ادی لینزر در مقاله ای برای امریکن اینترپرایز با طرح این سوال که آیا چین در سال 2015 به مبارزه علیه داعش می پیوندد؟ نوشت: مبارزه پکن با داعش به لحاظ راهبردی منطقی به نظر می رسد. چین منافع اقتصادی فراوانی در منطقه دارد. این کشور در حال حاضر 10 درصد نفت مورد نیازش را از عراق وارد می کند. شرکت های دولتی چین که در زمینه انرژی فعال هستند، در زیرساخت ها، خطوط لوله و جاده های سراسر این کشور میلیاردها دلار سرمایه گذاری کرده اند.
در جریان حمله داعش به عراق در تابستان سال 2014 بیش از 10 هزار کارگر چینی به دلایل امنیتی مجبور به ترک این کشور شدند.
پکن همچنین نگران است که عناصر داعش سرزمین چین را نیز تهدید کنند. در اوایل ژوئیه ابوبکر البغدادی که خود را خلیفه داعش می خواند، به صراحت دولت چین را آزاردهنده مسلمانان خواند و به این ترتیب چین را به هدفی مشروع برای داعش تبدیل کرد. بیش از 300 مبارز چینی اویغوری هم به گروه داعش پیوسته اند.
دولت چین نگران است که این افراط گرایان پس از نبردهای سخت بتوانند با گذرنامه های چینی دوباره به این کشور وارد شوند. جدایی طلبان سازماندهی نشده اویغور قبلا هم به بمبگذاری و حملات با سلاح های سرد در استان شین جیانگ در مرز غربی چین و دیگر بخش های این کشور دست زده اند. از این رو نفوذ وابسته های آموزش دیده داعش ثبات داخلی چین را تهدید می کند.
پیشنهاد پکن برای کمک به دولت عراق از تغییری تدریجی، اما مهم در سیاست خارجی چین پرده بر می دارد. در سال 1953 نخست وزیر چین “اصل منع مداخله” را به عنوان سنگ بنای سیاست خارجی چین معرفی کرد که بر اساس آن چین (به لحاظ نظری) از مداخله در امور داخلی دیگر کشورها خودداری می کند. اصل منع مداخله در طول نخستین دوره رشد اقتصادی در چین در حالی طنین انداز شد که این کشور بر رشد داخلی متمرکز شد و در خصوص مداخله خارجی محتاط برخورد کرد.
در هر حال اکنون چین نگاه به بیرون دارد تا در آن سوی مرزهایش سرمایه گذاری کند و منابع طبیعی به دست آورد. منافع ملی چین مطابق با اصل منع مداخله این کشور انگاشته شده است، اما این ناهماهنگی میان حرف و عمل چین چیزی است که امروز در عراق مشاهده می کنیم.
کمک پیشنهادی چین به دولت عراق نشان دهنده تغییری در محاسبات راهبردی پکن است. رهبری چین دیگر باور ندارد که می تواند بر آمریکا برای تامین ثبات در منطقه خلیج فارس و بنا بر این حمایت از منافع اقتصادی چین تکیه کند.
در حالی که عملیات های نظامی چند ملیتی علیه داعش در سال 2015 ادامه دارد، باید منتظر برداشتن گام هایی کوچک از سوی چین به منظور مشارکت در این مبارزه باشیم.
اما آیا ارتش آزادی بخش خلق با ائتلاف آمریکا یا با ایرانی ها هماهنگ می شود؟ آیا مداخله نظامی چین بر وضعیت سیاسی عراق تاثیر می گذارد؟
پاسخ به این سوالات مشخص می سازد که آیا عراق به محلی برای همکاری چین و آمریکا تبدیل می شود یا رقابت آنها.
0 Comments