احمد سبحانی در گفتگو با سایت شورای راهبردی روابط خارجی با اشاره به پیروزی آلبرتو فرناندز، نامزد چپ‌گرایان در انتخابات ریاست جمهوری آرژانتین، اظهار کرد: خانم کریشنر هم که قبل از آقای مائوریسیو ماکری در قدرت بود به گروه چپ در آمریکای لاتین منتسب بود. اگر چه نوع تفکر چپ های آمریکای لاتین متفاوت است و تفکرات چپ رادیکال، چپ میانه و چپ لیبرال در این منطقه وجود دارد، اما آنها در گروه چپ طبقه بندی می شدند. آقای ماکری در گروه راست های منطقه دسته بندی می شد، اما حالا می توانیم بگوییم چپ آرژانتینی دوباره سرکار آمده است.

وی افزود: همان زمان که چپ‌ها روی کار نبودند، یک اقلیت بسیار قدرتمندی در آرژانتین به حساب می آمدند. امروز آقای لولا در برزیل سر کار نیست و یک راست تندرو روی کار است، اما این اقلیتی که در قدرت نیست بسیار قدرتمند است و احتمال اینکه دوباره روی کار بیاید، وجود دارد. اگر شما حوادث این منطقه را دوباره نگاه کنید می بینید در شیلی که یک دولت به شدت راستگرا است  و برای خیلی از راستگرایان هم به عنوان یک سمبل و نمونه کار موفق بود، چگونه دچار مشکلات بسیار حادی شده است. در اکوادور هم جانشین آقای کورئا، آقای لنین مورنو، با وجودی که از پایگاه چپ و با حمایت آقای کورئا، سر کار آمد، اما گرایش به راست پیدا کرد و سعی کرد سیاست‌های سرمایه داری را در آنجا پیاده کند که دچار مشکلات شدیدی در آنجا شده است.

سبحانی با اشاره به انتخاب مجدد اوو مورالس در بولیوی گفت: شاید بتوان گفت بعد از یک دوره ای که اقبال از چپ گرایان دور شده بود دوباره می توانیم دور جدیدی از به قدرت رسیدن چپ‌ها را در آمریکای لاتین داشته باشیم. فراموش نکنیم امروز مهم‌ترین کشوری که در منطقه برای اولین بار چپ‌ها در آن سر کار آمدند، کشور مکزیک است که یکی از قدرتمندترین کشورهای آمریکای لاتین به شمار می رود.

وی درباره تاثیر حضور چپ گرایان در آرژانتین بر سیاست خارجی این کشور اظهار کرد: وقتی که راستگرایان روی کار هستند، ضدیتی با دولت‌های انقلابی از خود بروز می دهند. مثلا در ارتباط با ونزوئلا ببینید، برخی از کشورها گوایدو، رئیس جمهور غیرقانونی و خودخوانده این کشور را به رسمیت شناختند، اما تصور من این است که دولت جدید آرژانتین با دولت قانونی ونزوئلا که همان دولت مادرو است، کار خواهد کرد.

سفیر پیشین کشورمان در ونزوئلا ادامه داد: در شیلی هم دولت راستگرای این کشور، رئیس جمهور خودخوانده و غیرقانونی ،گوایدو را به رسمیت شناخت، اما پارلمان که دست نیروهای میانه و تا حدودی چپ است همچنان سفیر دولت قانونی ونزوئلا را به رسمیت شناخته است. دولت در مراسم های مختلف نماینده گوایدو را دعوت می کند در حالی که پارلمان نماینده دولت قانونی ونزوئلا را.

وی تاکید کرد: به هر حال وقتی که چپ ها بر سرکار می آیند همبستگی دولتهای انقلابی در منطقه بیشتر می شود و به نوعی می توان گفت که دوری از آمریکا امروز در حال تبدیل شدن به یک اصل در آمریکای لاتین است. حتی در کشورهایی که راستها روی کار هستند چپ ها و انقلابیون یک اقلیت بسیار قدرتمندی را تشکیل می دهند. در یک کلام می توان گفت منطقه آمریکای لاتین که زمانی حیاط خلوت آمریکا بود حتی اگر دولتهای متمایل به غرب هم در آن روی کار بیایند دوران حیاط خلوتی آمریکای لاتین برای آمریکا به پایان رسیده است.

سبحانی درباره سیاست آینده آرژانتین در قبال ایران با توجه به تغییر دولت در این کشور نیز گفت: تصور نمی کنم در ارتباط با آرژانتین تغییر بزرگی رخ دهد. اگرچه آنها رویکردهای کاسبکارانه دارند و به دنبال فروش کالاهایشان هستند، اگر دولت بتواند به خوبی از این اهرم استفاده کند می تواند آرژانتینی ها را تنظیم کند. فراموش نکینم در دولت خانم کریشنر با وجودی که او و وزیر خارجه اش هر دو یهودی بودند، اما در ارتباط با پرونده آمیا مذاکراتی را انجام دادند، اقداماتی شد که در حال پیش رفتن به سمت حقیقت بودند.

وی توضیح داد: من با این پرونده آشنا هستم، با ابتکار جالبی که در زمان وزارت آقای دکتر صالحی انجام شد تا حدودی واقعیت ها در آرژانتین روشن شد. دولت کریشنر حاضر شده بود پای گفتگو بیاید و به دنبال کشف حقیقت باشد. حتی یهودی ها به او و دولتش که بخشی از واقعیتهای آمیا را پذیرفتند خرده گرفتند. تصورم این است که دولت جدیدی که در آرژانتین می آید با عناد در مورد این مساله برخورد نخواهد کرد. اگرچه وضعیت آرژانتین به شیوه ای است که انتظار تغییرات بزرگی نمی توان از آنها داشت اما تغییرات مثبتی در راه خواهد بود.

سفیر پیشین کشورمان در ونزوئلا درباره تحولات مورد انتظار در اقتصاد آرژانتین با توجه به روی کار آمدن چپ گرایان در این کشور نیز خاطرنشان کرد: سیاست‌های سرمایه داری و لیبرالی در این کشورها شکست خورده است. در چند مدت گذشته اعتصابات و کاهش رشد اقتصادی، نارضایتی از سیاستهای سرمایه داری را نشان می دهد. به کشور شیلی اشاره کردم که سمبلی برای موفقیت سرمایه داری در آمریکای لاتین در نظر گرفته می شد و حتی برخی از غرب گراهای وطنی خودمان هم این نمونه را مد نظر قرار می‌دادند در حالی که می خواهم بگویم بیشترین نرخ رشد در کل منطقه آمریکای لاتین با دولت بولیوی و دولت آقای مورالس بوده و موفق ترین اقتصاد رو به رشد را این کشور داشته است.

وی اضافه کرد: کشوری مانند شیلی که سمبلی برای سرمایه گذاری بود با شکست فاحشی مواجه شده است. رئیس جمهورش ابتدا بسیار برخورد بدی با معترضان داشت و بعد عذرخواهی کرد و گفت من صدای شما را شنیدم، صدای نارضایتی از سیاست‌های سرمایه داری و امپریالیستی. این در ارتباط با آرژانتین هم صادق است. فراموش نکنیم بر اساس آمارها شاید بیشترین میزان نفرت از امپریالیسم آمریکا و صهیونیسم ها در منطقه آمریکای لاتین به آرژانتین تعلق گرفته است.

سبحانی درخصوص ناباوری رسانه ها و مقامات کشورهای اروپایی نسبت به نتیجه انتخابات در آرژانتین نیز گفت: وقتی راستگرایان روی کار آمدند، همان موقع به این موضوع اشاره کردم که انقلابیون اقلیتی قوی خواهند بود و به صحنه برمی گردند. اشاره کردم به کشور بزرگ دیگری مثل برزیل که همین الان یک پتانسیل خفته و بسیار قوی برای طرفداران جریان انقلابی و جریانات چپ است. این کاملا قابل پیش بینی بود. اگر برای آنها عجیب بود به این دلیل است که پیش بینی هایشان درست نبود و مولفه هایی که در نظر می گرفتند غلط بوده است.

وی ادامه داد: اگر باز هم منطقه‌ای ببینید بار دیگر به مکزیک اشاره می کنم. مکزیک تنها همسایه آمریکا در جنوب است و در آن یک دولت چپ گرا روی کار است. البته چپ ها و انقلابیونی که در منطقه آمریکای لاتین روی کار هستند همه یک دست و یک جور نیستند. شاید ده‌ها سال طول بکشد که فردی مانند آقای چاوز روی کار بیاید، اما در همین آمریکای لاتین ما دولت کوبا را داریم که سیاست ثابت، مشخص و حساب شده‌ای دارد، به عنوان پیشتاز حرکت‌های انقلابی و قدیمی‌ترین حرکت انقلابی در آمریکای لاتین که امروز هم به حیات خود ادامه می دهد.

سبحانی گفت: حتی دولت اوباما طرح فریبی را با عنوان صلح با آنها آغاز کرد، اما آقای ترامپ تقریبا دوباره همه تحریم‌ها را برگرداند و سعی کرد شدیدترین تحریم‌ها را علیه کوبا اعمال کند. اگر آنجا دوباره در هر شرایط آزادی رای‌گیری شود مردم همین دولت را انتخاب می کنند. در کوبایی که کشور فقیری است و مردمش فقیرند تقریب کسی شب گرسنه نمی خوابد، اما در آمریکا و همین کشور شیلی و کشورهای دیگری که سرمایه داری را پیشه کردند، شب صدها نفر و در آمریکا میلیون ها نفر گرسنه می‌خوابند.