دو سال پیش، در ماه فوریه سال ٢٠١۶ میلادی، نرخ نفت در ازای هر بشکه ٣٠ دلار  شده و پیش بینی های کارشناسان منفی بود. در آن ایام، آژانس بین المللی انرژی هشدار می داد که اگر اوضاع تغییر نکند، احتمال دارد، بازار نفت  در اثر عرضه بیش از حد تولیدات دچار مشکلاتی شود. به نوشته نشریه فوربس، در آن ایام، یک سوم تمامی شرکت های نفتی جهان در مرز ورشکستگی قرار گرفته بودند. شاخص های اقتصادی چین طی ٢۵ سال اخیر، پایین ترین میزان رشد را نشان می دادند و به رغم درخواست های مکرر از اوپک پیرامون کاهش سطح استخراج نفت، این سازمان هیچ اقدامی نمی کرد. از آن زمان فقط دو سال گذشته و نرخ نفت دو برابر شده است. این احتمال قوت گرفته است که تا پایان ماه فوریه، نرخ نفت WTI ، در ازای هر بشکه  به بیش از ۶٠ دلار برسد.
نشریه فوربس در خصوص رشد نرخ نفت طی دو سال اخیر، سه پیامد غیر منتظره ای را مطرح می کند:
١ – آن دست از افرادی که در پروژه های نفت شیل سرمایه گذاری می کنند، سود می برند. صنعت نفت شیل دوره انسجام خود را گذارنده است. شرکت هایی که ورشکست نشده اند، اجبارا، با اوضاع سازگاری یافته اند. شرکت های نفت شیل امریکایی بسیار تاثیر گذار بوده اند و از روش های جدیدی برای حفاری با هزینه کمتر استفاده کرده اند. با این همه، اکثر شرکت ها موفق به بازگرداندن سرمایه های خود نشده اند. این وضعیت به رغم رشد نرخ نفت و سطح رکورد دار استخراج نفت در امریکا ادامه خواهد داشت.
٢- در سال ٢٠١۶ میلادی، کارشناسان و تحلیلگران اغلب، اوپک را سازمان مرده می خواندند. اوپک  از جنبه اخذ تدابیر لازم، سازمان غیر سازنده و ناتوان و فاقد اراده قوی لازم برای کاهش سطح استخراجات و افزایش نرخ نفت به شمار می رفت. در سال ٢٠١۶ میلادی، بسیاری از ناظران از علی النعیمی، وزیر وقت نفت عربستان سعودی، انتقاد می کردند که از کاهش سطح استخراج نفت در سال های ٢٠١۵ – ٢٠١۴ میلادی، بدون قبول تعهدات جدی از سوی هر یک از اعضای این کارتل و برخی از کشورهای غیر عضو  اوپک امتناع کرده بود. و وقتی نرخ نفت دو برابر شد، اهمیت اوپک برای صنعت و شرکت های مالی مجددا، فزونی یافت. در اواخر سال ٢٠١۶ میلادی، خالد الفلیح، وزیر نفت عربستان سعودی، پیرامون کاهش استخراج نفت با اعضای اوپک و تولید کنندگان کلیدی غیر عضو در این سازمان و از جمله، روسیه و قزاقستان به توافق رسید. این توافق  در کاهش میزان عرضه نفت  در بازار و افزایش نرخ نقش مهمی ایفا کرد. الفلیح حتی، موفق شد روسیه را برای پیوستن به این توافق متقاعد سازد و در حال حاضر، این کشورها می توانند روی طرح تشکیل «سوپر گروه» دائمی متشکل از اعضای اوپک و دیگر کشورها فعالیت کنند. اکنون استراتژی النعیمی و الفلیح چندان به نظر اشتباه نمی آید.
٣ – اوضاع اقتصادی حاکم در ونزوئلا و ایران وخیم تر نشده است. در ابتدا، اقتصاد ونزوئلا تاثیر منفی نرخ پایین نفت را احساس کرد  و ضربه بسیار جدی بر آن وارد شد. زیرا، استخراج نفت در ونزوئلا مستلزم  صرف هزینه های زیادی است و اقتصاد این کشور به شدت، به درآمدهای نفتی وابسته است. اگرچه، در حال حاضر، نرخ نفت نسبت به دو سال پیش دو برابر شده است، اما شاخص های اقتصادی ونزوئلا همچنان رو به افت است. این کشور تا حدی نیازمند پول است که حتی، قادر نیست میزان  استخراج نفت خود  را تا سهم مشخص شده از سوی اوپک برساند. در حال حاضر، خبرهای منتشره حاکی از آن اند که متخصصان نفتی ونزوئلا در اثر قحطی و گرسنگی نمی توانند به کار خود ادامه دهند. 
اقتصاد ایران نیز به رغم نرخ بالای نفت و لغو تحریم ها هنوز احیا نشده است. ایران باید یاران بین المللی را برای بهبود زیر ساخت های انرژی خود جذب کند. اما، شرکت های نفتی و گازی بین المللی با ایران همکاری نمی کنند، زیرا دولت این کشور برای ارائه قراردادهای سودمند توانایی ندارد. خطاهای دولت های ایران و ونزوئلا به این ختم خواهد شد که حتی، با نرخ بالای امروزی نفت، وضعیت اقتصادی این کشورها قادر نباشند احیا شوند.

منبع: اداره کل رسانه های خارجی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی