آلیسون هوئار در یادداشتی که اندیشکده چتم هاوس منتشر کرد، نوشت: برای مقابله با چالش های تغییرات اقلیمی، افزایش چشمگیر بودجه زیرساخت های پایدار ضروری است. مارک کارنی، رئیس بانک انگستان، اخیرا برآورد کرده است که تحقق اقتصاد کم کربن، مستلزم افزایش چهار برابری بودجه سرمایه گذاری در فن آوری های جدید و طرح های زیرساختی بلند- مدت است.

چین به واسطه اجرای طرح جاده و کمربند خود می تواند به تامین این بودجه کمک کند. این طرح با توجه به بلندپروازی ها و مقیاس قابل توجه (چین تا به حال 1 تریلیون دلار برای اجرای پروژه های جاده و کمربند اختصاص داده است) آن می تواند تاثیری تحول آمیز داشته باشد.
زیرساخت های پایدار از یک طرف پیامدهای منفی اجتماعی و زیست- محیطی را به حداقل می رساند و از طرف دیگر موجب تحولات مثبت شده و باعث بهبود محیط زیست، معیشت و اقتصاد می گردد. از این رو، سرمایه گذاری در این طرح ها، نقش مهمی در کمک به کشورها برای حرکت به سوی توسعه روش های کم کربن ایفا می کند.
این موضوع نه تنها برای دستیابی به هدف چین از پیشبرد توسعه پایدار از طریق جاده و کمربند کمک می کند، بلکه فرصتی در اختیار چین می گذارد تا در زیرساخت های پایدار، پیشتاز جهان باشد. با این حال، دستیابی به این هدف مشروط به تغییر رویکردهای دولت چین و سرمایه گذاران آن خواهد بود.
در حال حاضر، جامعه مالی چین به طور گسترده ای شاهد تاثیر مسائل زیست- محیطی و اجتماعی بر ریسک مالی هستند. برای مثال، سیاست های بانکی و دستورالعمل های موجود در مورد اعتبار سبز بیانگر لزوم تطابق طرح های خارجی با قوانین ملی است و توصیه می کند که در زمینه حفظ محیط زیست و اجتماع، بهترین شیوه های بین المللی را به کار گیرند. علاوه بر این، در تعدادی از بخش ها (جنگلداری، لاستیک و معدن) دستورالعمل هایی ارائه شده است تا شرکت ها را در ارتقای مدیریت ریسک های اجتماعی و زیست- محیطی خود، یاری کند.
اگرچه این سیاست ها مثبت هستند، اما هدف آنها در اصل به کاهش پیامدهای منفی مربوط به سرمایه گذاری منحصر است. از این رو، در پاسخ به تقاضای کشورهای شریک، نقش چین تامین بودجه و خدمات بوده و در موضوع شرایط و ضوابط، ورود نکرده است. علاوه بر این، بانک های چینی چندان نگران تطابق کل سرمایه گذاری با دستور کار تغییرات اقلیمی یا اهداف توسعه پایدار نبوده اند. بنابراین، اگرچه بانک های چینی تامین اعتبار سبز را به طور چشمگیری افزایش داده اند، اما سرمایه گذاری در بخش های آلاینده نظیر زغال سنگ را نیز ادامه داده اند.
اگر چین در هدف خود برای پیشبرد توسعه پایدار جدی باشد، نیازمند یک رویکرد دقیق و سازگار است. این موضوع برای طرح جاده و کمربند بدین معناست که چین باید با دولت های شریک همکاری کند تا تقاضا برای زیرساخت های پایدار افزایش یابد و مطمئن شود که سرمایه گذاری های آن به پیشبرد نوآوری و شیوه های بهینه کمک می کند. از تدارکات پایدار می توان به عنوان یک ابزار سیاسی برای دستیابی به این هدف استفاده کرد.
تدارکات پایدار در چین رویکرد جدیدی محسوب می شود. اگرچه تدارکات پایدار در این کشور مفهومی مشهور است، اما استفاده از آن به مدیریت زنجیره عرضه محدود شده و شامل کل تشکیلات نشده است. همچنین، این موضوع بدین خاطر در چین رویکرد جدیدی تلقی می شود که این کشور را به نفوذ در سیاست تدارکات دولت خارجی مجبور می سازد. با این وجود، ترغیب استفاده از تدارکات پایدار را باید در راستای همکاری و منافع متقابل چین و شرکای آن قلمداد کرد. از این رو، این رویکرد در راستای اصول تعامل خارجی چین و همچنین در راستای اهداف طرح جاده و کمربند برای بهبود هماهنگی سیاست ها و ارتقای پیشرفت های اکولوژیکی در انجام سرمایه گذاری و تجارت خواهد بود.
رویکرد تدارکات پایدار درواقع رویکرد بانک های توسعه چند- جانبه (MDBs) است. این بانک ها به دنبال آن هستند تا استفاده از تدارکات پایدار را ترغیب کنند، اما وام گیرندگان دولتی را به آن ملزم نسازند. این امر حاکی از آن است که اجرای تدارکات پایدار نیازمند سطح ظرفیتی نسبتا بالا در بخش دولتی و خصوصی است و از این رو، در کشورهای مختلف، رویکردهای متفاوت و درجات مختلفی از بلندپروازی های پایدار، مناسب خواهد بود.
براین اساس، رویکرد بانک های توسعه چندجانبه به دنبال آن است تا در سیاست های خود روشن سازد که دولت های وام گیرنده در ارزیابی «ارزش پولی» پروژه ها بتوانند معیارهای پایداری را لحاظ کنند. علاوه بر این، این بانک ها با دولت ها همکاری کرده اند تا ظرفیت سازی های لازم برای استفاده از این رویکرد و بودجه آن را مشخص کنند. بنابراین، اگرچه برای استفاده از این ابزار سیاسی، شرطی وجود ندارد اما استفاده از آن به طور فزاینده ای به عنوان ابزاری فعال قلمداد می شود که برای یافتن راه حل های اجرای زیرساخت پایدار به کشورهای شریک کمک می کند. بانک های چین نیز در تامین منابع مالی به سایر کشورها می توانند از این رویکرد استفاده کنند.
بنابراین، طرح جاده و کمربند می تواند به تحقق این پیش بینی کمک کند که زیرساخت های پایدار، «موضوع رشد آینده» خواهد بود. این امر فرصت بزرگی برای بخش خصوصی چین، با توجه به توانمندی های آن در حوزه زیرساخت، محسوب می شود. با این وجود، چین باید این فرصت را مغتنم شمرده و تخصص بخش خصوصی خود را در طراحی، ساخت و اجرای زیرساخت پایدار تقویت کند.
دستیابی به تدارکات پایدار به چند طریق امکانپذیر است. تا آنجا که به بانک های چین مربوط می شود، این بانک ها باید استفاده از تدارکات پایدار توسط وام گیرندگان بخش خصوصی را بیش از پیش ترغیب سازند. به عنوان مثال، این بانک ها می توانند استفاده از تدارکات پایدار را، به عنوان بخشی از سیاست های حفاظتی اجتماعی و زیست-محیطی، ضروری قلمداد کرده و یا با ارائه وام ارزان تر به شرکت هایی که سیاست اعتبار سبز را اجرا می کنند، آن ها را تشویق و ترغیب کنند. تا جایی که به دولت مربوط است، دولت باید در فرایند تایید فعالیت خارجی، شرکت ها را به رعایت معیارهای پایداری ملزم سازد و یک دستورالعمل رسمی در مورد زیرساخت پایدار در اختیار شرکت ها قرار دهد.
چین از طریق همکاری با کشورهای شریک و اولویت بخشی به توسعه بخش خصوصی خود، می تواند به تحول در بخش زیرساخت کمک کند. با انجام این کار، چین در مقابله با تغییرات اقلیمی و قراردادن جهان در مسیر پایدار سهم مهمی خواهد داشت.