الن رایلی در مقاله‌ای که اندیشکده شورای آتلانتیک منتشر کرد، نوشت: همه این اهداف ضروری‌اند. گرچه مسئله آن است که تهدید عرضه از سوی فدراسیون روسیه و به طور خاص گازپروم که تحت کنترل کرملین قرار دارد، در میان اهداف عالیه این ابلاغیه اولویت بندی نشده است. در حال حاضر خطر عرضه به طور جدی متوجه گروهی از کشورهای اروپای شرقی، کشورهای حوزه دریای بالتیک و فنلاند می‌شود.

این مقاله عنوان می‌کند که کمیسیون اروپایی در راستای گسترش برنامه کاری اتحادیه انرژی، نیازمند تمرکز بر تلاش‌هایی در جهت ارائه راه حل‌هایی کلیدی به دولت‌های در معرض خطر وابستگی به عرضه روسیه است. برخی از این راه حل‌ها شامل طرح‌های زیربنایی فرامرزی است. هدف دیگر اتمام بازار گاز واحد در اروپاست. تحقق برخی از اهداف نیز در گرو همکاری با شرکای خارج از اتحادیه مانند اوکراین و ترکیه به منظور کمک به ایشان در بهبود امنیت انرژی خود، بسان امنیت انرژی اروپاست.

تمرکز بر خطرات کلیدی امنیت انرژی، بنیان مطمئنی را جهت توسعه مابقی طرح‌های انرژی اروپا ایجاد می کند. در دهه گذشته اتحادیه اروپا درگیر مجادله‌ای بر سر توسعه خط مشی انرژی به شکل همزمان بوده که منجر به دستیابی به اهدافی چون مقرون به صرفگی، پایداری و امنیت می شود.

با تمرکز بر امنیت انرژی در حوزه گاز، این اتحادیه می تواند خود را در موقعیت تحقق هر سه هدف مورد نظر بیابد، چنانکه ایجاد یک بازار اساسی و سیال از گاز طبیعی در این قاره دستیابی به اهداف صرفه‌پذیری و باثبات را آسان‌تر خواهد نمود. ایجاد چنین بازاری به تغییرات سریع در انتشار گاز دی اکسید کربن و تعطیلی ایستگاه‌های تولید برق با سوخت‌های آلوده‌کننده فسیلی منجر خواهد شد.

در پی اشغال و انضمام کریمه به روسیه، “دونالد تاسک”، نخست وزیر لهستان در فایننشیال تایمز در آوریل 2014 عنوان نمود که نیاز است تا وابستگی به عرضه گاز روسیه از سوی اتحادیه اروپا با احترام به جایگاه روسیه کاهش یابد.

طرح پیشنهادی اصلی وی این بود که اتحادیه انرژی بایستی به عنوان خریدار گروهی – فردی برای خرید گاز اقدام کند. درست است که کشورهای اروپای شرقی، مرکزی و حوزه بالتیک و فنلاند اساسا وابسته به عرضه گاز طبیعی روسیه هستند، اما این در خصوص کشورهای غرب اروپا صدق نمی کند.

شمال اروپا با بهره‌گیری از تعدادی از پایانه های منطقه ای گاز طبیعی، از عرضه کنندگان مختلفی چون روسیه، نروژ و منابع داخلی بهره می گیرد. حتی برخی نواحی جنوب اروپا به ویژه ایتالیا از منابع عرضه گاز مانند کشورهای شمال آفریقا و روسیه استفاده می کنند. هیچکدام از این کشورها علاقه و نیازی برای هماهنگی جهت خرید گروهی از عرضه‌کنندگان گاز ندارند.

به علاوه دولت‌های اروپای غربی عنوان می کنند که چنین ترتیباتی می تواند اثر ناخوشایندی بر رشد سرمایه‌گذاری فزاینده در کشورهای عرضه‌کننده داشته باشد. این بحث مطرح است که موثرترین راه برای کاهش وابستگی دولت‌های اروپای مرکزی و شرقی به عرضه، تکمیل و گسترش بازار واحد گازی در شرق اروپاست.

در نگاه اول تمرکز بر موضوع وابستگی کشورها به گاز طبیعی “گازپروم” دشوار به نظر می‌رسد. هنوز با فقدان نظارت موثر، تحقق بازار گازی واحد در اروپا دشوار است. در این مجال گرچه به اثرات انضمام کریمه به روسیه پرداخته نشده، اما این اقدامات در کنار کمپین تهاجمی روسیه در برابر اتحادیه اروپا و دولت‌های عضو موجب شده تا اتحادیه بیش از پیش به فکر اصلاح اساسی بازار، به منظور کاهش وابستگی به عرضه گاز روسیه بیفتد.

یکی از مسایل اتحادیه اروپا این بوده که عرضه اتحادیه در مقایسه با آنچه گازپروم عرضه می‌کند، بسیار محدودتر است. در مقابل طرف روسی مشارکت حداقلی را در بسیاری از پروژه‌های بزرگ‌تر، ساوت استریم و ترکیش استریم داشته است.

تامین امنیت عرضه برای دولت‌هایی که بیشترین وابستگی را به گاز طبیعی روسیه دارند، موجد زیربنای اساسی برای تحقق مابقی اهداف انرژی در اتحادیه اروپاست. برای مثال تمرکز بر گاز طبیعی می تواند منجر به پیشرفت‌هایی در طرح‌های بلند پروازانه کربن‌زدایی شود. در صورت اقدام به ایجاد یک بازار یکپارچه گازی از سوی اتحادیه، بازار بیش از پیش رقابتی خواهد شد.

آزادسازی های جامع و کامل منجر به قیمت‌های پایین‌تر و افزایش ابعاد بازار اروپایی‌ها می شود. به همان میزان گاز ، زغال سنگ را از ترکیب عرضه اروپایی‌ها بیرون می راند. کاهش در مصرف زغال سنگ بخشی از هدف کربن‌زدایی جهانی را محقق خواهد کرد. به علاوه قیمت‌های کمتر گاز به دولت‌های عضو این امکان را خواهد داد که راحت‌تر به تامین مالی افزایش ظرفیت انرژی‌های بادی و خورشیدی بپردازند.

در چنین شرایطی روسیه می تواند نقش مهمی را ایفا کند. این کشور در مواجهه با بازار گازی در حال رشد، باز و سیال می تواند یا روی فرصت‌های سودمند ورود به این بازار چشم‌پوشی کند و یا به مهندسی مجدد الگوهای تجاری‌اش در جهت موفقیت بپردازد.

در تجارت گاز، روسیه مجبور به تنظیم قیمت پایین و تجارت در ابعاد بزرگ‌تر به منظور موفقیت در بازار اروپایی‌ها می شود. در این مرحله تهدیدی برای امنیت عرضه وجود ندارد، چرا که بازار اتحادیه از درون به هم متصل بوده و دسترسی به منابع گوناگون گازی امکان‌پذیر است.

ایالات متحده نیز می تواند نقش بسیار مهمی را در حمایت از تلاش‌های اتحادیه اروپا در تامین امنیت عرضه و اتحادیه انرژی داشته باشد. ایالات متحده در حال تبدیل شدن به بزرگ‌ترین صادرکننده “ال ان جی” است. امنیت عرضه از نگاه اروپایی به این معناست که هر چه صادرات عرضه – محور بیشتر باشد، بهتر است. ایجاد خطوط لوله و نظام‌های اعطای مجوز برای کارخانه‌های میعان “ال ان جی” و پذیرش برابری در توافق تجارت آزاد برای همه اعضا پیمان ناتو، اروپا را مجهز به منبع مازاد مهم عرضه در سال‌های آتی خواهد کرد.

سرمایه مالی آمریکا می تواند همچنین نقش مهمی را در تامین مالی زیربناهای جدید انرژی در اتحادیه اروپا داشته و بازار واحد گاز اروپا را تکمیل کند. در نهایت ایالات متحده می‌‌تواند از تلاش‌های هم پیمانان و نهادهای اروپایی در جهت رفع موانع سیاسی تامین امنیت هم در داخل و هم در خارج اروپا حمایت کند.