ریچارد سوکولسکی و اندرو میلر از بنیاد کارنگی برای صلح بین‌الملل در تحلیلی در نیویورک تایمز می نویسند مایک پنس، معاون رئیس جمهور، که روز چهارشنبه از مصر دیدار می‌کند، جای پای بسیاری از مقامات آمریکایی را که در قاهره توقف کرده‌اند تا از “همکاری استراتژیک” آمریکا و مصر ستایش به عمل آورند، دنبال نخواهد کرد این موضوع به بحث‌وگفتگوی بی‌معنی و به شدت منسوخ تبدیل شده است – نوعی که ما [نویسندگان مقاله] هردو در طول سال‌های خدمت در دولت به آن اشاره کردیم. آقای پنس نباید تظاهر به طرفداری کند.
منافع آمریکا و مصر به طور فزاینده‌ای متفاوت است و در حال حاضر‌این رابطه دارای هدف مشترکِ به‌مراتب کمتری نسبت به گذشته است. آقای پنس باید به عبدالفتاح السیسی، رئیس جمهور مصر، واضح بگوید که دو کشور نیاز به تنظیم [روابط] دارند، و از کاهش شدید کمک‌های نظامی‌آمریکا آغاز کنند.
علاوه بر صرفه‌جویی در پول مالیات‌دهندگان آمریکایی، این یک پیام مهم برای سایر دریافت‌کنندگان کمک از آمریکا است که حمایت آمریکا بدون قید و شرط نیست. این همچنین کمک خواهد کرد تا مانع از ترتیباتی شود که روابط مصر-آمریکا را وارونه جلوه داده است.
هر گونه شک و تردیدی که مصر دیگر یک شریک استراتژیک برای آمریکا نیست، با موافقت‌نامه مقدماتی مصر و روسیه مبنی بر تأمین دسترسی متقابل به پایگاه‌های هوایی یکدیگر، از بین رفت. اما این فقط جدیدترین نمونه از رفتار عمیقا غیردوستانه توسط یک به‌اصطلاح دوست است. در لیبی، مصر پیوسته حمایت نظامی در اختیار ژنرال خلیفه حفتر قرار داده است، کسی که “ارتش ملی لیبیِ” او با نیروهای وفادار به دولتی که در سطح بین‌المللی به رسمیت شناخته شده و مورد حمایت آمریکا می‌باشد، درگیر شده است. در شورای امنیت سازمان ملل متحد، مصر برای مخالفت با آمریکا در مورد مسائلی از سوریه گرفته تا اسرائیل/ فلسطین، آرمان مشترک با روسیه داشته است. و در سال جاری [2017]، همکاری نظامی و اقتصادی مصر با کره شمالی افشا گردید.
حتی در مواردی که اهداف آمریکا و مصرهمسو باقی مانده‌اند، مصر تلاش می‌کند تا به‌طور موثر اهداف دوجانبه را ترفیع بخشد. واشنگتن واقعیت جدیدی را درک نکرده است: مصر به علت فساد داخلی، دیگر یک وزنه سنگین منطقه‌ای که بتواند سیاست خاورمیانه آمریکا را محکم کند، نیست.
دولت سیسی به طور انزجارآوری به مبارزه علیه دولت اسلامی در سوریه و عراق کمک نکرده است. قاهره دائما پیشنهادات آمریکا را برای آموزش نیروهای مصری در دکترین ضد شورش و تاکتیک‌هایی که می‌تواند به شکست شورش در سینا کمک کند، نادیده گرفته است. اهمیت دسترسی آمریکا به حریم هوایی مصر کاهش یافته است؛ و در مورد امتیازات آمریکا در کانال سوئز به شدت اغراق شده است. برخلاف خرد رایج، نیروی دریایی آمریکا امتیاز جلوداری، که به موجب آن کشتی‌های ما می‌توانند از سایر کشتی‌ها پیشی گرفته و جلوتر از بقیه قرار گیرند، دریافت نمی‌کند.
در گذشته، هر دو کشور منافع متقابل مهمی، از جمله حمایت قابل اعتماد مصر از منافع آمریکا در خاورمیانه، کسب می‌کردند. اما طی دهه گذشته، آمریکا بیش از 13 میلیارد دلار کمک امنیتی بدون چشمداشت، به جز ایجاد مشاغل بیشتر برای یک صنعت دفاعی صادر کننده فناوری و تجهیزات نظامی نامتناسب با نیازهای دفاعی مصر و اجازه دادن به ارتش مصر برای حفظ یک نظام حمایتی تحریف کننده اقتصاد که به فساد دامن می‌زند، به مصر داده است.
آمریکا به مدت طولانی به دولت مصر اجازه داده است تا از کمک‌های امنیتی به عنوان حقی برای برقراری صلح با اسرائیل برخوردار باشد. آمریکا مصر را برای این که چگونه این پول خرج می‌شود و آیا در خدمت اهداف وسیع‌تر آمریکا در منطقه قرار گرفته است، پاسخگو ندانسته و به مصر اجازه داده است تا از سخاوتمندی آمریکا بهره بگیرد. دولت اوباما برای کم کردن کمک‌های نظامی و محدود کردن سیستم‌های تسلیحاتی که مصر می‌توانست با پشتوانه آمریکا خریداری کند، قدم‌های اولیه را برداشت. دولت ترامپ بیش از 200 میلیون دلار کمک نظامی را به حالت تعلیق درآورده و یا مجددا برنامه‌ریزی کرده است.
این یک شروع است و اقدامات بیشتری باید صورت پذیرد.
واشنگتن، با توجه به کاهش اهمیت استراتژیک و رفتار نامناسب مصر، باید کمک‌های سالانه نظامی خود را به میزان 500 میلیون دلار کاهش داده و به 800 میلیون دلار برساند تا منابع خود را با اولویت‌های آمریکا هماهنگ سازد. کاهش کمک به مصر، سرمایۀ به شدت مورد نیاز [آمریکا] را آزاد خواهد کرد. و حرکتی برای شروع کاهش کمک‌های امنیتی به مصر تا سطحی که بیشتر در راستای ارزش واقعی که آمریکا از‌این رابطه به دست می‌آورد باشد. این حرکت، در کنگره که از قاهره نومید شده است، به طور گسترده استقبال می‌شود.
خطرات محدود هستند. بعید است که مصر رفتار خود را در برابر کمک‌های کمتر تغییر دهد. به عنوان مثال، به معاهده صلح با اسرائیل پایان نخواهد داد و یا همکاری ضدتروریستی خود را با آمریکا متوقف نخواهد کرد. البته، همچنان به مبارزه با جهادی‌های محلی ادامه خواهد داد.
طرفداران رابطه نزدیک‌تر با مصر استدلال می‌کنند که قطع کمک‌ها موجب تمایل کمتر قاهره به پذیرش آموزش نظامی آمریکا خواهد شد، اما شواهد کمی وجود دارد که حمایت سخاوتمندانه دیرینه، تمایلی در مصر برای فرصت‌های آموزشی بیشتری در زمینه‌های بحرانی مانند ضد شورش فراهم کرده باشد. در عوض، از اشتباه درآوردن قاهره از‌این مفهوم که کمک یک حق است، ممکن است به ابقای اهرم‌هایی برای کسب امتیازات از قاهره کمک کند. و در حالی که نگرانی در مورد بی‌ثباتی در مصر به‌جاست، آمریکا خود را فریب می‌دهد که فکر کند کمک آمریکا فرق بین نظم و هرج‌ومرج است.
به جای اذعان به‌این که اهمیت مصر کاهش یافته است، رئیس جمهور ترامپ این روابط را دوبرابر کرده و قول داده است که “دوست وفاداری” برای مصر باشد و در ستایش از آقای سیسی افراط کرده است. کاخ سفید نسبت به سوء استفاده انزجارآور دولت مصر سکوت اختیار کرده، که باعث تشدید افراط‌گرایی و افزایش تهدید جهانی از سوی تروریسم می‌شود. دولت آمریکا، با نزدیک شدن به حکومت سیسی و اقدامات سرکوبگرانه آن، تنها تضمین می‌کند که میلیون‌ها جوانِ به‌حاشیه رانده شده مصری، با خصومت به آمریکا بنگرند.
آمریکا معامله بدی در مصر کسب می‌کند. این برای رییس جمهوری که به عنوان یک مذاکره‌کننده به خود افتخار می‌کند، مضحک است. دیدار آقای پنس فرصتی است تا صفحه جدیدی با مصر ورق بخورد و تعهد آمریکا را نسبت به‌این کشور با آنچه که واشنگتن درعوض کسب می‌کند، متناسب سازد. اگر دولت ترامپ این کار را انجام دهد، گام کوچک اما مهمی به سوی ابقای اعتبار و شهرت مخدوش شده آمریکا در منطقه برخواهد داشت.
