جان گوردون، جان ماتسومورا، آنتونی آتلر، اسکات بوستون، ماتیو بویر، ناتاشا لاندر و تاد نیکلاس در پژوهشی که اندیشکده رند منتشر کرد، نوشتند: این پژوهش سعی دارد تا در دو سطح به مقایسه ارتش آمریکا با کشورهای متحد (مانند: فرانسه، انگلستان، آلمان و استرالیا) و همچنین کشورهای رقیب ( مانند: روسیه و چین) بپردازد. با این حال به نظر می رسد ارتش آمریکا دارای توانمندی های منحصر به خود است و هیچ ارتشی در جهان چنین توانمندی هایی ندارد.

بررسی مقایسه ای

با توجه به ارزیابی های مقایسه‌ای صورت گرفته باید گفت اگر چه آمریکا دارای طیف وسیعی از پهپادهای پیشرفته و جنگ افزارهای زمینی بدون سرنشین (UGV) است، اما بدون شک توانمندی های رقبای خارجی هم بسیار وسیع و قابل توجه می باشد. علاوه بر این از آنجایی که هنوز بسیاری از مولفه های نرم افزاری و سخت افزاری سامانه‌های بدون سرنشین آینده رونمایی نشده اند، ضعف آمریکا در این حوزه چندان روشن و قابل بررسی نیست.

در واقع هرچند فناوری مورد نیاز برای به کارگیری موفق آن بسیار پیچیده است، اما کارشناسان معتقدند که   UGVها در تولید و پیشرفت همچنان جای کار دارند و تا 10 سال آینده بازار این جنگ افزارها رشد چشمگیری خواهد داشت.  در حالی که تمرکز آمریکا در مورد UGV ها بیشتر بر سیستم عامل های چرخ دار بوده است، اما منتقدان، آن را  بسیار محافظه‌کارانه دانسته و بر این اعتقادند که نوآوری های جدید در زمینه سامانه‌های کوچک‌تر که الزامی به بهره گیری از نیروی انسانی در آن نیست،  بر این راهبرد برتری محسوسی دارد. برای مثال سیستم گاردیوم [ناوگان زمینی رباتیک] اسرائیل در تاکتیک و عملیات از سیستم های رباتیک آمریکا  که عمدتا به ربات های کنترلی ضدIED  محدود می شود، کارآزموده تر هستند، این موضوع حاکی از عقب ماندن تکنولوژی آمریکا، در مهارت های پیشرفته مربوط به ارتباط بین سرباز و ربات است.

از سوی دیگر نیز هر چند که سیستم‌های هوایی بدون سرنشین (UAS) آمریکا بسیار پیشرفته هستند، اما تکنولوژی پهپادی دیگر دولت‌ها از جمله چین و اسرائیل فاصله زیادی با آن ندارند و احتمالا در بعضی حوزه ها جلوتر هم هستند، همچنان که ایران نیز سرمایه گذاری قابل توجهی در سامانه‌های هوایی بدون سرنشین انجام داده است.

بنابراین شاید مهم‌ترین ضعف آمریکا را بتوان وضعیت رباتیکی این کشور دانست، چرا که فن‌آوری پایه ای رباتیکی عموما در دسترس است و با بهره گیری از منابع کم نیز پیشرفت سایر ارتش های جهان در این زمینه به سرعت امکان‌پذیر خواهد بود. در واقع می توان گفت که موانع نسبتا کمی برای ورود دیگران به این حوزه وجود دارد و منحنی یادگیری آن هنوز نسبت به دیگر فن‌آوری‌های پیشرفته یکدست می باشد و این منحنی در صورتی تغییر خواهد یافت که توانمندی های رباتیکی آمریکا به نسبت دیگران، پیشرفته تر و پیچیده تر شود. امری که مستلزم حضور فعالانه تر رهبران سیاسی و نظامی آمریکا در این حوزه است.

با توجه به آنچه گفته شد لازم است تا مقایسه ای در خصوص برخی از سامانه‌های جنگ افزاری آمریکا با سایر ارتش های جهان صورت گیرد:

آتش غیر مستقیم: امروزه MRL ها (پرتاب موشک های متعدد) قادرند هدف‌هایی را مورد اصابت قرار دهند که موشک های بالستیک با برد متوسط در دهه 90 توان آن را داشت. هر چند که دقت این جنگ افزارها به طور چشمگیری متغیر است، اما ضعیف‌ترین آنها هم می تواند اهداف موجود را تهدید کند و اگر آمریکا نتواند برای آنها چاره ای بیندیشد، عملیات های آینده برایش چالش های زیادی به همراه خواهد داشت. با در نظر گرفتن اینکه برد  MRLهای کشورهای دیگر تا 100 کیلومتر افزایش یافته است، MRLهای آمریکا با برد 84 کیلومتر به طور قابل توجهی ضعیف ترند. علاوه بر این، رادار آتش یاب ارتش آمریکا فاقد توانایی لازم برای ردیابی MRL های دوربرد مهاجم می باشد.

جابجایی و مانور: در حالی که ارتش های جهان عمدتا به   IFV(ماشین پیاده نظام زرهی) با توپ های کالیبر بالا و سلاح های کنترل از راه دور گرایش دارند، ارتش آمریکا از سلاح های 30-40 میلیمتری و نفربرهای زرهی چرخدار و کشنده و مسلسل کالیبر-50 سوار بر ماشین زرهی استرایکر بهره می برد که از همتای خارجی خود تا حدی عقب مانده تر است.

مقایسه جوخه ها: کارشناسان نظامی ارتش های بسیاری از کشورها تایید می کنند که تجهیزات پیاده نظام امروزی زیاد، سنگین و غیرقابل کنترل شده است و باید برای آن چاره ای اندیشید. ربات های شبیه انسان در این زمینه از ماشین های زرهی کارآمدترند. تعداد پرسنل جوخه هم از هشت تا 12 نفر متغیر است. جوخه بعضی ارتش ها دارای مسلسل و سلاح های ضدزرهی هم هست، اما برخی آنها را در دسته های بالاتر گنجانده اند. در برخی موارد جوخه به تیم های سه یا چهار نفری تقسیم می شود که وظایف یکسان یا متفاوتی دارند. به نظر می رسد توانمندی ها و ماموریت جوخه ها در ارتش های کشورهای دیگر با ارتش آمریکا تفاوت چندانی ندارد.

با همه این احوال لازم است این موضوع مد نظر قرار گیرد که برای مقایسه توانایی ارتش آمریکا با ارتش های کشورهای دیگر نیاز به دسترسی به اطلاعات مورد نیاز از طریق منابع محرمانه و غیرمحرمانه است و واضح است که این مقایسه در بسیاری از موارد به خاطر عدم دسترسی محقق به منابع لازم اطلاعاتی امکان‌پذیر نیست.