آمریکا در اسناد بالادستی خود مانند سند استراتژی امنیت ملی دسامبر ۲۰۱۷، چین را در کنار روسیه به‌عنوان قدرت‌های تجدیدنظرطلب در عرصه جهانی نام‌برده و آن‌ها را مهم‌ترین رقبا و دشمنان واشنگتن در قرن بیست و یکم تصور کرده است. با توجه به این مسئله و نام بردن از چین در دیگر اسناد مهم دولت واشنگتن به‌عنوان یک رقیب و در بسیاری موارد به‌عنوان یک دشمن، طبیعی است که آمریکا تمامی توان خود را مصروف به محدود کردن توانمندی و نمایش قدرت از سوی چین بکند.

چینی‌ها در سال‌های گذشته گام‌های بسیار بزرگی را در زمینه مدرنیزه کردن نیروهای مسلح این کشور برداشتند و به‌ویژه بر ایجاد توانمندی حملات ضربتی دوربرد یا آنچه از آن تحت عنوان نمایش قدرت یاد می‌شود تأکید داشتند. این مسئله حساسیت بیشتر آمریکا را برانگیخته و اکنون شاهد هستیم که آمریکا تلاش دارد در مقابل هرگونه قدرت‌نمایی هوایی یا دریایی چین، نیرویی را به‌موازات آن به صحنه بیاورد. اعزام اخیر دو نام هواپیمابر آمریکا به دریای چین جنوبی و تنگه تایوان و همچنین اعزام ناوشکن‌های آمریکایی به این مناطق نشان می‌دهد که واشنگتن قصد ندارد در مقابل قدرت‌نمایی‌های چین در این منطقه ساکت بماند و بر این گمان هستند که با این اقدام درواقع به شرکای منطقه‌ای خود اعم از تایوان و دیگر کشورهای حاشیه دریای چین جنوبی اثبات خواهند کرد که در زمینه دفاع از آن‌ها در مقابل توسعه‌طلبی چین جدی هستند.

قبلاً نیز آمریکایی‌ها بر اساس استراتژی نظامی جدید خودشان که در سال ۲۰۱۱ توسط دولت باراک اوباما، رئیس‌جمهور وقت آمریکا اعلام شده بود این تصمیم استراتژیک و بسیار حساس را اتخاذ کردند که ۶۰ درصد از توانمندی نیروی دریایی آمریکا را در منطقه آسیا-اقیانوسیه که اکنون در اسناد بالادستی آمریکا تحت عنوان ایندوپاسیفیک از آن نام برده می‌شود، مستقر کنند. این امر باعث شده که چین با حساسیت بیشتری این‌گونه اقدامات آمریکا را پیگیری کند. حتی شاهد آن هستیم که طی روزهای اخیر نوعی رقابت بین هواپیماهای جنگی چینی و آمریکایی و متحدان آمریکا شدت گرفته است. این مسئله بیانگر آن است که نه چین و نه آمریکا قصد ندارند که از اهداف منطقه‌ای خودشان در دریای چین جنوبی و تنگه تایوان عقب‌نشینی کنند. هرچند در حال حاضر از دیدگاه آمریکایی‌ها، چین مهم‌ترین رقیب تجاری و اقتصادی محسوب می‌شود اما با توجه به اینکه پکن دومین بودجه نظامی دنیا را بعد از آمریکا در اختیار دارد و سال‌به‌سال بر این بودجه می‌افزاید و با سرعت بسیار زیاد و باورنکردنی به ساخت تجهیزات جدید اعم از ناوشکن‌ها، ناوهای هواپیمابر، موشک‌های ضربتی فراصوت و مافوق صوت دوربرد و دیگر تجهیزات تهاجمی اقدام می‌کند، این نگرانی برای آمریکا روزبه‌روز جدی‌تر می‌شود که چین قصد دارد با افزایش حضور خود در مناطق پیرامونی به‌ویژه دریای چین جنوبی و تنگه تایوان به‌تدریج زمینه‌های عقب نشاندن آمریکایی‌ها از این مناطق را فراهم کند که این امر برای واشنگتن که در اسناد مهم خود قرن بیست و یکم را قرن آسیا-اقیانوس آرام نام‌برده‌اند و به‌خوبی از حساسیت و اهمیت این منطقه در عرصه اقتصاد،‌ تجارت و حتی امنیت جهانی در برهه فعلی آگاه هستند بسیار جدی و نگران‌کننده است.

اکنون پرسش این است که این تقابل و تلاش برای قدرت‌افکنی تا کجا ادامه پیدا خواهد کرد و احتمال وقوع درگیری‌های محدود و حتی گسترده بین نیروهای نظامی چین و آمریکا تا چه حدی است؟ این مسائل را زمان مشخص خواهد کرد هرچند که دو طرف نشان داده‌اند حداقل تاکنون در زمینه مقابله با اقدامات طرف مقابل حد و حدودی نمی‌شناسند و لذا این امر احتمال وقوع درگیری نظامی در آینده بین نیروهای دریایی و هوایی چین و آمریکا را در مناطق پیرامونی و مناطق مورد اختلاف به‌ویژه دریای چین جنوبی و تنگه تایوان به‌شدت افزایش داده است.