اسکات سیندر در یادداشتی که نشریه آمریکایی فارن‌افرز منتشر کرد؛ نوشت: از زمان استقلال کره جنوبی پس از جنگ دوم جهانی، این کشور اقتصاد خود را احیا کرده، فقر را از بین برده، دموکراسی برقرار ساخته و تا تبدیل شدن به یازدهمین اقتصاد بزرگ جهان نیز توسعه یافته است.

با این حال، موجودیت کره جنوبی به دلیل قرار گرفتن در گسل ژئوپلیتیکی شمال شرق آسیا، همچنان آسیب‌پذیر است، به‌طوری‌که تهدید هسته‌ای کره شمالی همچنان رو به افزایش است و جنگ لفظی بین دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا و کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی، به طور فزاینده‌ای تشدید می‌شود. اگر این لفاظی‌ها به اقدام نظامی منجر شود، هیچ الگوی (تجربه) تاریخی آماده‌ای وجود ندارد که کره جنوبی با کمک آن خود را از این فاجعه کنار بکشد.

بنابراین تعجبی ندارد که مون جائه-این، رئیس جمهور کره جنوبی، مشتاقانه شاخه زیتون سال نو ارسالی کیم جونگ اون را پذیرفت و از ورزشکاران کره شمالی نیز دعوت کرد تا با شرکت در المپیک زمستانی پیونگ چانگ، عدم بروز درگیری طی این بازی‌ها را – با این امید که این حسن‌نیت المپیکی از بروز درگیری‌ها جلوگیری کند – بیمه کند. با این حال، با خاموش شدن مشعل المپیک در مراسم اختتامیه 25 فوریه، این پرسش پیش می‌آید که آیا مون جائه-این می‌تواند روحیه آشتی بین دو کره را به فراتر از این مدت محدود گسترش و تنش‌ها را در شبه جزیره کره کاهش دهد. موفقیت مون در این باره و جلوگیری از بازگشت تنش‌های خطرناک، مستلزم اقدامی بیش از برقراری دیپلماسی صرف بین دو کره است.

فقدان روابط بین دو کره

با توجه به کمک بزرگ کیم جونگ اون، پیشبرد برنامه صلح المپیک به‌طور شگفت‌آوری برای مون ساده شد، اما با این حال، وی نتوانست بین مهمانان آمریکایی و کره‌ای خود ارتباط برقرار سازد. اشتیاق دولت مون برای پهن کردن فرش قرمز به روی میهمانان کره شمالی، با مخالفت داخلی و بین المللی همراه شد. منتقدان داخلی مون، وی را متهم کردند که با پذیرش ورزشکاران و مقامات کره شمالی و همچنین یک گروه ارکستر، یک تیم تشویق و یک تیم نمایشی تکواندو از این کشور برای شرکت در این بازی‌ها، المپیک پیونگ چانگ را به المپیک پیونگ یانگ تبدیل کرده است. میزبانی بی‌سابقه از خواهر کیم جونگ اون در مراسم افتتاحیه و در کاخ آبی (کاخ ریاست جمهوری کره جنوبی) بیش از پیش به این احساسات دامن زد. همچنین، تشکیل تیم متحد هاکی زنان دو کره نیز باعث بحث و جنجال در کره جنوبی شد. اگرچه، رژه ورزشکاران زیر پرچم واحد برای مردم کره جنوبی قابل پذیرش بود، اما آنها نمی خواستند حس رقابت طلبی کره جنوبی را فدای نمادگرایی سیاسی کنند.

از نظر بین‌المللی، مایک پنس، معاون رئیس جمهور آمریکا با اشتیاق مفرط کره جنوبی در پذیرش درخواست‌های کره شمالی مخالف بود. او به عنوان رهبر هیئت نمایندگی آمریکا در کره جنوبی، با کارزار تبلیغاتی خود به دنبال مقابله با جذابیت تهاجمی کره شمالی بود. در همین راستا، پنس به نقض حقوق بشر در کره شمالی اشاره کرد و پدر اوتو وارمبیر، دانشجوی آمریکایی را که به خاطر بازداشت طولانی مدت در کره شمالی مرده بود، با خود به کره جنوبی برد. پنس همچنین به تشدید فشار اقتصادی بر کره شمالی تهدید کرد و از شرکت در استقبال از نمایندگان کره شمالی (ازجمه خواهر کیم) خودداری کرد و باعث شد که آنها دیدار برنامه‌ریزی شده‌ی روز بعدی در سئول را لغو کنند.

برخورد سرد میهمانان مون از واشنگتن و پیونگ یانگ که در مراسم افتتاحیه مجاور هم نشسته بودند، باعث شد که مون در تلاش برای ایجاد روابط بین آنها محتاط باشد. پنس و مون بر این نظر بودند که فشار بین‌المللی بر کره شمالی را تداوم بخشند تا این کشور گام‌های عملی در جهت برچیدن سلاح هسته‌ای خود بردارد، درحالی که شینزو ابه، نخست وزیر ژاپن از مون می‌خواهد که تمرینات نظامی مشترک بین آمریکا و کره جنوبی را بیش از این به تاخیر نیندازد. با این حال، فشار بین المللی به تنهایی به نتایج صلح آمیز مورد نظر کره جنوبی منجر نمی شود و مون احتمالا به تلاش خود برای ایجاد روابط از طریق مذاکرات بین واشنگتن و پیونگ یانگ ادامه خواهد داد.

تا جایی که به کره شمالی مربوط می‌شود، این کشور اهداف خود را با اجرای کمپین معروف وحدت، روشن ساخته است – همچنین با اجرای کنسرت برای مخاطبان کره جنوبی و دعوت از مون برای دیدار از پیونگ یانگ؛ به طوری که با این اقدام قابل پیش بینی، مون تحت فشار قرار گرفته تا از بین پیونگ یانگ و واشنگتن، یکی را انتخاب کند. با وجود این اگر پذیرش اتحاد مجدد مستلزم پذیرش کره شمالی به عنوان یک کشور هسته‌ای باشد، مون نمی‌تواند این اتحاد دوباره را بپذیرد. تلاش کره شمالی برای بالا بردن تب کره متحد از طریق موسیقی و مبادلات ورزشی، احتمالا احساسات نسل سالخورده کره را تهییج کند، اما این درخواست‌ها بر جوانان کره جنوبی که به جای خیالبافی از این چشم انداز اتحاد دو کشور نگران هستند، تاثیری نمی‌گذارد. مون نیز در پیگیری سیاست آشتی با کیم جونگ اون، نمی‌تواند قدرت هسته‌ای کره شمالی را نادیده بگیرد.

مسیر منتهی به پیونگ یانگ

مون در پاسخ به دعوت کیم برای دیدار از پیونگ یانگ، قول داد تا شرایطی ایجاد کند که دیدار سران دو کره را امکان‌پذیر سازد. اگرچه مون چگونگی این شرایط را تصریح نکرد، اما وی کاملا آگاه است که دو دیدار پیشین سران دو کره در با این شرط پیش رفت که توسعه هسته‌ای کره شمالی در مسیر کاهش قرار گیرد و به کمترین میزان محدود شود. دیدار ژوئن 2000 بین کیم دای جونگ، رئیس جمهور سابق کره جنوبی، و کیم جونگ دوم، رهبر سابق کره شمالی، درحالی اتفاق افتاد که طرح توافق  1994 کره شمالی-آمریکا برقرار بود. دیدار مون هیون دیگر رئیس جمهور کره جنوبی در اکتبر 2007 نیز یک روز بعد از توافق کره شمالی برای برداشتن گام‌های مضاعف در جهت اجرای تعهدات برچیدن سلاح هسته‌ای طبق بیانیه مشترک 2005 مذاکرات شش جانبه، انجام شد. تا زمانی که توسعه هسته‌ای کره شمالی دوباره محدود نشود، دیدار بین مون و کیم در پیونگ یانگ عمدتا ناپخته و اشتباه قلمداد خواهد شد.

برچیدن سلاح هسته‌ای کره شمالی برای منافع کره جنوبی و آمریکا حیاتی محسوب می‌شود، اما در صورت درگیری نظامی بین واشنگتن و پیونگ یانگ، کره جنوبی موجودیت خود را در معرض خطر خواهد یافت. همزمان، کره شمالی از مذاکره خلع سلاح هسته‌ای با کره جنوبی خودداری کرده و این موضوع  را در رقابت هسته‌ای با آمریکا برای خود محفوظ می‌دارد. از این رو، منافع ضروری سئول چنین ایجاب می‌کند که با استفاده از مجاری دیپلماتیک بین آمریکا و کره شمالی و متقاعد ساختن هر دو طرف به پیروی از خلع سلاح هسته‌‌ای به شیوه صلح‌آمیز، از احتمال جنگ آمریکا -کره شمالی جلوگیری کند.

با وجود این، ماموریت دیپلماتیکی سئول مملو از خطر است. مون از یک طرف باید کاری کند که کیم نه در تنگنا قرار گیرد و نه بر قدرتش افزوده شود و همزمان از طرف دیگر ترامپ شکاک را به این امر ترغیب کند که تنها آمریکا می‌تواند به توافق پایدار با کره شمالی دست یابد. اگرچه رسیدن به این هدف، ظاهرا غیرممکن به نظر می‌رسد، اما احتمالا تنها راه پیش روی کره جنوبی است تا دوباره قربانی فاجعه نشود.