جورج پرکوویچ در تحلیلی که اندیشکده بنیاد کارنگی برای صلح بین المللی منتشر کرد، نوشت: به تازگی تروریست‌‌‌‌ها به یک پایگاه ارتش هند در کشمیر حمله کردند و 18 سرباز هندی را کشتند. پس از آن، ارتش هند اعلام کرد که معتقد است تروریست‌‌‌‌ها با پاکستان در ارتباط هستند.

در حالی که به نظر می رسید هند به زودی برای پاسخ به حمله مزبور آماده ‌‌‌می‌شود – نخست وزیر [هند]  «نارندرا مودی» اعلام کرد  “کسانی که در پشت این حمله بودند بدون کیفر نخواهند ماند” و وزیر دفاع «مانوهار پاریکار» گفت که این “یک بیانیه صرف باقی نخواهد ماند” – مقامات آمریکایی ممکن بود به زودی در وضعیتی گرفتار شوند که می بایست بحرانی هسته ای را مهار کنند.

این اولین بار نیست که چنین اتفاقی می افتد. دسامبر 2001، تروریست‌‌‌‌ها به ساختمان مجلس هند در دهلی نو حمله کردند که دولت هند را بر آن داشت تا تقریبا 500 هزار سرباز را به سوی مرز با پاکستان اعزام کند.

مقامات ایالات متحده ماه‌‌‌‌ها صرف رفت و آمد و مکالمه تلفنی با رهبران دو کشور کردند و خواستار راه حلی غیرنظا‌‌‌می‌شدند. قابل درک است که هند خواستار تضمین‌‌‌‌های روشن از رئیس جمهور پاکستان ژنرال پرویز مشرف شد مبنی بر اینکه این کشور به حمایت خود از تروریسم مرزی پایان دهد و برای از بین بردن گروه‌‌‌‌هایی که مرتکب چنین اقداماتی ‌‌‌می‌شوند، اقدام کند.

در پایان، ترکیبی از فشار ایالات متحده، نشانه‌‌‌‌های همکاری از سوی مشرف و فقدان گزینه‌‌‌‌های نظا‌‌‌می‌ ملموس از سوی هند، بحران را خنثی کرد. تشکیلات امنیتی و نخبگان سیاسی هند که از این تجربه نومیدکننده به ستوه آمده اند، در پی ایجاد قابلیت‌‌‌‌های نظا‌‌‌می‌ مناسب برای وادار کردن تشکیلات امنیتی پاکستان به توقف توانمندسازی تروریسم و مجازات این تشکیلات برای ارتکاب چنین کاری هستند. نخست وزیر نارندرا مودی در مبارزات انتخاباتی خود در سال 2014 قول داد که هند تحت نظارت او با قدرت عمل خواهد کرد.

با این حال، هند هنوز فاقد گزینه‌‌‌‌های نظا‌‌‌می است ‌که بتواند اهداف راهبردی خود را برآورده سازد. اولین راهبرد این است که ارتش پاکستان را وادار به متفرق کردن قوی‌ترین گروه‌‌‌‌های شبه نظا‌‌‌می ‌ضدهند کند.

در هر صورت، اقدامات ارتش و نیروی هوایی که به اندازه کافی برای آسیب رساندن جدی به ارتش پاکستان قوی باشد نیز ‌‌‌می‌تواند آن ارتش را بی‌میل و در متفرق کردن قوی‌ترین شبه نظامیان ضدهند در پاکستان ناتوان سازد.

حتی اگر نیروهای هندی توانایی ورود به قلمرو پاکستان را جهت وارد آوردن آسیب‌‌‌‌های عمده بر ارتش آن کشور را داشته باشند، پاکستان ‌‌‌می‌تواند از سلاح‌‌‌‌های هسته ای خود برای دفع کردن شکست استفاده کند. در این صورت، هند ترغیب ‌‌‌می‌شود به مقابله به مثل بپردازد.

در عوض هند ‌‌‌می‌تواند حملات محدود هوایی و همچنین حمله با نیروهای ویژه به گروه‌های تروریستی شناخته شده و تاسیسات نظا‌‌‌می ‌پاکستان در بخشی از کشمیر را که در کنترل پاکستان است، در نظر بگیرد.

این رشته عملیات جنگی قطعا تصویرهای تلویزیونی از تخریب تولید ‌‌‌می‌کند که ‌‌‌می‌تواند (به طور موقت) آرزوی هند را برای انتقام برآورده سازد. اما استفاده محدود از نیرو ‌‌‌می‌تواند نشانه ای از فقدان عزم هند باشد و در نتیجه ارتش پاکستان را تشجیع و انگیزه کمی برای سرکوب گروه‌‌‌‌های ضدهند ایجاد کند.

جسورانه‌تر آن است که مودی از لابه‌لای دفاع هوایی پاکستان، برای بمباران تاسیسات گروه‌‌‌‌های شبه نظا‌‌‌می ‌در منطقه مرکزی پنجاب هواپیما بفرستد – با فرض اینکه هند دارای شواهد معتبری برای اثبات پیوند حمله اخیر با این گروه‌‌‌‌ها ‌‌‌می‌باشد. اما چنین اقدا‌‌‌می‌ احتمالا بی‌درنگ پاکستان را برای ضد حمله علیه هند بر‌‌‌می‌انگیزد و دوباره خطر تشدید جنگ وجود دارد که تخریب بالقوه آن نسبت به جراحاتی که هند متحمل شده است، بسیار ‌‌‌بیشتر ‌‌‌می‌باشد.

هند ‌‌‌می‌تواند شدت عملیات مخفی برای دامن زدن به ناآرا‌‌‌می‌ در پاکستان، به ویژه در استان ناآرام بلوچستان را افزایش بخشد و احتمالا چنین خواهد کرد. چنین فعالیت‌‌‌‌هایی قطعا به منافع ارتش پاکستان آسیب ‌‌‌می‌رساند. اما ‌‌‌آن‌ها نیز تلاش پاکستان را برای ایجاد تصویری از هند، از نظر اخلاقی و سیاسی، معادل پاکستان در استفاده از تروریسم افزایش خواهند بخشید، برچسبی که هند مدت‌‌‌‌هاست تلاش دارد از آن اجتناب ورزد.

هند نیز به نحو موجهی به دنبال بسیج جهان علیه پاکستان به عنوان کشور حا‌‌‌می‌ تروریسم خواهد بود که انکار آن به طور فزاینده‌ای دشوار است. اما تاریخ طولانی مقاومت کشمیر در برابر حکومت هند و این حقیقت که هدف حمله اخیر یک تاسیسات نظا‌‌‌می‌ – و نه غیرنظا‌‌‌می‌– بود تولید روایت را برای هند پیچیده ‌‌‌می‌کند.

علاوه بر این، بسیاری از هندی‌‌‌‌ها و ناظران خارجی اذعان می کنند که وقتی صحبت از ناآرا‌‌‌می‌در کشمیر به میان ‌‌‌می‌آید، فقدان فرصت‌‌‌‌های اقتصادی، اقدامات شدید امنیتی و محرومیت از حق اظهارنظر و قدرت سیاسی مهم‌تر از دست داشتن پاکستان در این ناآرامی است.

بیش از یک سال است که مسلمانان در کشمیر تحت کنترل هند به خاطر توسعه ناکافی و سرکوب توسط نیروهای امنیتی هند برآشفته شده اند. این آشفتگی فوران یافت و زمانی که کارگزاران هندی یک مبارز جوان پرجذبه را به نام «برهان وانی» در ماه ژوئیه کشتند، به یک به اصطلاح انتفاضه تبدیل شد.

بنا به گزارش‌‌‌‌ها نزدیک به 200 هزار کشمیری در نماز تشییع جنازه او شرکت کردند. از آن زمان، جنگ بین معترضان و نیروهای امنیتی هند در دره کشمیر تقریبا همیشگی شده و 82 کشته و هزاران زخمی‌برجای گذاشته است.

دولت هند به گونه‌ای عمل کرده است که گویی طرح‌‌‌‌های توسعه اقتصادی کافی است، مذاکره با گروه‌‌‌‌های کشمیری بر سر خودمختاری را رد می‌کند و از واگذاری هر گونه نقشی به پاکستان در مذاکرات خودداری ‌‌‌می‌کند.

اما تجربه در کشمیر از سال 1989 (و در بلوچستانِ پاکستان) دلیل کمی ‌به ما ‌‌‌می‌دهد که فکر کنیم مرد‌‌‌می ‌که خود را به عنوان یک جامعه ملی ‌‌‌می‌بینند، از مبارزه خود صرف نظر خواهند کرد و حکم حکومت را بدون مساعدت‌‌‌‌های مورد مذاکره خواهند پذیرفت. این تا زمانی که پاکستان ‌‌‌می‌تواند به تقویت ‌‌‌آن‌ها کمک کند، ‌‌‌بیش‌تر حقیقت دارد.

بهترین چاره برای هند در ورای اقدامات تلافی‌جویانه در مقیاس کوچک در کشمیر تحت کنترل پاکستان این است که جهانیان را متقاعد کند تا به منظور تنبیه پاکستان به خاطر تحمل – اگر نگوییم حمایت آشکار – خشونت علیه هند، فشارهای سیاسی و اقتصادی کافی بر آن وارد کند.

با این حال برای انجام این کار، دهلی نو باید تا حد زیادی بو‌‌‌می بودن قیام کشمیر را به رسمیت بشناسد و به امتناع خود از مذاکره با طرف‌‌‌‌های مربوطه، از جمله پاکستان پایان دهد.

اگر هند بر آن شود که با نیروی گسترده پاسخ دهد و اگر پاکستان در صدد مقابله برآید، واشنگتن به طور اجتناب‌ناپذیری مجبور خواهد شد برای تثبیت وضعیت به مداخله دیپلماتیک بپردازد. این اقدام ممکن است به طور موقت موثر باشد، اما چرخ درگیری دوباره خواهد چرخید.