استوارت ام. پاتریک در یادداشتی که وب سایت شورای روابط خارجی آمریکا منتشر کرد، نوشت: این گزارش سالانه با عنوان «آزادی در جهان 2020» گزارشی هشدارآمیز است. برای 14 سال متوالی، در سال 2019 دموکراسی در مقابل استبداد عقب نشینی کرده است. همچنین، تهاجم علیه اقلیت‌های دینی و دیگر جوامع آسیب پذیر نیز افزایش یافته است.
جنبش‌های اعتراضی اخیر در هنگ کنگ، الجزایر و خارطوم گواه آن است که میل به آزادی انسان‌ها همچنان قدرتمند است. خانه آزادی اشاره می‌کند که متاسفانه تلاش جهانی برای دموکراسی «بدون رهبر» است. آمریکا به عنوان قدیمی‌ترین و قدرتمندترین دموکراسی، دیگر قهرمان واقعی آزادی نیست. هند، به عنوان بزرگترین دموکراسی نیز، یک چرخش بومی-گرایی خطرناک در پیش گرفته است که شالوده‌های جامعه سکولار و تکثرگرای آن را تهدید می‌کند. چین این خلاء را با خوشحالی پر کرده و از فن آوری‌های جدید سرکوب برای تضعیف آزادی در داخل و خارج استفاده می‌کند.
هر ساله، خانه آزادی 195 کشور جهان را به سه دسته آزاد، تا حدی آزاد و غیرآزاد تقسیم می‌کند. درصد کشورهای آزاد (42.6 درصد) هنوز از درصد کشورهای تاحدی آزاد و غیر- آزاد (به ترتیب 32.3 و 25.1 درصد) بیش‌تر است. با این حال، حرکت این روند دیگر به سمت آزادی نیست. در سال 2019، حقوق سیاسی و آزادی‌های مدنی در 64 کشور بدتر شده و تنها در 37 کشور بهبود یافته است. همه مناطق جهان، افول آزادی را تجریه کرده و این وضعیت در آفریقا شدیدتر بوده است که در آن، کشور بنین که قبلا در مقیاس خانه آزادی عملکرد خوبی داشت، شدیدترین کاهش آزادی را در جهان تجربه کرده است.
اگرچه در دموکراسی کشوری معین، عوامل محلی تعیین کننده هستند، اما بستر بین‌المللی نیز حائز اهمیت است. خانه آزادی گرایش جهانی به سمت استبداد را به دو عامل عمده نسبت می‌دهد: «وحشیگری بدون کنترل رژیم‌های استبدادی و زوال اخلاقی قدرت‌های دموکراتیک». پدیده اولی دیرینه و دومی جدید است. در سال 2019، از میان 41 کشور دموکراتیک جهان، نمره دموکراسی 25 کشور تنزل داشته است. این کاهش آزادی‌های مدنی لاجرم همبستگی بین اعضای «دنیای آزاد» را تضعیف کرده است.
خانه آزادی دو کشور دموکراتیک را به خاطر رفتار فاحش آنها مورد مواخذه قرار داده است. اولین کشور هند است که در آن، نخست وزیر نارندرا مودی به قیمت نابودی 200 میلیون مسلمان این کشور با آتش ملی گرایی هندو بازی می‌کند. دولت وی در اقدامی تفرقه آمیز به تصویب قانون جدید شهروندی و تبعیض علیه مسلمانان پرداخته است.
دومین دموکراسی نگران کننده، خود آمریکاست که به «چراغ راهنمای ناپایدار» آزادی تبدیل شده است. خانه آزادی، دولت ترامپ را به خاطر سیاست‌های گزینشی مورد انتقاد قرار داده است که دشمنان خود، نظیر ایران و ونزوئلا را تحت فشار قرار می‌دهد، ولی در عین حال نقض گسترده حقوق بشر توسط شرکای امنیتی اش (ازجمله مصر، عربستان و ترکیه) را نادیده می‌گیرد. عقب نشینی آمریکا در داخل نگرانی بیشتری دارد. خانه آزادی معتقد است که طی سال گذشته، ترامپ و مقامات ارشد آمریکا «امانتداری انتخاباتی، استقلال قضایی و محافظت در برابر فساد» را به تحلیل برده و با «حملات شدید لفظی به مطبوعات، حاکمیت قانون و سایر ارکان دموکراسی»، هنجارهای دموکراتیک را نقض کرده اند. در رتبه بندی خانه آزادی، آمریکا بسیار پایین‌تر از همتایان سنتی خود نظیر دانمارک و سوئیس قرار گرفته و حتی از یونان و اسلواکی نیز پایین‌تر است. از این رو، قدرت اخلاقی آمریکا برای پیشبرد جهانی دموکراسی به شدت آسیب دیده است.
این ضعف‌ها برای پکن خوشایند است، چرا که چین به دنبال بهره برداری از آشفتگی دموکراتیک برای سرکوب آزادی در داخل و صدور مدل استبدادی خویش به خارج است.
خانه آزادی معتقد است که برای عقب راندن موج استبداد، دموکراسی‌های موجود باید از نظر داخلی و جهانی دست به اقداماتی بزنند. در داخل، آنها باید بار دیگر با اصول بنیادین دموکراسی بیعت کنند، در آموزش‌های مدنی سرمایه‌گذاری کنند، با دروغ پراکنی و رویکردهای ضد اطلاعات در رسانه‌های اجتماعی مقابله کنند، از مداخله خارجی در انتخابات خود جلوگیری کنند، با فساد و پولشویی مبارزه کنند و صدور ابزار کنترل و شناسایی به رژیم‌های سرکوبگر را محدود سازند. در خارج، این کشورها باید کمک‌های خارجی به فعالان دموکراسی را تقویت کنند، برای حمایت از گذار به دموکراسی و دموکراسی‌های نوپا، مشارکت سیاسی و اقتصادی داشته باشند و «در اتحاد با دیگر دموکراسی‌ها و نهادهای چند-جانبه سرمایه‌گذاری کنند».
در پایان، ایجاد تغییر در این مسیر دموکراسی جهان مستلزم آن است که آمریکا بار دیگر خود را وقف تقویت دموکراسی در داخل و پیشبرد آن در جهان نماید. از آنجا که این امر تحت دولت فعلی آمریکا بعید است، نتیجه انتخابات نوامبر بیش از پیش اهمیت می‌یابد.
