جدیدترین مطالب
أحدث المقالات
برزخ مسلمانان میانماری
پیرمحمد ملازهی- تحلیلگر مسائل شبه قاره
به دنبال خشونتهای گسترده گروههای افراطی شامل بوداییان و ارتش علیه اقلیت مسلمان روهینگیا در میانمار و به آتش کشیدن خانهها و قتل عام آنها و همچنین بیعملی دولت میانمار و شخص آنگ سان سوچی که به دلیل دریافت جایزه صلح نوبل انتظارات از وی بسیار بالا بود، اکنون این مسلمانان در وضعیت بسیار بدی در خارج از مناطق سکونتشان به سر میبرند.
مسلمانان میانمار از اقوام مختلفی هستند و جمعیتی بین شش تا هشت میلیون دارند و بر اساس آمار اعلام شده، 800 هزار تا یک میلیون و 200 هزار نفر از این جمعیت را قوم روهینگیا تشکیل میدهند. این در حالی است که دولت میانمار، قوم روهینگیا را مهاجرانی از بنگلادش میداند که در دوران استعمار انگلیس به این کشور آمدهاند، لذا پس از اینکه میانمار قانون تابعیت را در سال 1982 به تصویب رساند، از میان 44 قومیتی که در این کشور زندگی میکردند، 9 قوم را خارجی تشخیص داد که یکی از این قومها، روهینگیاییها بودند و بنگالی خوانده شدند. تنش میان این قوم مسلمان و ارتش و بوداییها نیز بر این اساس شکل گرفته است.
اقلیت مسلمان روهینگیا اکنون پس از خارج شدن از محل سکونتشان در دو منطقه ساکن شدهاند؛ یکی در داخل خاک بنگلادش و کمپهایی که پیشتر سازمان ملل ایجاد کرده بود و بخشی نیز در منطقهای سکونت دارند که جزء خاک بنگلادش نیست و خاک میانمار به حساب میآید، ولی دولت میانمار دیگر در آنجا عملیات انجام نمیدهد و نوعی بیطرفی ایجاد شده است.
موضوع ایجاد کمپ و هزینههای آن را نیز سازمان ملل متقبل شده است، هرچند به شکل کمپ رسمی نیست، ولی به هر حال مسلمانان روهینگیا در آنجا ساکن شدهاند. بعد از فشارهایی که بر دولت میانمار و شخص آنگ سان سوچی وارد آمد، توافقی بین بنگلادش، میانمار و کمیساریای عالی امور پناهندگان سازمان ملل متحد صورت گرفت مبنی بر اینکه این مسلمانان به مناطق اصلی سکونت خود بازگردند و دولت و ارتش امنیت آنها را تضمین کنند.
ولی در شرایط فعلی مسلمانان روهینگیا به شدت نگران هستند و از آینده خود هراس دارند، لذا چون اطمینانی وجود ندارد که در صورت بازگشت چه وضعیتی پیدا خواهند کرد و آیا ارتش میتواند در مقابل افراطیها از آنها حمایت کند، خیلی از این طرح استقبال نشده است.
باید توجه داشت که پیشتر ارتش و افراطیها بارها علیه این افراد متحد شده و دست به حملات مرگباری زدهاند. بنابراین اطمینان یافتن مسلمانان روهینگیا برای بازگشت به مناطق سکونت اصلیشان موضوعی بسیار دشوار است و نیاز به این دارد که تضمینهای عملی داده شود تا کمی اطمینان برای بازگشت حاصل شود.
اگر چنین اطمینانی حاصل شود با توجه به شرایط بسیار بدی که در کمپهای بنگلادش و دیگر مناطق اسکان آنها وجود دارد، بدون شک این مسلمانان به محل اصلی سکونتشان بازخواهند گشت، زیرا واقعا زندگی در آن مناطق بسیار دشوار است.
فیلمهایی که از زندگی آنها در این به اصطلاح کمپها گرفته شده، بسیار وحشتناک و بیانگر دشواری، بیماریها و گرفتاریهای متعدد در آن مناطق است. ضمن اینکه بنگلادش نیز خود یک کشور فقیر و پرجمعیت است، لذا توان اینکه بتواند از این افراد حمایت جدی کند و شرایط کار و زندگی را برای مسلمانان روهینگیا فراهم کند، ندارد.
به اضافه اینکه باید در نظر گرفت که اختلاف میان بنگلادش و میانمار بر سر اصل «ملیت» مسلمانان روهینگیا است. درواقع بنگلادش نمیخواهد شرایطی ایجاد شود که آنها به عنوان ملیت بنگلادشی شناخته شوند.
بنابراین مجموعه شرایط بسیار بد و سخت است و تنها راه حل خروج از این بحران این است که مجامع جهانی و کشورهایی که امکاناتی در اختیار دارند بتوانند کمک کنند که این افراد به مناطق زندگیشان بازگردند. در غیر این صورت و در شرایطی به جز این، مسلمانان روهینگیا اگر به میانمار بازگردند، مجددا مورد حمله گروههای افراطی قرار خواهند گرفت و ارتشیها نیز با توجه به ذهنیتی مبنی براینکه این افراد مهاجر بنگالی هستند از آنها حمایت جدی نخواهند کرد.
در حال حاضر مجامع جهانی همچون سازمان ملل، سازمان همکاری اسلامی و دیگر نهادهایی که در سطح بین الملل میتوانند تاثیرگذار باشند و کشورهای قدرتمند اروپا و آمریکا که توان لازم را دارند باید دولت میانمار را مجبور کنند که آنها را به سکونتگاهشان بازگرداند و ملیت آنها را به عنوان میانماری به رسمیت بشناسد.
زیرا یکی از مشکلات اصلی در این رابطه این است که میانمار این مسلمانان روهینگیا را مهاجر و با اصلیت بنگلادشی میداند، لذا در وهله نخست باید تکلیف ملیت آنها مشخص شود و سپس در این رابطه بحث شود که چطور میتوان با این مسلمانان برخورد و حقوقشان را تامین کرد.
در شکل محدودتر با توجه به اینکه این افراد مسلمان هستند و در کشورهای اسلامی، سازمانها و گروههایی هستند که بتوانند زندگی اولیه این مسلمانان را تامین کنند انتظار میرفت که از این طریق فعالیتی صورت بگیرد، اما متاسفانه به نظر نمیآید که چنین گروههایی خیلی به صورت فعال در این رابطه وارد عمل شده باشند و یا در آینده وارد عمل شوند.
0 Comments