شورای راهبردی آنلاین-رصد: «ارتقای روابط روسیه و کره شمالی امری نگران کننده است. نه به دلیل وعده مبهم احتمال حمایت مسکو از پیونگ یانگ در جریان درگیری با آمریکا یا کره جنوبی، بلکه به این دلیل که سفر ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه به پیونگ یانگ از افزایش انتقال مهمات کره شمالی برای کمک به جنگ مسکو علیه اوکراین و احتمالا تمایل روسیه به ارائه کمک فن آوری نظامی پیچیده‌تر به کره شمالی حکایت می‌کند.»
شورای راهبردی آنلاین – گفتگو: یک کارشناس مسائل بین‌الملل گفت: شورای امنیت، مجمع عمومی و شورای حقوق بشر و دیگر نهادهای سازمان ملل از این پس، حتی اگر نخواهند هم ناچارند در بیانیه‌ها و قطعنامه‌های آتی خود به رای مشورتی دیوان بین‌المللی دادگستری مبنی بر “اشغال‌گر” خواندن رژیم اسرائیل و اقدامات غیرقانونی آن در سرزمین‌های اشغالی علیه فلسطینیان اشاره و به آن ارجاع دهند و این یک شکست سیاسی و حقوقی برای این رژیم و حامیانش است.
شورای راهبردی آنلاین – گفتگو: سفیر پیشین ایران در ارمنستان گفت: نزدیکی راهبردی ارمنستان به اروپا و آمریکا، چندان دور از انتظار نیست، چراکه دولت پاشینیان نگران است که اگر حمله دیگری در مرزهایش اتفاق بیفتد، نتواند موقعیت خود را حفظ و از کشورش دفاع کند، از این رو سعی دارد متحدانی برای خود در غرب فراهم کند.
اشلی آیدین تاشباش و سینزیا بیانکو در گزارشی تحلیلی که در وب‌سایت شورای روابط خارجی اروپا منتشر شد، نوشتند: مناقشه ترکیه و امارات نه‌تنها باعث بی‌ثباتی در نواحی شده که تأثیر مستقیم بر منافع اروپا دارد (مانند لیبی و شاخ آفریقا)، بلکه درعین‌حال به خود اروپا هم کشیده می‌شود. این رقابت در مدیترانه، باعث عمیق‌تر شدن اختلافات در اروپا می‌شود و ایجاد یک سیاست منسجم در خصوص خاورمیانه را برای اتحادیه اروپا و دولت‌های عضو دشوارتر می‌سازد.
ترکیه و امارات یکدیگر را رقبای موجودیتی می‌دانند و درگیر مجموعه‌ای از جنگ‌های نیابتی میان شاخ آفریقا و شرق مدیترانه هستند. به‌علاوه رقابت آنها در محافل واشنگتن و بروکسل، گفتمان جهانی رسانه‌ای، صنعت انرژی و اخیراً بندرها و دریاهای آزاد نیز به چشم می‌خورد.
رهبران ترکیه و امارات هر دو از این رویارویی به لحاظ سیاسی سود برده‌اند و از آن برای تقویت جایگاه خود در سطح داخلی و بین‌المللی استفاده کرده‌اند.
برای امارات، مقابله با ترکیه در را به روی اتحادهای جدید با بازیگران غربی ازجمله کشورهای اروپایی مانند فرانسه و یونان باز کرده و جایگاهش را در واشنگتن تقویت نموده است. برای آنکارا، تصویری که ترکیه از امارات به‌عنوان کشوری ارائه کرده که قصد تضعیف اردوغان را دارد، به روایت رسمی ترکیه مبنی بر اینکه نیروهای خارجی برای کارشکنی در رابطه با ترکیه در تلاش‌اند، کمک کرده است.
دشمنی ترکیه و امارات برای اروپا آسیب‌رسان بوده است، بی‌ثباتی منطقه‌ای را تشدید کرده و اتحادیه اروپا را درحالی‌که می‌کوشد موقعیت خود را در خاورمیانه‌ای در حال تغییر تنظیم‌مجدد کند، دچار اختلاف می‌سازد. به‌عنوان‌مثال، امارات با حمایت قوی سیاسی و نظامی از قبرس و یونان در مناقشه با ترکیه در خصوص مرزهای دریایی در شرق مدیترانه این موقعیت متزلزل را شعله‌ورتر ساخته و به خصومت میان پاریس و آنکارا دامن زده و باعث شده است که تدوین یک سیاست مشترک در قبال رفتار تهاجمی ترکیه برای اتحادیه اروپا غیرممکن شود. این تحرکات و پویایی‌ها درعین‌حال بر ناتو نیز تأثیر گذاشته است. حق وتوی ترکیه مانع از آن شده که این سازمان همکاری نزدیک‌تری با امارات داشته باشد و درنتیجه بتواند نقش خود را در خلیج (فارس) تقویت کند.
این گزارش منشأ اختلاف ترکیه و امارات را بررسی و دراین‌باره بحث می‌کند که اتحادیه اروپا چطور می‌تواند از تزلزل امنیت و سیاست خارجی اروپا براثر این رقابت جلوگیری کند.
اروپا باید از کشیده شدن به این نزاع قدرت برای بازتعریف خاورمیانه و شمال آفریقا خودداری و به‌جای استفاده از امارات برای عقب راندن ترکیه یا برعکس، راهبرد خود را در خصوص رقابت آنها تدوین کند.
اروپا باید یک سازوکار رفع اختلاف با ناتو را ایجاد کند، روند سیاسی را در لیبی پیش ببرد و یک چارچوب سازنده جدید برای حفاظت از روابط اروپا و ترکیه در برابر این رقابت طراحی کند.
رقابت ترکیه و امارات مشکلی غیرقابل‌کنترل است که در حال حاضر بر پویایی داخلی اروپا تأثیر می‌گذارد.
این مناقشه که بیشتر مناقشه‌ای ژئوپلیتیک است تا ایدئولوژیک، به هر دو طرف کمک می‌کند تا دامنه نفوذشان را در سراسر منطقه گسترش دهند و حمایت داخلی به دست آورند.
ترکیه و امارات تلاش کرده‌اند تا روایت خودشان درباره این اختلاف را در پایتخت‌های اروپا و واشنگتن ترویج دهند، نقاط قوتشان را برجسته کنند و علیه طرف دیگر لابی کنند. در واقع هر دو طرف قصد دارند نفوذشان را در همسایگی اروپا به شیوه‌ای گسترش دهند که برای منافع اروپا عمیقاً دردسرساز است.
اروپایی‌ها باید به‌جای استفاده از یک بازیگر برای عقب راندن دیگری، فعالیت و راهبرد مستقل خود را تدوین کنند و به دنبال مدیریت تأثیرات متزلزل‌کننده این رقابت در مدیترانه باشند. اگر اروپا می‌خواهد خودمختاری راهبردی خود را در همسایگی جنوبی‌اش توسعه دهد، باید یک سازوکار اروپایی را برای رفع اختلاف در مدیترانه ایجاد کند، در لیبی با روند برلین پیش برود و یک چارچوب جدید سازنده را برای روابطش با ترکیه طراحی کند.
0 Comments