آریل لویت و توبی دالتون در یادداشتی که وب سایت اندیشکده کارنگی آن را منتشر کرد؛ نوشتند: وی اظهار داشت کره شمالی دیگر به توقف موقت داوطلبانه آزمایش موشکی و هسته‌ای پایبند نخواهد بود و به زودی «جهان شاهد تسلیحات راهبردی جدید خواهد بود». بدتر از آن، وی از «حفظ آمادگی دائمی برای اقدام بازدارندگی قدرتمند هسته ای» خبر داد که تحولی بی ثبات کننده بوده و احتمال انفجار هسته‌ای را تشدید می‌کند. در نهایت اینکه، کره شمالی کشوری دارای زرادخانه هسته‌ای مرگبار خواهد بود و به توسعه و نوسازی آن خواهد افزود. اکنون چه باید کرد؟

پایان «توافق بزرگ»

سخنرانی کیم میخ نهایی را بر تابوت سیاست ترامپ و «توافق بزرگ» خلع سلاح هسته‌ای معتبر و غیرقابل بازگشت در ازاء پاداش اقتصادی کوبید. کیم در اظهارات خود بر محوریت خود-اتکایی و خودکفایی در دکترین راهبردی کره شمالی تاکید کرده و تصریح داشت که کره شمالی دیگر با خلع سلاح یکجانبه موافق نیست بلکه، این کشور «تسلیحات راهبردی ضروری و پیش نیاز برای امنیت ملی را پیوسته توسعه خواهد داد تا اینکه آمریکا از سیاست خصمانه خود دست بردارد و یک مکانیسم صلح آمیز پایدار برقرار شود». از این رو، تا زمانی که رژیم کیم پابرجاست، خلع سلاح هسته‌ای شبه جزیره کره دور از دسترس خواهد بود و مهم نیست که تحریم‌های بین‌المللی چقدر زندگی در کره شمالی را مشقت بار خواهد کرد.

متاسفانه، دولت ترامپ (همانند دولت‌های قبلی) برای دست یابی به توافق بزرگ، هدف عملیاتی ضروری و عاجل را قربانی کرد که عبارتست از توقف پیشروی کره شمالی در جهت توسعه زرادخانه هسته‌ای مهلکی که خاک آمریکا را هدف قرار می‌دهد. با توقف دیپلماسی در اواسط 2019، نتیجه فعالیت هسته‌ای کره شمالی با آزمایش‌های متعدد موشک‌های کوتاه برد دقیق و موشک‌های بالستیک سوخت جامد پرتاب شونده از زیر دریایی، آشکار شد. کره شمالی نشان داده است که علیرغم فشار آمریکا، این کشور می‌تواند زرادخانه خود را به‌طور چشمگیری ارتقا دهد.

هنوز دلیلی برای مذاکرات وجود دارد

واشنگتن برای ادامه کار و جلوگیری از توسعه بیش از پیش برنامه هسته‌ای کره شمالی، از جمله از طریق مذاکرات، بازهم دلایل موجهی دارد. علیرغم پیشرفت ها، زرادخانه کره شمالی هنوز قابل اعتبار نبوده و کامل نشده است. علاوه بر این، موفقیت کره شمالی در پیشبرد برنامه هسته‌ای خود، برخلاف تحریم‌های اقتصادی گسترده، احتمالا الگویی قابل تقلید برای سایر کشورها خواهد شد.

واشنگتن نیازمند یک راهبرد واقع گرایانه است. تعدادی از خواسته‌های دیرینه آمریکا و رویکردهای سنتی برای خلع سلاح هسته‌ای باید فعلا کنار گذاشته شود تا اینکه با مرور زمان، به آنها نیز پرداخته شود؛ ازجمله برچیدن برنامه هسته‌ای قبل از پرداخت پاداش؛ از بین بردن موشک‌های کوتاه برد، موشک‌های دور برد سوخت جامد متعارف؛ ارائه اطلاعات کامل امکانات و انبارها؛ و موافقت با بازرسی‌های «همواره، همه جا».

همچنین، واقع گرایی مستلزم درک خواسته‌های کره شمالی در مذاکره است. کیم در سخنرانی خود اعلام کرد که «دامنه و میزان پیشرفت بازدارندگی ما به رویکرد آینده آمریکا در قبال کره شمالی بستگی دارد». به عبارت دیگر، آنچه در ابتدا قابل مذاکره است، توسعه احتمالی زرادخانه کره شمالی است و نه توانمندی‌های موجود این کشور.

راهبرد جدید مذاکره

آمریکا در مذاکره با کره شمالی نخست باید به دنبال توقف کامل عناصری از برنامه کره شمالی باشد که در صورت عدم توقف آنها، تهدید هسته‌ای این کشور شدیدا افزایش می‌یابد. در واقع، زرادخانه کره شمالی باید از نظر کیفی و کمی متوقف شود تا بیش از این بی ثبات کننده و تهدید کننده نشود. همچنین، استقرار تسلیحات حرارتی هسته‌ای کوچک، تولید تریتیوم برای دستگاه‌های هسته‌ای حرارتی و رزمایش‌های نظامی با تسلیحات هسته‌ای نیز باید متوقف شود.

برای حمایت از این برنامه توقف، آمریکا و متحدان آن باید بسته حمایتی متناسب و معتبری در اختیار کره شمالی قرار داده و هر گام موافق کره شمالی را با پاداش پاسخ دهند. در صورتی که کره شمالی تعهدات خود در توافق را نقض کند، این بسته حمایتی باید قابل بازگشت باشد. مشارکت شرکای متعدد (به عنوان مثال، چین، کره جنوبی، ژاپن، روسیه و اتحادیه اروپا) اعتبار آمریکا در ارائه پاداش‌های وعده داده شده را تقویت خواهد کرد.

بررسی و تایید توقف برنامه هسته‌ای کره شمالی نیز کاری چالش برانگیز خواهد بود. واشنگتن باید کره شمالی را از نقض تعهدات خود بازدارد و نظام هشدار زودهنگامی برای اطلاع از تقلب این کشور تدارک بیند. مکانیسم بررسی و تایید برنامه هسته‌ای باید مطابق با ویژگی‌های توافق، تعیین شده و به جای برچیدن زرادخانه ها، به توقف آنها و کنترل واردات و صادرات متمرکز شود.

در نهایت، کشیدن کره شمالی به خارج از منطقه دلخواه این کشور، مستلزم چیزی بیش از یک بسته راضی کننده است. موضع قاطعانه و جنگ طلبانه آمریکا مسلما خطر درگیری را افزایش خواهد داد، اما تهدید جنگ نیز احتمالا محرکی مهم برای کشاندن کره شمالی به میز مذاکره محسوب می‌شود. در هر حال، کیم جونگ نیازمند لغو تحریم‌های سازمان ملل بوده و خواستار لغو آنهاست. بنابراین، وی هنوز انگیزه‌ای برای مذاکره دارد.