آنیکت پاندا در تحلیلی که اندیشکده کارنگی آمریکا منتشر کرد، نوشت: این آزمایش و زباله‌های مداری ناشی از آن، توجه بین‌المللی را به موضوع تضعیف سریع پایداری محدوده فضایی نزدیک زمین و نیاز به محدود کردن این نوع آزمایش‌های تسلیحاتی جلب کرده است.
در 15 نوامبر، موشک رهگیر روسی PL19 Nudol که از شمال روسیه پرتاب شد، به ماهواره کازموس 1408 که از کار افتاده محسوب می‌شد، در ارتفاع تقریبی 480 کیلومتری اصابت کرد. این شلیک یک میدان زباله عظیم را در مدار پایینی فضایی (LEO) ایجاد کرده است. به گفته فرماندهی فضایی ایالات متحده، “بیش از 1500 قطعه زباله مداری قابل ردیابی” تاکنون در پی این آزمایش شناسایی شده است و احتمالاً “صدها هزار قطعه کوچکتر” هم در این مدار ظاهر خواهند شد.
این آزمایش چالشی جدی برای پایداری فضایی پدید می‌آورد و خطر جدی برای برخورد این قطعات را با دیگر مصنوعات بشری در مدارLEO ، از جمله ایستگاه‌های فضایی بین‌المللی و تیانگونگ چین، افزایش می‌دهد. این آزمایش موشکی بر نیاز مبرم به توسعه هنجارها و قوانین رفتاری جدید بین‌المللی در فضا صحه می‌گذارد و باید تلاش‌های بین‌المللی برای منع این نوع آزمایش تسلیحاتی که پیامدهای منفی قابل توجهی برای محیط فضایی نزدیک زمین دارد، تقویت کند.
در آزمایش روسیه چه اتفاقی افتاد؟
این اولین آزمایش در نوع خود محسوب می‌شود که شامل یک موشک عمودپروازASAT توسط روسیه علیه یک هدف ماهواره‌ای متحرک بوده است. اتحاد جماهیر شوروی آزمایش‌های ضد ماهواره‌ای مخربی را علیه اهداف ماهواره‌ای متحرک انجام داده بود، اما این کار را با استفاده از سلاح‌هایی به انجام رساند که در مدار قرار گرفته بودند. سلاح عمودپروازی که این هفته آزمایش شد، دارای موشک‌های رهگیر است که از سطح زمین برای حمله به یک هدف ماهواره‌ای که تقریباً از بالای محل پرتابگر عبور می‌کند، شلیک می‌شوند.
اطلاعات مربوط به آزمایش روسی محدود است. وزارت دفاع روسیه در بیانیه ای که در 16 نوامبر منتشر شد تأیید کرد که این آزمایش انجام شده است.
بر خلاف برخی آزمایش‌های مشابه قبلی در کشورهای دیگر، ماهواره آزمایشی کازموس 1408 در ارتفاع بالاتری هدف قرار گرفت. در نتیجه، احتمال دارد زباله‌های تولید شده پس از رهگیری به میزان قابل توجهی، از جمله در مدارهای بالاتر، جایی که اگر اگر نگوییم چند دهه، اما ممکن است برای سال‌ها معلق باقی بمانند و پراکنده شوند.
افزایش احتمال برخوردهای فضایی
زباله در حال حاضر یک مشکل مهم در مدارهای حیاتی زمین، از جمله LEO است. بیش از 23 هزار جرم باقی‌مانده مداری با قطر بزرگتر از 10 سانتیمتر در کنار هزاران قطعه کوچکتر ردیابی نشده وجود دارد. این اجسام با سرعت بسیار زیاد، به طور متوسط 7-8 کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کنند. زباله‌های فضایی می‌توانند آسیب‌های ساختاری جدی – از جمله آسیب فاجعه بار – به ماهواره‌ها وارد کنند.
علاوه بر این، با افزایش میزان زباله‌ها و شلوغ شدن مدارها، احتمال برخوردهای جدید نیز افزایش می‌یابد. همین برخوردها هم موجب ایجاد زباله‌های جدید می‌شود. با گذشت زمان، هزینه‌های عملیات ایمن و قابل پیش بینی در مدار به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد و دسترسی به فضا را گران تر و در نهایت با هزینه‌های قابل تحمل غیرممکن می‌کند.
ضرورت تقویت هنجارهای بین‌المللی
کشورها باید ممنوعیت هرگونه اقدام عمدی در ایجاد زباله در فضا را پیشنهاد دهند و پیگیری کنند. این قبیل آزمایش‌های مخرب پایداری میراث مشترک بشریت را تضعیف می‌کند و مدارهای پر ازدحام را که از رفاه انسان در حوزه‌های مختلف پشتیبانی می‌کنند، آلوده می‌کند.
برای اطمینان از دسترسی آسان به فضا برای نسل‌های آینده، نسل کنونی رهبران کشورها موظف هستند در تنظیم هنجارها و قوانین جدید برای جلوگیری از آزمایش‌های بیشتر از این نوع که می‌تواند به‌طور برگشت‌ناپذیر و غیرقابل جبرانی آلودگی ایجاد کند، دست به کار شوند.
