جدیدترین مطالب
أحدث المقالات
بررسی سفر بلینکن به چین پس از تصویب قانون جنجالی/ مشکلاتی که در روابط واشنگتن ـ پکن ریشه دوانده است
چین سالهاست که تلاش دارد هژمونی آمریکا را به چالش بکشد و خود به ابرقدرت شماره یک دنیا بدل شود و همین آمریکا را بسیار هراسان کرده است. در طی این سالها آمریکا پیوسته سعی کرده است در قبال چین دست به عصا حرکت کند و از تقابل جدی با این کشور پرهیز کند اما پس از حدود سه دهه، استراتژی تعامل با چین را کنار گذاشت و استراتژی تقابل را در برابر این کشور انتخاب کرد.
اوکراین و خطوط قرمز اعلامنشده پوتین
گوندلین ساس در تحلیلی که در وبسایت اندیشکده کارنگی آمریکا منتشر شد، نوشت: ولادیمیر پوتین، رئیسجمهور روسیه در تاریخ ۲۱ آوریل در سخنرانی خود آشکارا به غرب هشدار داد که به اقدامات تحریکآمیز دست نزند یا از خطوط قرمز عبور نکند و گفت که چنین اقداماتی با تدابیر تلافیجویانه شدید روبرو خواهد شد.
پوتین جزئیاتی درباره این خطوط قرمز ارائه نداد، اما تأکید کرد که کرملین هر زمان که مناسب بداند، این خطوط قرمز را تعیین خواهد کرد.
این سخنرانی پوتین مانند سخنرانیهای سالهای قبل هم مخاطب داخلی و هم مخاطب بینالمللی را هدف گرفت.
در خصوص مخاطب داخلی به انتخابات مجلس دوما که در ماه سپتامبر برگزار میشود و نیز به پیامدهای پاندمی کرونا پرداخت و از مردم خواست که واکسن بزنند. او همچنین وعده اجرای پروژههای زیرساختی در سراسر روسیه را داد.
پیامی که برای مخاطب بینالمللی بود نیز پیامی جدید نبود. هیچکس انتظار نداشت که او درباره دلیل تقویت نیروی نظامی در نزدیکی مرز روسیه – اوکراین و در کریمه توضیحی ارائه بدهد، اما باید به این موضوع اشاره شود که پوتین در سخنرانیاش چه چیزهای دیگری را نگفت.
او خواستار به رسمیت شناختن جمهوریهای خلق دونتسک و لوهانسک نشد. این امر میتواند نشاندهنده برنامهای برای ادغام این سرزمینها در روسیه باشد. همچنین پوتین در خصوص برنامههای دنبال کردن ادغام سیاسی عمیقتر در رابطه با بلاروس توضیحی نداد. افکار عمومی روسیه، برخلاف الحاق کریمه در سال ۲۰۱۴، وقتی مسئله به هزینههای جنگ در دنباس یا دخالت بیشتر در بلاروس مربوط میشود، تردید بیشتری نشان میدهد.
پوتین در سخنرانی خود قیاسی میان بلاروس و اوکراین انجام داد و تحولات اوکراین از زمان اعتراضات ۲۰۱۴ تاکنون را بهعنوان سناریویی معرفی کرد که میتواند در پی تحریکات خارجی در بلاروس نیز رخ بدهد.
گمانهزنیها در خصوص نیت اصلی روسیه از تقویت نیروی نظامی این کشور در وورونژ و کریمه ادامه دارد.
تأسیسات لجستیک و پزشکی که اخیراً اضافهشده باعث افزایش نگرانیهایی در این خصوص شده است که این اقدام نظامی بخشی از برنامه روسیه است.
برخلاف سال ۲۰۱۴ در خصوص آمادگیهای نظامی روسیه هیچچیز پوشیدهای وجود ندارد. برعکس کرملین میخواهد که اوکراین، آمریکا و اتحادیه اروپا بهوضوح مشاهده کنند که چه قابلیتهایی دارد.
هدف اصلی افزایش فشار بر دولت کییف و بهویژه ولادیمیر زلنسکی، رئیسجمهور اوکراین است که همکاری یا انعطافی را که کرملین امیدوار بود مشاهده کند، نشان نداد.
افزایش سربازان نیز علامتی برای دولت جدید آمریکا است که بهطور آشکار از روسیه انتقاد و تحریمهای جدیدی را علیه مسکو اعمال کرده است. بهعلاوه این موضوع در خدمت جلب توجهات به مشاجرات اتحادیه اروپا در خصوص تدوین یک سیاست مؤثر و متحد در رابطه با روسیه قرار میگیرد.
روسیه ورای ارسال علامتها و تهدیدها قصد دارد برای سناریوهای نظامی مختلف آماده شود. گسترش تردید بخش اساسی سیاست روسیه است.
اتحادیه اروپا یکبار دیگر نتوانست با پیامی روشن به کرملین واکنش فوری نشان دهد.
مسئله برنامه اجرایی عضویت اوکراین در ناتو در حال حاضر کاری عبث است زیرا نبود اجماع درون ناتو به نفع عضویت اوکراین در این پیمان برای همه ازجمله پوتین کاملاً آشکارشده است.
جو بایدن، رئیسجمهور آمریکا تحریمهای جدید در رابطه با مداخله روسیه در انتخابات آمریکا را با پیشنهاد برای ملاقات با پوتین تلفیق کرده است. او با این کار به درسی که از رژیمهای بینالمللی تحریم گرفته پایبند مانده است: تحریمها درصورتیکه با گفتوگوی مستمر همراه شوند کارایی بهتری خواهند داشت.
زلنسکی در سفر اخیرش به پاریس با امانوئل مکرون، رئیسجمهور فرانسه و بهطور مجازی با آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان دیدار کرد و خواستار برگزاری نشست نرماندی شد.
نشست نرماندی یک نشست طبیعی با تعهد به تنشزدایی و آتشبسی جدید در طول خط تماس خواهد بود؛ اما در خصوص اینکه پوتین در این مقطع زمانی با چنین نشستی موافقت کند، تردید وجود دارد.
کرملین به زلنسکی توصیه کرد در خط تماس با پوتین دیدار کند و او جواب داد که نیازی به ملاقات در آنجا نیست زیرا بهطورمعمول ازآنجا دیدن میکند اما پوتین را با پیشنهاد دیدار درجایی دیگر در بخش اوکراینی دنباس به چالش کشید.
آشفتگی ملاقات پیشنهادی، چه واقعگرایانه باشد یا نباشد، دستکم نشاندهنده این درک اساسی است که اوضاع فعلی را فقط از طریق گفتوگو میتوان سامان بخشید.
با تقویت نیروی نظامی در این حوالی و احتمال تشدید بیشتر تنشها، زندگی روزمره مردم محلی ساکن مناطقی که تحت کنترل دولت نیست و مردمی که در نزدیکی خط تماس در بخش تحت کنترل کییف زندگی میکنند به سمت نادیده گرفته شدن میرود.
به نظر میرسد روابط آمریکا- روسیه، اتحادیه اروپا-روسیه و حتی اوکراین-روسیه با واقعیتهای موجود فاصله زیادی دارد. مردم محلی مجبور به انتخاب گزینههای عملگرایانه برای سازگاری با شرایط هستند.
هرقدر این جنگ بیشتر به درازا بکشد، انتخاب گزینههای عملگرایانه، ساکنین محلی را بیشتر به سمت روسیه سوق میدهد. برای اینکه چنین چیزی اتفاق بیفتد روسیه به افزایش نیروی نظامی نیازی ندارد اما این موردی است که درهرصورت نمیتوان آن را منتفی دانست.
0 Comments