کابینه آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان پیش‌نویس جدید دستور حضور نیروهای این کشور در افغانستان را تایید کرد که نیروهای آلمانی به‌واسطه این دستور تا 31 ژانویه سال آتی در افغانستان می‌مانند. حضور نیروهای آلمانی در افغانستان پایان مارس 2021 منقضی می‌شد. استقرار نیروهای آلمانی در خارج از این کشور به تایید پارلمان آلمان نیاز دارد. این موضوع در 4 مارس در پارلمان مطرح و مورد بحث قرار گرفت. حزب AFD (حزب آلترناتیو برای آلمان) که یک حزب راست افراطی و نژادپرستانه است خواستار خروج نیروهای آلمان از این کشور شد. در پایان بحث در پارلمان، درخواست دولت و حزب یاد شده به کمیسیون امور خارجی ارجاع شد.

هایکو ماس وزیر امور خارجه آلمان که از اولین مقامات آلمانی بود که اعلام کرد نباید در تصمیم‌گیری برای خروج نظامیان از افغانستان شتاب‌زده عمل کرد و خروج نظامیان از این کشور باید به پیشرفت مذاکرات صلح میان دولت افغانستان و طالبان منوط شود. او با حضور در پارلمان تأکید کرد جامعه جهانی باید جلو خروج شتاب‌زده نیروهای خارجی از افغانستان را بگیرد. خروج شتاب‌زده به نفع طالبان تمام می‌شود. ماموریت نیروهای خارجی در افغانستان باید مسؤولانه پایان یابد. مذاکرات کنونی در قطر نخستین شانس واقعی برای برقراری صلح افغانستان است و نباید این فرصت از دست برود. حضور نیروهای خارجی در افغانستان یکی از مهم‌ترین ابزار فشار جامعه جهانی است و طالبان بدون فشار جهانی به یک راه حل سیاسی برای پایان دادن جنگ در افغانستان تن نخواهد داد. خروج شتاب‌زده نیروهای خارجی از افغانستان سبب می‌شود تا طالبان به‌جای ادامه مذاکره، بر ادامه جنگ تأکید کند.

طبق آمارهای موجود، ناتو حدود 10 هزار نیرو در افغانستان دارد و اکثر فعالیت آن‌ها کمک به آموزش و مشاوره به نیروهای امنیتی افغانستان است. آلمان با داشتن قریب به 1100 نفر نیرو در ماموریت حمایت قاطع ناتو، دومین نیروی پس از آمریکا محسوب می‌شود. نظامیان آلمان در سال‌های گذشته بیشتر در استان‌های شمالی و شمال شرقی افغانستان حضورداشته و‌ از زمان حضور در افغانستان 54 سرباز قربانی داده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد مشارکت نظامی آلمان در قالب مأموریت ناتو در افغانستان تا پایان سال 2018، برای آلمان 16 میلیارد و 400 میلیون یورو هزینه داشته است و هزینه تمدید ماموریت از آوریل 2021 تا ژانویه 2022 بالغ‌بر 382 میلیون یورو تخمین زده می‌شود.

به اعتقاد «استیفن سایبرت» سخنگوی دولت آلمان، «تاریخ جدید، شرایط پیچیده افغانستان را به‌درستی در نظر می‌گیرد و همچنین انعطاف‌پذیری لازم را برای انجام واکنش در صورت تغییر وضعیت ناپایدار امنیت و تهدید امکان‌پذیر می‌سازد. بر اساس تصمیم جدید حداکثر 1300 نظامی آلمانی در افغانستان حضور خواهند داشت.»

خانم «آنه گرت باوئر» وزیر دفاع آلمان نیز بر این باور است نیروهای آلمانی در افغانستان کافی است، اما اگر نیاز باشد و اوضاع امنیتی افغانستان وخیم شود، نیروهای بیشتری برای مبارزه با تروریسم به این کشور اعزام می‌شوند. خروج نیروها از افغانستان بستگی به شرایط دارد اما هنوز بیشتر اعضای ناتو درباره ترک این کشور تصمیمی نگرفته‌اند. افغانستان به صورت فوری نیازمند توافق بین گروه‌های مخالف در این کشور است. خروج زودهنگام نیروها می‌تواند روند مذاکرات صلح را به مخاطره بیندازد. او که در گذشته نیز تداوم حضور نیروهای آمریکایی و ناتو را در افغانستان ضروری دانسته بود مدعی است خروج زودهنگام نیروها می‌تواند روند مذاکرات صلح را به مخاطره بیندازد.

به باور بعضی از مقامات نظامی ناتو و جامعه بین‌الملل، دولت کابل بدون حضور نظامی نیروهای بین‌المللی دیر یا زود سقوط می‌کند. بازگشت طالبان به کابل در واقع نشان‌دهنده شکست مداخله 20 ساله غرب در افغانستان است و تمدید ماموریت تنها راه موقتی است برای خرید زمان و البته سرپوش نهادن بر شکست غرب در این کشور. تمدید عملیات نظامی منجر به آرامش این کشور نمی‌شود؛ زیرا نه تنها طالبان، بلکه بسیاری از افغان‌ها نیز این امر را نقض آشکار توافق بین طالبان و آمریکا می‌دانند که به دور جدیدی از خشونت مشروعیت می‌بخشد.

با طالبان توافق شده است عملیات نظامی بین‌المللی به رهبری آمریکا در تاریخ 30 آوریل 2021 در این کشور پایان یابد. در این توافقنامه که یک سال پیش امضا شد، تنها نیازهای امنیتی آمریکا در نظر گرفته شد، نه ایجاد صلح در افغانستان. در واقع تنها منافع سیاست داخلی دولت ترامپ در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری مدنظر بود. شکست توافقنامه دوحه در ایجاد صلح، برای کشورهایی که در مداخله نظامی این کشور مشارکت دارند، بسیار زودتر ازآنچه انتظار می‌رفت، بحران‌ساز شد. بسیاری از کسانی که وعده‌های اغواکننده مداخله را باور کرده و با غرب همکاری داشتند، در سال‌های اخیر کشور را ترک کردند. امروز سیاستمداران افغانستانی ارتباط بین شکست مداخله در افغانستان و مهاجرت دسته‌جمعی مردم این کشور را انکار می‌کنند. خشونت در افغانستان طی دو دهه گذشته افزایش‌یافته و حتی قربانیان آن از سوریه و یمن هم بیشتر است. تنها طالبان که دوباره قدرت گرفته‌اند از این شرایط سود می‌برند.

منتقدین به سیاست نظامی آلمان در افغانستان اعتقاددارند افغانستان، فرزند ناتنی و ناخواسته سیاست خارجی آلمان شده و تمدید عملیات ارتش فدرال تنها به درد اختلاف بین احزاب آلمانی در زمینه تجهیز ارتش آلمان به پهپادهای مسلح می‌خورد. برلین با مداخله در افغانستان تعهداتی نسبت به مردم این کشور را پذیرفته و باید مسئولیتش را نیز برعهده بگیرد. به ادعای آن‌ها آلمان باید روشن کند که از کدام برداشت افغان‌ها از صلح حمایت می‌کند و آیا تمدید ماموریت نظامیان آلمانی موجب صلح افغانستان خواهد شد؟

از 2001 الی 2014 آمریکا به‌تنهایی مسئولیت مبارزه با تروریسم را در افغانستان برعهده داشت، از سال 2014 الی 2017 آمریکا با حفظ نقش خود در بحث مسئولیت مبارزه با تروریسم، آن را با حکومت افغانستان تقسیم کرد و از سال 2017 الی 2020 بحث ملت‌سازی در افغانستان را کنار گذاشت و نقش خود را منحصر به مبارزه با تروریسم دانست. ترامپ به‌ دلیل انجام تعهدات انتخاباتی خود مبنی بر ختم جنگ‌های کنونی منطقه و برای داشتن دست‌آویزی برای انتخابات 2020 خواست از افغانستان خارج شود و نتوانست نقشی برای افغانستان در سیاست خارجی این کشور پس از 2020 تعریف کند. بایدن، روسیه و چین را به‌عنوان رقبای آمریکا تعریف کرد و می‌خواهد با تقویت جایگاه و نقش آمریکا در اتحادها و نهادهای بین‌المللی، مانع گسترش نفوذ آن‌ها شود. میزان حضور آمریکا در افغانستان وابسته به این امر است که افغانستان چه جایگاهی را می‌تواند در نظام بین‌المللی‌ای که آمریکا، روسیه و چین در آن باهم رقابت می‌کنند برای خود تعریف ‌کند.

کاخ سفید در نخستین روزهای کاری بایدن اعلام کرد که قصد دارد توافقنامه‌ صلح با طالبان را بازنگری کند تا مطمئن شود که طالبان تعهداتشان را که عبارت از کاهش خشونت‌ها و قطع رابطه با گروه‌های تروریستی بوده انجام داده‌اند. بر اساس توافقنامه آمریکا و طالبان در دهم اسفند سال گذشته، طالبان باید حملات به نیروهای آمریکایی را متوقف کند، سطح خشونت‌ها را کاهش دهد و گفتگوهای صلح با دولت افغانستان را پیش ببرد. آمریکا نیز در مقابل متعهد شده بود که به تدریج از نیروهایش در افغانستان بکاهد و تا می‌2021 آن‌ها را کاملاً خارج کند. یک سال پس از توافق آمریکا با طالبان، نزدیک به پنجاه‌هزار نفر در طول یک سالی که طالبان با آمریکا به توافق رسید، کشته و زخمی ‌شدند. همه اتفاق‌های تروریستی در طول یک سال به بهانه صلح و گفتگوهایی بوده است که در دوحه جریان داشت. این گفتگوها نه‌تنها قدرت کاهش خشونت‌ها را نداشت بلکه خود به یکی از دلایل ادامه جنگ تبدیل شد.

آمریکا در موافقت‌نامه دوحه امتیازات بیش‌ازحد به طالبان داده است. به باور گروهی در غرب، خروج نیروهای آمریکا از افغانستان می‌تواند موجب سقوط حکومت کابل و آغاز جنگ‌های داخلی در افغانستان ‌شود. حکومت بایدن دو استراتژی متفاوت نسبت به افغانستان دارد. خروج از افغانستان مطابق موافقت‌نامه دوحه به قیمت فروپاشی حکومت افغانستان و بحران در افغانستان و واگذاری منطقه به دست کشورهای رقیب آمریکا. دوم، حمایت از حکومت افغانستان و تقویت اتحاد خود با هندوستان و کار بر روی صلح در افغانستان که از یک‌سو منجر به بحران در افغانستان نشود و از سوی دیگر مورد قبول متحدان آمریکا در ناتو و هند به‌عنوان متحد منطقه‌ای آمریکا شود.