جدیدترین مطالب
أحدث المقالات
هند تلاش میکند در مسابقه جادهای به چین برسد
اندیشکده استراتفور نوشت: یک رویارویی نظامی عواقبی جدی برای هند و چین در بر خواهد داشت، ولی نمیتوان آن را رد کرد. در این گزارش بخشی از مواضع راهبردی هر دو طرف در این اختلاف بررسی میشود.
هنگام بررسی قابلیتهای دفاعی کشور، نادیده گرفتن زیرساخت آسان است. در مقایسه با توپخانه، سربازان و خودروهای زره پوش، جادهها و خطوط راه آهن که جا به جایی آنها را امکان پذیر میسازند، کمتر هیجانانگیز است، اما در محیط سخت و غیرمعمول فلات دوکلام در امتداد مرز بین چین و هند که با عنوان خط کنترل واقعی (LAC) معروف است، زیرساخت برای تعیین موازنه قدرت بسیار مهم است. پلها، تونلها و شبکههای جادهای میتوانند نقش تعیین کنندهای در درگیریهای کوچک و بزرگ بین چین و هند در طول 4057 کیلومتر LAC بازی کنند و برای دهلی نو، در صورتی که بنبست با پکن به جنگ منجر شود، میتواند به معنای یک نبرد تند و سریع باشد.
جادههایی به ناکجاآباد؟
هند در حال حاضر در مورد زیرساختهای دفاع راهبردی با چین قابل قیاس نیست. چین با گسترش نفوذ خود بر تبت در چند دهه گذشته، پروژههای گستردهای را برای ساخت بزرگراهها، راه آهن، تونلها و پلها در نزدیکی LAC آغاز کرد. از سوی دیگر، دهلی عمدا زیرساخت حمل و نقل خود را در منطقه مرزی نادیده گرفت. هند محاسبه کرد که نبود مسیرهای ترانزیتی در کنار LAC، حمله نیروهای چینی را به قلمرو خود متوقف میکند و به هند فرصت میدهد تا خود را برای ضد حمله آماده کند. این رویکرد بخشی از یک نظم دفاعی راهبردی بود که دهلی نو در طول مرز اتخاذ کرد.
با این حال، در اوایل دهه 1990، هند شروع به درک کمبودهای طرح خود کرد. در حالی که چین زیرساختهای حمل و نقل خود را گسترش میداد و راه را برای نیروها و تجهیزات مورد نیاز برای سفر در سراسر تبت هموار میکرد، دهلی دیگر نمیتوانست مطمئن باشد که کمبود زیرساختهای آن در خاک خود حرکت نیروهای چینی را کند میکند. علاوه بر این، پکن به تدریج خطوط حمل و نقل خود را به LAC نزدیکتر و نزدیکتر کرد. در واقع، بحران جدید زمانی آغاز شد که سربازان چینی و خدمه ساخت و ساز تلاش کردند تا بزرگراه را به داخل قلمرو مورد ادعای بوتان گسترش دهند. حتی اگر سیاست دفاعی هند برای جلوگیری از تهاجم تمام عیار کافی میبود، این سیاست نمیتوانست مانع تجاوز مداوم چین در LAC شود.
اتخاذ مسیری متفاوت
دهلی با آگاهی از کاستیهای یک رویکرد صرفا دفاعی، تفکر خود را در دهه گذشته به نفع “دفاع تهاجمی” تغییر داده است. بر اساس این راهبرد، هند برای تصاحب زمین چین به هنگام دفاع در برابر حملات چین دست به عملیات تهاجمی خود خواهد زد. تهاجم هند در سراسر LAC نه تنها نیروهای چینی را مجبور میکند منابع خود را در طول مرز پراکنده کنند، بلکه میتوانند عملیات تهاجمی پکن را نیز تضعیف نمایند. در هر صورت تصرف موقعیتهای راهبردی مشرف به خطوط تدارکاتی، برای حفظ برتری در کوههای ناهموار هیمالایا بسیار حائز اهمیت است.
اما این راهبرد به خطوط ارتباطی نیاز دارد که هند هنوز فاقد آن است. دهلی میداند که غلبه بر کاستیهای خود در زیرساخت، زمان و منابع زیادی را در بر میگیرد. گزارشها از هند نشان میدهد که از 73 جاده راهبردی در حال ساخت، تنها 21 مورد تکمیل شدهاند و تا کنون ساخت هیچ یک از 28 خط راه آهن به پایان نرسیده است. در عین حال، نیروهای چینی همچنان به استفاده از زیرساختهای دفاع برتر راهبردی خود میپردازند.
چین با ایجاد یک “شبکه حمل و نقل” علاوه بر شبکههای گستردهای که به سمت LAC هدایت میشوند، دارای بزرگراههای متعددی به موازات مرز هستند که رفت و آمد جانبی و حیاتی را امکانپذیر میسازند. چندین تاسیسات و انبار مخصوص ذخیره سازی و انبارها شبکه حمل و نقل را کامل میکند. این سیستم پکن را قادر میسازد تا از مرز خود دفاع کند و در عین حال بخش عمدهای از نیروهایش را در داخل کشور حفظ کند و تنها در زمان بحران به LAC برسد. برنامهریزان دفاعی هند تخمین میزنند که چین در عرض چند روز میتواند چندین گردان را به مرز برساند.
هند بدون داشتن توانایی قابل مقایسه، در صورت نیاز برای اعزام نیروهای تقویتی به نقاطی در امتداد مرز LAC با سختی مواجه خواهد شد. برای مثال، نیروهای هند ابتدا باید به شبکه جاده داخلی کشور منتقل شوند تا از یک منطقه آرام در امتداد LAC به طرف نقطه بحران حرکت کنند. درنتیجه، دهلی با توجه به این که انعطافپذیری بسیار کمتری در اعزام نیرو دارد، باید خیلی بیشتر از چین نیرو و تجهیزات به سراسر LAC اعزام دارد.
0 Comments