وب سایت اندیشکده آمریکایی رند در یادداشتی نوشت: دولت‌های آمریکا نیز همواره از نقش پررنگ‌تر اروپا در دفاع و امنیت فراآتلانتیک استقبال کرده‌اند، همچنانکه این امر امروز به اولویت فوری دولت بایدن نیز تبدیل شده است؛  چراکه تحقق آن، می‌تواند به بهبود موضع نظامی و امنیتی آمریکا و متحدانش به‌ویژه در منطقه هند و اقیانوس آرام کمک کند. با این وجود، در میان کشورهای عضو اتحادیه اروپا در خصوص ابعاد و اهداف خودمختاری استراتژیک و در واشنگتن درباره تاثیرات آن بر انسجام و قابلیت‌های ناتو اختلاف نظرها و تردیدهایی وجود دارد.

اندیشکده رند در گزارش جدید خود به این موضوع پرداخته است که چگونه اروپا و آمریکا می‌توانند با یکدیگر همکاری کنند تا درک نادرست خود از خودمختاری استراتژیک را اصلاح کرده و در نهایت نتیجه ای را ترسیم کنند که براساس آن، انسجام و امنیت فراآتلانتیک افزایش یابد.

نخست، رهبران اتحادیه اروپا می‌توانند به دنبال توافق برای ارائه تعریفی روشن از خودمختاری استراتژیک اروپا باشند، از جمله اینکه خودمختاری استراتژیک چگونه با سایر اجزای همکاری امنیتی و دفاعی اروپا ارتباط برقرار می‌کند و در این زمینه‌ها چگونه با ایالات متحده و ناتو تعامل خواهد داشت. به عنوان مثال، در حالی که فرانسه به عنوان قدرت نظامی برتر اتحادیه اروپا (و تنها قدرت هسته ای)، از اجرای خودمختاری استراتژیک در سطح فراملی حمایت می‌کند، برخی از کشورهای اتحادیه- به ویژه کشورهای حوزه بالتیک و لهستان – خودمختاری استراتژیک اروپایی به رهبری فرانسه را رقیبی بالقوه برای ناتو به رهبری ایالات متحده قلمداد می‌کنند که از نظر تاریخی آن را همواره ضامن اصلی امنیت خود می‌دانستند.

بنابراین تا زمانی که کشورهای عضو اتحادیه اروپا درباره مفهوم خودمختاری استراتژیک دچار اختلاف نظر باشند، این ابهام مانع از پیشرفت در تحقق اهداف آن خواهد شد.

دوم، واشنگتن می‌تواند رویکردی حمایتی و غیرمبهم درخصوص خودمختاری استراتژیک اروپا اتخاذ کند. حمایت گسترده ایالات متحده می‌تواند به موازات ارائه درخواست‌های مجدد از اروپایی‌ها برای تخصیص منابع کافی به طرح‌های دفاع جمعی اتحادیه اروپا و همچنین تأکید مداوم بر تحقق اهداف توانمندسازی ناتو همراه شودکه در عمل به امنیت جمعی آن‌ها نیز کمک خواهد کرد.

واشنگتن همچنین می‌تواند خودمختاری استراتژیک اروپا را به شرطی تأیید کند که اهداف آن، در راستای حمایت از قطب‌نمای استراتژیک جدید اتحادیه اروپا مبتنی بر چهار حوزۀ مدیریت بحران، قابلیت‌ها، تاب‌آوری و مشارکت باشد. علاوه بر این، آمریکا می‌تواند اتحادیه اروپا و کشورهای عضو آن را تشویق کند تا به دنبال تعریف روشنی از خودمختاری استراتژیک باشند که در اهداف استراتژیک ناتو منعکس شده و توسط شرکای خارجی، به‌ویژه ایالات متحده و بریتانیا نیز، پذیرفته شوند.

سوم، گفت‌وگوی پایدار بین دولت‌ها و نهادهای عضو اتحادیه اروپا و ناتو، در سطوح راهبردی و عملیاتی، برای توافق بر سر مجموعه‌ای از وظایف و مأموریت‌ها امری ضروری است. در مجموع، مشارکت قوی اروپا در ناتو بسیار مهم بوده و اولین گام برای تحقق آن، تعیین مسئولیت‌های مشخص ناتو و اتحادیه اروپا است.

انسجام سیاسی بیشتر اتحادیه اروپا و پیشرفت در ایجاد قابلیت‌های دفاعی، پیش نیازهای حیاتی تحقق خودمختاری استراتژیک اروپا است. ادغام هرچه بهتر ابتکارات صنعت دفاعی و توانمندی‌های کمیسیون اروپا و آژانس دفاعی اروپا، و همچنین گروه‌های دفاعی چندجانبه مختلف می‌تواند نیروهای نظامی اروپایی مؤثرتر و کارآمدتری را برای مأموریت‌های اتحادیه اروپا یا ناتو مهیا کند. در همین راستا، تلاش برای احیای یک رابطه سازنده با بریتانیا در حوزه‌های دفاعی می‌تواند اتحادیه اروپا را قادر سازد از قابلیت‌های نظامی قابل توجه خود بهره‌مند شده و پایگاه صنعتی اروپای منسجم را حفظ کند.

اما این که خودمختاری استراتژیک اروپا در حوزه دفاعی چگونه خواهد بود، ممکن است نه تنها با تلاش‌های داخلی اتحادیه اروپا و کشورهای عضو آن و سیاست ایالات متحده، بلکه با تحولات ژئوپلیتیک گسترده تر، به ویژه درارتباط با روسیه و چین، شکل بگیرد.

اگرچه بسیاری از مسائل مربوط به خودمختاری استراتژیک اروپا همچنان بحث برانگیز باقی مانده اند که باید حل و فصل شوند؛ اما با این وجود، به نظر می‌رسد مزایای بالقوه دستیابی به خودمختاری استراتژیک اروپا در حوزه دفاعی برای اتحادیه اروپا، ناتو و ایالات متحده به حدی باشد که رضایت طرفین برای آغاز گفتگوی پایدار فراآتلانتیک و همچنین جلب حمایت دولت‌های فعلی و بعدی آمریکا از آن را فراهم آورد.