ایدئولوژی آن‌ها پررنگ‌تر کرده است. درحالی‌که این گروه در اعلامیه‌های خود همواره تأکید کرده است برای رسیدن به پیروزی، مبارزه خواهد کرد، اما مذاکره‌کنندگان آمریکایی به‌صورت غیرعاقلانه‌ای آن‌ها را نادیده می‌گرفتند.

تعریف طالبان از صلح این است که سایر افغان‌ها باید رهبری آن‌ها را بپذیرند. در توافق ناقص دوحه نیز، طالبان برای پایان دادن به خشونت، هیچ تضمین مشخصی به آمریکا نداده است. طالبان، عقب‌نشینی آمریکا را پیروزی خود قلمداد می‌کند و با استفاده از نیروی نظامی در تلاش است تا امارت اسلامی تمامیت‌خواه خود را جایگزین جمهوری افغانستان کند.

وزیر دفاع آمریکا: القاعده می تواند در مدت دو سال، توانایی لازم برای حملات تروریستی بین المللی را از پایگاهی در افغانستان بازیابی کند

تنها پیامد مثبت توافقنامه دوحه این بود که خروج نسبتاً آرام و منظم نیروهای آمریکا را به دنبال داشت.

گزارش اخیر سازمان ملل حاکی از آن است که طالبان یک سال پس از امضای توافقنامه با زلمای خلیل‌زاد، نماینده ویژه آمریکا در امور افغانستان، روابط خود را با القاعده همچنان قطع نکرده است. اخیراً، لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا به نمایندگان کنگره گفت که القاعده می‌تواند در مدت دو سال، توانایی لازم برای حملات تروریستی بین‌المللی را از پایگاهی در افغانستان بازیابی کند. علت اصلی مذاکره آمریکا با طالبان این بود که آن‌ها متعهد شوند هیچ پناهگاهی در اختیار تروریست‌های بین‌المللی ازجمله القاعده قرار ندهد. اگر طالبان همچنان به حفظ ارتباطات خود با القاعده ادامه دهد، هیچ دلیلی برای پافشاری بر روی این توافق یا دیگر وعده‌های محرمانه گزارش‌شده توسط خلیل‌زاد وجود ندارد.

آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا این احتمال را قبول کرده که طالبان فقط به دنبال خروج آمریکا بوده است و علاقه زیادی به مذاکره صلح‌آمیز با سایر افغان‌ها ندارد. به گفته بلینکن، ایالات‌متحده «در حال ارزیابی این مسئله است که طالبان برای پایان دادن به درگیری‌ها در افغانستان جدی است یا خیر؟».

هرچقدر این ارزیابی زودتر به پایان برسد و هرچه سریع‌تر انتظارات غیرواقعی در مورد طالبان به‌عنوان یک شریک بالقوه آمریکا در توافق صلح کنار گذاشته شود، برای آمریکا آسان‌تر خواهد بود که برای کمک به مقاومت مردم افغانستان در برابر سلطه طالبان برنامه‌ریزی کند.

در سفر اخیر اشرف غنی، رئیس‌جمهور افغانستان به آمریکا، رئیس‌جمهور بایدن قول پشتیبانی از دولت افغانستان را داد، درحالی‌که تأکید می‌کرد آینده کشور در دستان افغان‌ها است.

به شکل جالبی، این فرایند تکرار همان وقایعی است که رئیس‌جمهور اوباما هنگام خروج نیروهای آمریکایی از عراق در سال 2011 گفته بود. این عقب‌نشینی با ظهور داعش و موفقیت‌های سریع نظامی آن در دامنه وسیعی از سرزمین عراق انجام شد. داعش از روشی الهام گرفت و مسیری را نشان داد که‌موجی از حملات تروریستی را در اروپای غربی، ایالات‌متحده و مناطق دیگر ترتیب داد.

حداقل، دولت اوباما در مذاکرات درباره احتمال صلح با داعش دچار توهم نشده بود؛ اما دولت ترامپ و بایدن به‌عنوان در تله مذاکرات صلح با یک دشمن آشتی‌ناپذیر افتاده‌اند.

زمانی که آمریکا و متحدانش با کمک منابع، هوش، تجهیزات، آموزش و مشاوره، از دولت عراق حمایت کردند، داعش در عراق شکست خورد. دولت کابل نیز تنها با راهبردی مشابه و با پشتیبانی خارجی می‌تواند موجب تغییر حرکت طالبان شود.

آمریکا می‌تواند با کمک یک کشور ثالث از ظرفیت پشتیبانی نیروی هوایی افغانستان حمایت نماید. اطلاعات فنی آمریکا می‌تواند به هدایت منابع نظامی افغانستان کمک کند، درحالی‌که مأموریت‌های آموزشی و مشاوره مؤثر نیز می‌تواند پس از عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی ادامه یابد.

تمایل غیرنظامیان افغان برای تشکیل نیروی نظامی، به‌منظور مقاومت در برابر طالبان، نمونه‌ای است که نشان می‌دهد هیچ‌چیز در افغانستان تمام نشده است. آمریکا، نظامیان مختلف عراقی را علیه داعش مسلح کرده و هیچ دلیلی وجود ندارد که رویکرد مشابهی در افغانستان اتخاذ نشود.

پیام بایدن در دیدار با غنی این بود که نیروهای آمریکا «ممکن است آنجا را ترک کنند، اما حمایت‌ها از افغانستان از طریق کمک نظامی و همچنین پشتیبانی اقتصادی و سیاسی ادامه خواهد یافت».

اولین مرحله برای حمایت از افغان‌ها، پایان دادن به ابهامی است که در مورد چشم‌انداز آمریکا از آینده افغانستان با توافقنامه دوحه ایجاد شده است.

آمریکا علاقه‌مند به حفظ جمهوری افغانستان و جلوگیری از بازگشت به دوره تسلط طالبان است.