دنیل فیوت در گزارشی که موسسه روابط بین الملل فرانسه بر روی وب‌سایت خود منتشر کرد، نوشت: اقدامات روسیه در شرق اروپا و پرسش ها درباره روابط فرا‌آتلانتیک دولت‌های اروپایی را مجبور کرده است مسیر کاهش خسارت‌بار بودجه دفاعی اروپا را تغییر دهند.

آژانس دفاعی اروپا برآورد می‌کند که اتحادیه اروپا از سال 2005 تا سال  2007 یک افزایش 11 میلیارد یورویی در بودجه دفاعی داشت، اما بعد از بحران مالی از سال 2007 تا 2013 این بودجه تا 14 میلیارد یورو کاهش داشت.

از آن زمان به بعد بود که اروپا با آشفتگی ژئوپلیتیک رو به رشد، شاهد رشد حدود 15 میلیارد یورویی از سال 2013 تا 2017 بود. مخارج دفاعی در اروپا همچنان در حال افزایش است. به لحاظ نظری این پولِ بیشتر باید راهش را به پروژه‌های جدید فن‌آوری دفاعی و برنامه‌های قابلیتی باز کند، اما می‌دانیم که اغلب دولت‌های اروپایی هنوز خیلی در خصوص سرمایه‌گذاری بیشتر در تحقیق و توسعه دفاعی محتاط هستند.

صنعت در اروپا نیازمند برنامه‌ریزی است، در غیر این صورت مهارت و سرمایه گذاری از بین خواهد رفت، یعنی شرکت‌ها قادر به برآوردن هرگونه تقاضای ناگهانی برای تولید سلاح در آینده نخواهند بود و در عین حال دلیلی پایدار هم برای طراحی و توسعه فن‌آوری‌های دفاعی پیشرفته ندارند.

مسئله مهارت در بخش دفاعی مسئله‌ای مهم است. صنعت دفاعی درگیر تولید و عرضه قطعات، سیستم‌ها و خدماتی با ارزش بالا است، اما بر ارتشی از کارشناسان فنی، مهندسان و دانشمندان برای ماندن در جبهه توسعه فن‌آوری نظامی متکی است.

یک پژوهش جدید نشان داد که برخی از صنایع دفاعی اروپا در طیفی از فعالیت‌ها از مهندسی نرم‌افزار، آزمایش سیستم‌ها و جنگ الکترونیک گرفته تا مهندسی گرمایشی و امنیت سایبری فاقد مهارت هستند. واقعیت این است که کاهش سرمایه‌گذاری در بخش دفاعی باعث دلسردی و راندن فارغ التحصیلان جوانی شده است که ترجیح می‌دهند برای شرکت‌های فعال در «سیلیکون ولی» آمریکا، در بخش‌هایی غیر از بخش‌های دفاعی کار کنند.

بسیاری از شرکت های دفاعی اروپایی ابتکارات جدید در سطح اتحادیه اروپا به ویژه صندوق دفاعی اروپا را با علاقه دنبال می‌کنند. این اتحادیه اکنون به دنبال صرف بیش از 13 میلیارد یورو در زمینه دفاع در هفت سالی است که از سال 2021 تا 2027 را شامل می‌شود. این صنعت در هر صورت خوشحال است که اتحادیه اروپا بالاخره تابوی مهم صرف بودجه اروپا در زمینه دفاع را شکست.

با وجودی که تعدادی از شرکت‌های دفاعی و دولت‌ها هنوز رابطه‌ای خاص با واشنگتن دارند، اما غول‌های دفاعی اروپا از این که اتحادیه اروپا و رهبران متعددی درباره خودمختاری راهبردی برای این اتحادیه حرف می‌زنند خوشحال هستند.

صنعت این درخواست‌ها را راهی برای اطمینان یافتن از این می‌داند که نیروهای مسلح اروپایی به فن‌آوری‌ها، تجهیزات و سیستم‌های کارآمد و قابل اطمینان دسترسی دارند و معتقد است که این لحظه سیاسی مهمی برای تضمین آن است که اروپا از عهده دفاع برمی‌آید.

نه تنها دولت آمریکا به سختی تلاش می‌کند به اروپا درباره عواقب احتمالی سرمایه‌گذاری در صندوق دفاعی اروپا و ابتکاراتی نظیر همکاری ساختاری دائمی هشدار دهد، بلکه حقیقت این است که بسیاری از دولت‌های عضو اتحادیه هم نمی‌توانند برای امنیت‌شان آن طور که به واشنگتن تکیه دارند، به دولت‌های اروپایی اتکا کنند.

این صنعت همچنین ابتکارات اتحادیه اروپا نظیر «بسته دفاعی» سال 2009 را با علاقه دنبال می‌کند. هنوز راه درازی در پیش است تا زنجیره‌های تامین ملی راه به بنگاه‌های کوچک و متوسط در سراسر این اتحادیه باز کنند. بسیاری از بازیگران این صنعت امیدوارند که ابتکاراتی نظیر صندوق دفاعی اروپا موانع را با تاکید بر نیاز به تحقیق و توسعه دفاعی جمعی و توسعه قابلیت‌ها از بین ببرد.

در هر صورت این صنعت جاه طلبی اخیر اروپا را مثبت می‌بیند و علامت‌های مثبت بسیاری در خصوص برنامه‌های جدید برای قابلیت‌ها وجود دارد. ناظران علاقمند به توسعه چنین برنامه‌هایی در گذشته باید از این واقعیت آگاه باشند که دولت‌ها باید مطالبات نظامی‌شان را با هم هماهنگ سازند و اختلافات در زمینه سیاست‌های صادرات را رفع کنند.

شرکت‌های دفاعی بازار اروپایی را به شکلی متفاوت می‌بینند و می‌کوشند در این بازار به شکلی متفاوت سرمایه‌گذاری و آن راتنظیم کنند. تعدادی از غول‌های دفاعی ملی کاملا به تقاضای دولت ملی وابسته‌اند یعنی به گشایش زنجیره‌های تامین اکراه دارند یا این که قادرند در یک محیط رقابتی و در بازارهای غیر اروپایی فعالیت کنند.

بنگاه‌های کوچک و متوسط مرتبط با امور دفاعی نیز دو دسته‌اند. برخی به رقابت برای کسب قراردادهایی در اروپا تمایل دارند، زیرا تقاضای ملی کفایت نمی‌کند و برخی دیگر نگرانند که ادغام در زنجیره بزرگ‌تر تامین اروپا توانایی آنها برای حفاظت از حقوق مالکیت معنوی را از بین ببرد. در اینجا استفاده از مشوق‌های مالی تحت صندوق دفاعی اروپا می‌تواند به رفع واگرایی منافع کمک کند.

یک نکته دیگر ماهیت در حال تغییر فن‌آوری‌های دفاعی است. حقیقت صنعت دفاعی این است که نوآوری پیشرفته بیش از پیش در بخش تجاری ظاهر می‌شود، اما تناقض در این است که فقط شرکت‌های دفاعی و دولت‌ها می‌توانند فن‌آوری‌های غیرنظامی را با نیازهای دفاعی مصرف کننده نهایی در یک راستا قرار بدهند.

اروپا در حوزه‌هایی مثل هوش مصنوعی، محاسبات کوانتومی، نانو، فن‌آوری‌های زیستی و رباتیک به ویژه در این زمینه که چطور می‌توان آنها را در توسعه تسلیحاتی به کار برد، سرمایه‌گذاری کمی انجام می‌دهد. در حالی که شرکت‌های دفاعی با سرمایه و فرهنگ نوآوری می‌توانند فن‌آوری های تجاری را در سیستم های دفاعی ادغام کنند، اما در کل این صنعت هنوز از پتانسیل کامل فن‌آوری‌های جدید برای دفاع استفاده نکرده است.

صنعت همچنین متوجه است که اگرچه دولت‌های اروپایی بودجه دفاعی را بیش از پیش افزایش می‌دهند، اما به دلیل گستره‌ای از عوامل ساختاری با چالش‌های بودجه روبرو هستند. امروزه سیستم‌هایی که شرکت‌های دفاعی تولید می‌کنند از نظر فن‌آوری و خدماتی پیچیده‌تر و هزینه آنها گران‌تر است. دولت‌ها مجبورند بررسی کنند که برای خریدهای جدید چقدر سرمایه گذاری کنند. محدودیت‌های بودجه ممکن است اشتها برای راه‌حل‌های جدید فن‌آوری برتر را کاهش دهد که این امر برای خودمختاری راهبردی اروپا یا صنعت دفاعی آن خوب نیست.

به علاوه رقابت بین‌المللی برای بازار دفاعی در حال افزایش است. در حال حاضر آمریکا بیشترین سهم قراردادهای خارجی را دارد و اروپا منتظر است که چین هم علاوه بر تسلیحات کوچک و پهپادهایی که در حال حاضر صادر می‌کند، وارد این بازار شود. اروپا همچنان به صادرات هرگونه برنامه جدید تسلیحاتی که راه می‌اندازد متکی خواهد بود، اما در این مسیر با رقابت شدید آمریکا و بازیگران جدید بازار روبرو خواهد شد.

اگر دولت‌های اروپایی در خصوص تامین سطح کافی خودمختاری راهبردی در حوزه دفاعی جدی هستند، سرمایه‌گذاری برای آنها امری مهم است: تکیه بر صندوق دفاعی اروپا در حالی که دولت‌ها بودجه دفاعی را کاهش می‌دهند کفایت نخواهد کرد.

در عین حال یک چالش بزرگ‌تر در افق پیش رو قرار دارد. شاید خودمان را گول بزنیم که مشکلات پیش روی بازار دفاعی اروپا ماهیت اقتصادی دارد، اما واقعیت این است که مشکل سیاسی است. دولت‌های اروپایی هنوز در خصوص این که این اتحادیه چه نوع بازیگر دفاعی باید باشد به تصمیم جمعی نرسیده‌اند و ممکن است نتوانند چنین تصمیمی را بگیرند.

این یک مشکل مهم برای دفاع اروپایی است. صنعت نیاز دارد که دولت با برنامه های بزرگ قابلیت دفاعی پیش برود. به علاوه، دولت‌های اروپایی باید در خصوص این که می‌خواهند قادر به توسعه، خرید و استفاده  کدام نوع از فن‌آوری های دفاعی باشند، شفاف‌تر عمل کنند. بدون پاسخ به این سوال دفاع اروپایی احتمالا بار دیگر مایوس خواهد شد.