شورای راهبردی آنلاین-رصد: «ارتقای روابط روسیه و کره شمالی امری نگران کننده است. نه به دلیل وعده مبهم احتمال حمایت مسکو از پیونگ یانگ در جریان درگیری با آمریکا یا کره جنوبی، بلکه به این دلیل که سفر ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه به پیونگ یانگ از افزایش انتقال مهمات کره شمالی برای کمک به جنگ مسکو علیه اوکراین و احتمالا تمایل روسیه به ارائه کمک فن آوری نظامی پیچیده‌تر به کره شمالی حکایت می‌کند.»
شورای راهبردی آنلاین – گفتگو: یک کارشناس مسائل بین‌الملل گفت: شورای امنیت، مجمع عمومی و شورای حقوق بشر و دیگر نهادهای سازمان ملل از این پس، حتی اگر نخواهند هم ناچارند در بیانیه‌ها و قطعنامه‌های آتی خود به رای مشورتی دیوان بین‌المللی دادگستری مبنی بر “اشغال‌گر” خواندن رژیم اسرائیل و اقدامات غیرقانونی آن در سرزمین‌های اشغالی علیه فلسطینیان اشاره و به آن ارجاع دهند و این یک شکست سیاسی و حقوقی برای این رژیم و حامیانش است.
شورای راهبردی آنلاین – گفتگو: سفیر پیشین ایران در ارمنستان گفت: نزدیکی راهبردی ارمنستان به اروپا و آمریکا، چندان دور از انتظار نیست، چراکه دولت پاشینیان نگران است که اگر حمله دیگری در مرزهایش اتفاق بیفتد، نتواند موقعیت خود را حفظ و از کشورش دفاع کند، از این رو سعی دارد متحدانی برای خود در غرب فراهم کند.
«نخست وزیر صهیونیست ها به تازگی از ضرورت ایجاد یک اتحاد منطقه ای در خاورمیانه علیه ایران سخن گفته است. این در حالی است که نتایج نظرسنجی های مختلف در میان افکار عمومی عربِ منطقه حاکی از این هستند که محبوبیت منطقه ای ایران به شدت افزایش یافته و در جهتی معکوس، صهیونیست ها بیش از هر زمان دیگری به کنشگرانی منفور در منطقه تبدیل شده اند.»
کوروش احمدی در گفتگو با سایت شورای راهبردی روابط خارجی اظهار داشت: «دیوان خواستار افزایش تعداد گذرگاه‌های زمینی در غزه و باز گذاشتن آنها برای طولانی‌ترین زمان ممکن شد. همچنین این دادگاه عنوان کرد رژیم صهیونیستی باید تضمین کند ارتش این رژیم حقوق فلسطینیان را نقض نمی‌کند، از جمله اینکه مانع رسیدن کمک‌ها به آنان نمی‌شود.»
احمدی در پاسخ به اینکه آیا تصمیمات دیوان الزام‌آور است، توضیح داد: «در این خصوص باید توجه داشت که آراء دیوان بین‌المللی دادگستری برای طرفین دعوا لازم‌الاجرا هست و ایجاد الزام حقوقی می‌کند؛ یعنی کشورهای طرف دعوا موظف هستند که آراء دیوان را بپذیرند و اجرا کنند. اما مشکل این است که این آراء و تصمیمات، ضمانت اجرایی ندارد.»
وی افزود: «یعنی وضعیت به این صورت است که اگر کشوری تصمیمات را اجرا نکند، دیوان ابزاری برای اینکه این کشور را ملزم به اجرای تصمیم بکند، در اختیار ندارد. البته دیوان مطابق ماده 41 اساسنامه موظف شده که آراء خود را علاوه بر اعلام به طرف‌های دعوا، به اطلاع شورای امنیت هم برساند.»
به گفته احمدی، در صورتی که اراده سیاسی لازم وجود داشته باشد، شورا می‌تواند تصمیمات لازم الاجرایی همراه با ضمانت اجرا برای اعمال آراء دیوان اتخاذ کند. طبعا با توجه به ترکیب نامتجانس شورای امنیت چنین احتمالی ضعیف است.
همچنین این دیپلمات پیشین کشورمان تاکید کرد: «واقعیت این است که در حقوق بین‌الملل، اصل بر حاکمیت ملی کشورها است و به خاطر حاکمیت ملی تک تک واحدهای سیاسی یا کشورها که اصل است و این واحدهای سیاسی که نظام بین‌المللی را ساخته‌اند، حاکمیت ملی‌شان اصل و اساس حقوق بین‌الملل و نظام بین‌الملل است.»
وی با اشاره به این که این موضوع که یک نهاد فراملی بتواند نظرش را به یک کشور تحمیل کند در حقوق بین‌الملل یک امر بسیار نادر است، تبیین کرد: «تنها مورد استثنا شورای امنیت است که می‌تواند با استفاده از ضمانت اجرایی که منشور ملل متحد فراهم کرده، تصمیمات خود را به کشورها تحمیل نماید. در ماده 41 و 42 منشور پیش‌بینی‌هایی برای اعمال تصمیمات شورای امنیت شده که شامل تحریم و اقدام نظامی می‌شود.»
احمدی تشریح کرد: «لذا، عملا هیچ نهاد فراملی به استثنای شورای امنیت امکان اعمال تصمیمات خود را ندارد، هرچند که این تصمیمات به لحاظ حقوقی لازم‌الاجرا باشند.»
این کارشناس گفت: «تصمیمات دیوان بین‌المللی دادگستری نیز به لحاظ حقوقی لازم الاجرا هست اما ضمانت اجرایی برای آنها وجود ندارد. البته در مورد شورای امنیت نیز رویه به این شکل است که انواع مشخصی از تصمیمات و قطعنامه‌های این سازمان لازم‌الاجرا تلقی می‌شوند یعنی اصطلاحا قطعنامه‌هایی که ذیل فصل ششم باشند توصیه‌ای هستند و اغلب الزام‌آور تلقی نمی‌شوند، هر چند که در این مورد اختلاف نظرهایی بین حقوقدانان وجود دارد.»
وی با بیان اینکه تصمیماتی که مجمع عمومی می‌گیرد به طور عام توصیه‌ای محسوب می شود، تاکید کرد: «با این حال باید توجه داشت که تصمیماتی که مراجع بین‌المللی چون دیوان می‌گیرند، اگر چه در اغلب موارد ضمانت اجرا ندارند، اما از وزن سیاسی بسیار بالایی برخوردارند و بر مشروعیت و وجهه واحدهای سیاسی یعنی دولت‌ها و منافع آنها تاثیر می‌گذارد.»
احمدی افزود: « یعنی کشوری که از این تصمیمات تبعیت نکند به نوعی کشوری بدسابقه از نظر بین‌المللی محسوب می‌شود. لذا کشورهایی که برای خود اعتباری قائل باشند، معمولا سعی می‌کنند در موقعیتی قرار نگیرند که نهادهای بین‌المللی علیه آنها تصمیمی بگیرند و آنها تمرد کنند و آن را اجرا نکنند.»
دیپلمات پیشین کشورمان در ادامه تاکید کرد که حکم اخیر دیوان بین‌المللی دادگستری در خصوص جنایات رژیم اسرائیل در نوار غزه نیز بدون شک تاثیرات قابل توجهی داشته است؛ به ویژه تاثیرات سیاسی در جهت شکل‌دهی به افکار عمومی بین‌الملل.
وی توضیح داد: « افکار عمومی در دنیای کنونی ابرقدرت اصلی است؛ حتی قدرت‌های بزرگی مانند آمریکا، روسیه و چین اگر در برابر افکار عمومی قرار بگیرند با مشکل مواجه می‌شوند. همانطور که شاهد هستیم افکار عمومی و سیاست اروپا و آمریکا طی سه، چهار ماه اخیر از حمایت اولیه نامحدودی که در قبال رژیم اسرائیل داشتند، تغییر کرده و به شکل بی‌سابقه‌ای در جهت مخالفت با آن قرار گرفته‌اند.»
به گفته احمدی، چنین تغییر سیاستی تا حد زیادی ناشی از تاثیر افکار عمومی داخلی در کشورها و در سطح بین‌المللی از یک سو و تصمیمات سازمان‌های بین‌المللی و اظهارات مقامات آنها از سوی دیگر است. در این بین آراء دیوان بین‌المللی دادگستری و تدبیر موقت آن در مورد جنایات رژیم اسرائیل در غزه در شکل‌دهی به افکار عمومی بین‌المللی تاثیر زیادی داشته است.
احمدی درنهایت گفت: «اگر بخواهیم پایانی برای جنگ غزه متصور باشیم احتمالا علاوه بر اراده طرفین، فشار افکار عمومی و فشار سازمان‌های بین‌المللی نیز بسیار اثرگذار است و تمام این عوامل دست به دست هم خواهند داد تا یک جریان ایجاد شود و رژیم اسرائیل را به سمت پایان جنگ و آتش‌بس سوق دهد. در این راستا شاهد هستیم که این رژیم حدود دو ماه است که می‌خواهد به رفح حمله کند اما نتوانسته است که دلیل اصلی آن، فشاری است که از جانب نظام بین الملل و افکار عمومی و از جمله از سوی اروپا و آمریکا و سازمان‌های بین‌المللی به تل‌آویو وارد می‌شود.»
0 Comments