دکتر جک واتلینگ در تحلیلی که اندیشکده راسی منتشر کرد، نوشت: روسیه بزرگ‌ترین مانور نظامی این کشور از سال 1981 تا کنون (از 11 تا 15 سپتامبر) را برگزار کرد. سرگئی شویگو، وزیر دفاع روسیه در تاریخ 28 اوت اعلام کرد که مانورهای وستوک 2018 شامل 300 هزار پرسنل و نیروهایی از چین و مغولستان است.

وستوک 2018 به وضوح با این هدف طراحی شد که توانایی نظامی روسیه برای هماهنگی نیروهایش در بستر یک جنگ با ناتو را به بوته آزمایش بگذارد. ماریا زاخارووا، سخنگوی وزارت امور خارجه روسیه در تاریخ 30 اوت سیاست روسیه را پاسخ به تعدادی از رزمایش‌های گسترده که در مرزهای روسیه برگزار می‌شود، توصیف و استدلال کرد که هدف «مانورهای نظامی نیروهای مشترک ناتو … انجام عملیات دفاعی و مهم‌تر از آن تهاجمی در عرض‌های جغرافیایی شمالی در مناقشه‌ای با شدت بالا با یک دشمن برابر است.» اما دامنه وستوک 2018 احتمالا کامل‌تر است و این مانورها در خدمت اهدافی با طیفی گسترده‌تر قرار می‌گیرند.

رسانه‌های بین‌المللی به اظهارات دمیتری پسکوف، سخنگوی ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه توجه زیادی نشان دادند که گفت این مانورها در «وضعیت بین‌المللی فعلی» توجیه‌پذیر هستند. با این حال اغلب گزارش‌ها،  فحوای کلام حساس اظهارات پسکوف را نادیده گرفتند که بعد از این ملاحظه مطرح شد که اگرچه نظام تامین اجتماعی و بازنشستگی، عنصر ثابت سیاست دولت هستند، اما هزینه این مانورها قابل توجیه است.

تصمیم کرملین برای بالا بردن سن بازنشستگی از 60 به 65 سال برای مردان و 55 به 60 سال برای زنان در کشوری که امید به زندگی برای مردان فقط 66 سال است باعث برانگیختن اعتراضات شد و حتی باعث شد محبوبیت اکثرا قاطع پوتین از 80 به 67 درصد سقوط کند. کرملین با توجه به این افت محبوبیت مشتاق است نشان دهد که مخارج نیروهای مسلح نتایجی را در برداشته است.

روایت پوتین در یک دهه گذشته این بوده که تحمل دشواری در کوتاه مدت ضروری است و احیای روسیه به عنوان یک قدرت بزرگ را ممکن می‌سازد. این نمایش که روسیه می‌تواند مانورهایی را در مقیاسی قابل قیاس با اتحاد جماهیر شوروی برگزار کند، برای اثبات این امر به کار می‌رود که محرومیت‌های سال‌های اخیر باعث پیشرفت واقعی و قابل توجهی در احیای نیروی نظامی روسیه شده است.

با این حال این موضوع مهم است که درباره اهمیت وستوک 2018 مبالغه نشود. بسیاری از مانورهای مقدماتی متشکل از رزمایش‌های نظامی معمول روسیه نظیر مانور موشک‌های کروز و اژدر در دریای اختسک و برخی مانورهای ضد موشک کروز کمتر متقاعد کننده در تاجیکستان بوده است. بسیج تجهیزات منسوخ شده بیشتر یک نمایش است تا یک تهدید.

در هر صورت وستوک 2018 بر جاه‌طلبی‌های نظامی روبه رشد روسیه تاکید می‌کند. مانوری در این مقیاس اگرچه همانندسازی کامل ناامنی‌های جنگ نیست، اما زیرساخت لجستیک و فرماندهی و کنترل نظامی روسیه را به شدت به بوته آزمایش می‌کشد. مانورهای اولین ارتش تانک گارد، کار مقدماتی مهندسان برای حمله به موانع آبی در آبخازیا و یک سری از مانورهای توپخانه‌ای بر همکاری نزدیک میان جنگ افزارهای الکترونیکی، اکتشافی، مهندسی، واحدهای زرهی و توپخانه‌ای فعال در ظرفیتی تهاجمی تاکید کرده است.

ناظران ناتو که چندین سال است بازسازی نیروی نظامی روسیه را دنبال می‌کنند، نگران این دکترین تهاجمی و طیف قابلیت‌های در حال توسعه بوده اند. برگزاری مجموعه‌ای گسترده از مانورهای پیشرفته در وستوک 2018 ظاهرا تلاشی برای گنجاندن تجارب عملیاتی کسب شده در سوریه در گستره نیروی نظامی روسیه، در آمادگی برای یک مناقشه در اروپا یا بسیج شدن در پی بروز جنگ در شبه جزیر کره است.

در بسیج گسترده نیروها، تمرین امری ضروری است: در سال 1980 وقتی نیروی نظامی شوروی تلاش کرد برای مداخله در لهستان نیروها را بسیج کند، در نهایت یگان‌ها در موقعیت‌هایی اشتباه و بدون تجهیزات مناسب برای زمستان قرار گرفتند که در نهایت به فرارهای گسترده‌ای منجر شد.

اما وستوک 2018 فقط به یک جنگ مهم مربوط نمی‌شود. این مانورها بر همکاری نزدیک میان واحدهای زمینی و هوایی و نیز استفاده از واحدهای تخصصی در اشکال ترکیبی و مجموعه مهارت‌هایی تاکید می‌کند که در نوعی جنگ اعزامی که سال‌ها روش ناتو بوده، ارزشمند هستند.

بسیاری از مانورهای خاص در مراحل مقدماتی وستوک 2018 همانندسازی مبارزه با شورشیان بوده است و با توجه به حضور پررنگ روسیه در سوریه و تلاش برای مداخله بیشتر در آفریقا از جمله در اریتره و جمهوری آفریقای مرکزی، در آماده‌سازی برای یک سیاست خارجی جسورانه‌تر ارزشمند هستند.

این نکته آخر همچنین در مورد چین کاربرد دارد. برخلاف تنش‌ها در همکاری نظامی، وستوک 2018 فرصتی را برای نمایش روابط رو به رشد میان مسکو و پکن فراهم کرد. در هر صورت مشارکت چین فقط یک بیانیه سیاسی نیست. در بیش از یک دهه گذشته ارتش آزادی‌بخش چین نیروهای زمینی متعارف گسترده خود را از قالب‌های تقسیمی انعطاف ناپذیر به گروه‌هایی در سطح تیپ‌های چابک‌تر تغییر داده و نیروهای هوایی زرهی توپخانه‌ای و ویژه را ادغام کرده است. این یک گروه متشکل از حدود 3200 پرسنل است که چین برای مشارکت در وستوک 2018 اعزام کرده و پکن به یادگیری تجارب روسیه در سوریه ابراز علاقه کرده است.

همچنین این نکته قابل توجه است که نیروی چین متشکل از 30 هواپیمای بال ثابت و روتور را می‌توان با نیروهای قابل اعزام از ناو هواپیمابر چین مقایسه کرد. وستوک 2018 با تلفیق حضور نظامی رو به رشد چین در جیبوتی، روابط امنیتی رو به گسترش در خلیج فارس  و تمایل به تزریق نیرو در دریای چین جنوبی فرصت‌های ارزشمندی را برای نیروی نظامی چین در پشتیبانی از یک سیاست خارجی جسورانه فراهم می‌کند.

پرسش مهم این نیست که آیا روسیه جنگی علیه ناتو به راه می‌اندازد یا خیر بلکه این پرسش است که روسیه – و چین- در کجا قصد دارد از ظرفیت روبه رشد خود برای تدارکات اعزامی و عملیات ترکیبی به منظور اعمال قدرت استفاده کند.