جدیدترین مطالب
عقبنشینی نیروهای روسیه از قفقاز جنوبی؛ راهبرد یا تاکتیک؟
شورای راهبردی آنلاین – گفتگو: یک کارشناس مسائل قفقاز گفت: به دنبال انتشار خبری مبنی بر آنکه کرملین به طور ضمنی تأیید کرد که صلحبانان روس از منطقه قرهباغ عقب میکشند و سلاحها و تجهیزات خود را به همراه میبرند، این پرسش به طور جدی مطرح است که آیا روسیه میخواهد منطقه قفقاز جنوبی را به غرب واگذار کند؟
اهمیت راهبردی کریدور اقتصادی هند – خاورمیانه – اروپا
شورای راهبردی آنلاین – گفتگو: یک کارشناس مسائل شبه قاره گفت: هند و امارات متحده عربی کار بر روی اولین مرحله از ایجاد کریدور اقتصادی هند – خاورمیانه – اروپا معروف به کریدور آیمک (عربمِد) که به عنوان مسیری جایگزین برای تنگه هرمز و طرح جاده ابریشم چین معرفی شده بود را آغاز کردهاند. اگرچه برخی گمانهزنیها مطرح است که با ادامه جنگ در غزه و التهاب در خاورمیانه، ممکن است کار بر روی این کریدور به حاشیه رانده شود.
تلاشهای کابینه جنگ نتانیاهو برای انحراف افکار عمومی از جنگ غزه
شورای راهبردی آنلاین – یادداشت: رژیم صهیونیستی درصدد «بهرهبرداری روانی» از مسائل اخیر منطقه، برای انحراف افکار عمومی جهانی از جنایات این رژیم در غزه است. بررسی فضای حاکم بر محافل سیاسی و رسانهای رژیم صهیونیستی و مراکز همسو با آن در سطح منطقه و بینالملل نشان میدهد که این رژیم، بهدنبال «برجسته و غالبسازی» تنشهای اخیر با جمهوری اسلامی ایران است تا فشار سنگینی که را که در افکار عمومی داخلی، منطقهای، بینالمللی و حتی دولتهای اروپایی علیه جنگ غزه ایجاد شده است، را کاهش دهد.
أحدث المقالات
بین اوراسیا و هند-آرام: ژئوپلیتیک جدید هند
راج موهان تحلیلگر باشگاه والدی می نویسد تصمیم هند برای پیوستن به گفتوگوهای از سرگرفته شده امنیتی چهارجانبه با آمریکا، ژاپن و استرالیا در حاشیه اجلاس سران شرق آسیا در نوامبر 2017، تعجب بسیاری را از نظر سیاسی در سراسر جهان برانگیخته است. آیا هند در حال ترک سنت عدم همبستگی خود و چرخش به سوی آمریکا و غرب است؟ آیا دهلی توسط ساختار ژئوپلیتیک جدید رئیس جمهور دونالد ترامپ، هند-آرام، وسوسه شده است؟
این ترسها در مورد هند کاملا نابجاست. دهلی قصد ندارد سیاست خارجی مستقل خود را رها کند. اما هند، مانند هر کشور دیگری، به تغییرات ساختاری در توزیع قدرت در اطراف خود پاسخ میدهد. به یاد بیاورید که دهلی پس از نزدیک شدن روابط چین و آمریکا، معاهده صلح و دوستی با مسکو را در سال 1971 امضا کرد.
هند پس از پایان جنگ سرد، در صدد برآمد تا در برابر دنیای تک-قطبی مانع ایجاد کند. تهدید واشنگتن برای بهعقب برگرداندن برنامه هستهای هند و بحث در مورد دخالت در اختلاف دهلی با اسلام آباد بر سر جامو و کشمیر بهاین معنی است که دهلی دلایل خوبی برای پیوستن به ائتلاف اوراسیا به رهبری مسکو و با پشتیبانی پکن دارد.
از آن به بعد اتفاقات زیادی برای هند رخ داده است تا در رویکرد خود در برابر تعادل قدرت در منطقه تجدید نظر کند. اگر در دهه 1990 به نظر میرسید چالش اصلی خارجی برای هند از سوی آمریکا است، اجتناب ازاین واقعیت وجود ندارد که این چالش اکنون از سوی چین صورت میگیرد.
تقریبا یک دهه روابط هند با چین بهطور پیوسته رو به وخامت گذاشته است. این وخامت در روابط را سه عامل شکل میبخشد: سیاست مصرانه پکن در رابطه با مرز طولانی و مورد مناقشه با دهلی، افزایش اصطکاک منطقهای ناشی از رقابت برای نفوذ در منطقه مشترک آسیا-اقیانوسآرام و اقیانوس هند، و حس ملموسی که چین از ترقی هند در صحنه جهانی جلوگیری میکند.
برخلاف کاهش اعتماد متقابل بین دهلی و پکن، روابط هند با آمریکا در دهه گذشته پیوسته بهبود یافته است. تضاد بین رویکردهای واشنگتن و پکن نسبت به دهلی دیگر نمیتواند پنهان شود.
در جبهه بینالمللی، واشنگتن از ادعای هند برای حضور دائمی در شورای امنیت سازمان ملل متحد حمایت میکند و از ورود هند به “گروه تامینکنندگان هستهای” پشتیبانی کرده است. چین با هر دو مخالف است.
در جبهه منطقهای، چین تمایل به انتقاد از پاکستان ندارد، چه رسد بهاینکه فشار وارد کند تا حمایت ازتروریسم مرزی در هند را متوقف سازد. واشنگتن، پس از چندین دهه عدم مخالفت با پاکستان، به یک شریک پرآوازه برای هند در مقابله با افراطگرایی مذهبی خشونتآمیز در پاکستان، تبدیل شده است. به طور گستردهتر، دهلی طرح قدرت پکن در جنوب آسیا و اقیانوس هند را به عنوان تضعیف منافع منطقهای خود تلقی میکند. از سوی دیگر، واشنگتن آماده است تا از هند برای رهبری منطقهای حمایت کند.
در جبهه دوجانبه، مرز بین هند و چین با توجه بهاین که “ارتش آزادیبخش خلق” رویکرد تهاجمیتری نسبت به گشت مرزی اتخاذ میکند و تهاجمهای مکرر به قلمرو مورد ادعای هند به عمل میآورد، پرتنش شده است. امید دهلی برای کاهش تنش مرزی، دستیابی به آشتی منطقهای و توسعه همکاری بینالمللی در واقع حاصل نشده است.
واقعگرایان دهلی میدانند که چین به عنوان قدرت بزرگتر ممکن است احساس کند مجبور به رفتار خوب با هند نیست. حقیقت اینکه تولید ناخالص داخلی چین در حال حاضر پنج برابر بیشتر و هزینه دفاعی آن چهار برابر بیشتر از هند است. اضمحلال تقارنی که زمانی بین دو غول آسیایی وجود داشت، بهاین معنی است که دهلی برای رفع شکاف فزاینده استراتژیکی باید شرکای خارجی پیدا کند.
با توجه به نزدیکتر شدن روسیه به چین، دیگر به نظر نمیرسد مسکو در موقعیتی باشد که به توازن دهلی با پکن کمک کند. بنابراین، هند بههیچ وجه گزینهای بهجز روی آوردن به آمریکا و ژاپن برای ایجاد تعادل در آسیا ندارد. این بدان معنا نیست که هند به یک شریک زیردست آمریکا تبدیل خواهد شد. دهلی زیرکانه آگاه است که واشنگتن و توکیو مجبورند تعامل با پکن را حفظ کنند. هند همچنین آگاه است که هم چین و هم روسیه مشتاق هستند تا جایگاه مخصوص به خود را با امریکا ایجاد کنند.
این پویایی در میان قدرتهای بزرگ بخش مهمی از زندگی در دنیای چند قطبی ما است. دهلی به عنوان ضعیفترین قدرت بزرگ، و تنها با هدف بهبود وزنه خود در نظم جهانی میخواهد به تعامل با قدرتهای قارهای و همچنین دریایی ادامه دهد. به توجه به تبدیل شدن هند به بخشی از رقابتهای جدید ژئوپولیتیکی در اوراسیا و هند-آرام و صرفهجوییهای آمریکا، هیچ جایگاهی در دهلی برای نازک-طبعی وجود ندارد.
0 Comments