اسکات ای. سیندلر در یادداشتی که در وب سایت اندیشکده شورای روابط خارجی آمریکا منتشر شد، نوشت: در واقع، این منطقی است که کره شمالی بازگشت سیاستِ آمریکا در قبال کره به یک رویکرد متعارف‌تر، نهادینه‌تر و کمتر شخصی را با بلوف، خطرپذیری و اقدامات تحریک آمیزی پاسخ دهد که ویژگی این کشور در خوشامدگویی به رهبران جدید مانند باراک اوباما، پارک گئون های و دونالد ترامپ بوده است.
در هر صورت، در نهایت به نفع کره شمالی است که از اقدامات تحریک آمیز خودداری کند و مسیر را برای گفت‌وگو با کره جنوبی و آمریکا باز بگذارد. ملاحظاتی در خصوص روند کنونی وجود دارد:
اول، کره شمالی تأکید کرده است که به عنوان یک دولت دارنده تسلیحات هسته‌ایِ دولتی مسئولیت‌پذیر خواهد بود؛ اما یک کشور مطمئن به بازدارندگی هسته‌ای نیازی به تحریکات تهاجمی ندارد. تداوم اقدامات تحریک آمیز کره شمالی مانند از سرگیری آزمایش‌های هسته‌ای و موشکی نشان خواهد داد که کره نه به توانِ بازدارندگی هسته‌ای خود برای دفاع ملی مناسب اطمینان کامل دارد و نه تمایل دارد از خود خویشتنداری لازم را نشان دهد تا به دیگران درباره مسئولیت‌پذیر بودنش به عنوان یک بازیگر هسته‌ای اطمینان دهد.
دوم، تحریکات کره شمالی رویکرد چین در قبال کره شمالی را به چالش خواهد کشید. چین در حال حاضر پشتیبانی مادی از کره بر مبنای ملاحظات ژئوپلیتیک را به منافع خود در خلع سلاح هسته‌ای کره شمالی ترجیح می‌دهد. آزمایش موشک قاره‌پیما یا آزمایش هسته‌ای نشانگر غیرقابل اطمینان بودن کیم است و در عین حال این فرصت را برای دولت بایدن فراهم می‌کند که حتی حمایت چین را برای تحریم‌های جدی سازمان و تحریم‌های دوجانبه علیه کره به دست آورد.
سوم، اقدامات تحریک آمیز به انزوای جدی‌تر و فشار بیشتر بر کره شمالی در زمانی منجر می‌شود که این کشور گرفتار آسیب‌های ناشی از بلایای طبیعی، ناتوانی در تحقق اهداف اقتصادی برنامه پنج ساله 2016 و شیوع بیماری کرونا است. افزایش فشار بین‌المللی به دلیل تجدید اقدامات تحریک آمیز می‌تواند مشکلات اقتصادی و سیاسی داخلی را تشدید و ظرفیت کیم جونگ اون برای غلبه بر این وضعیت را محدود کند. در این شرایط توان کیم برای آماده کردن یک طناب نجات دیپلماتیک به منظور خنثی کردن آثار انزوای سیاسی و اقتصادی در حالی محدود خواهد شد که او به تلاش‌ها برای برقراری همکاری بین دو کره پشت پا زده و کانال‌های ارتباطی بین دو کره را از بین برده است، در کاخ سفید دوستی که با او مکاتبه کند را نخواهد داشت و وابستگی اقتصادی به چین را افزایش داده است.
کارشناسان می‌گویند که گرایش کره شمالی برای بازگشت به اقدامات تحریک آمیز آن قدر عمیق است که مانند بخشی از دی.اِن.اِی این کشور است. مطمئنا ذهنیت پیش فرضِ کره شمالی این است که نظام بین‌الملل این کشور را محدود نمی‌کند و کره در برابر این نظام پاسخگو نیست. اما اگر کیم در مواجهه با شرایط وخیم داخلی، واقعا بخواهد تصویری از اعتماد به قابلیت‌های هسته‌ای خود را به نمایش درآورد، گزینه زیرکانه این خواهد بود که منتظر موقع مناسب باشد و از دولت بایدن برای برقراری دوباره ارتباطات بحران در سطح عالی‌رتبه با کره شمالی، به عنوان یک دولت هسته‌ای مستحکم، با شروط خودش دعوت کند. اینکه کیم چنین کاری انجام دهد یا خیر، آزمونی روشن برای این امر خواهد بود که آیا تحریک بخشی از طبیعت کیم است یا این که در واقع می‌تواند راهبردی را آغاز کند که چالشی برای دولت بایدن و با صلابت‌تر از اقدامات تحریک آمیز باشد.
