در مرکز پژوهش های وابسته به موسسه رابرت کخ در آلمان

–      جمع‌های دوستانه کوچکتر میشود.

–      حضور و فیزیک افراد جای خود را به تصاویر دیجیتال و مجازی میدهد.

–      دلتنگی‌ها بیشتر می‌شود و آهسته آهسته این سیطره تلفن‌ها و دنیای اینترنت، جای خالی افراد و عزیزانمان را پر خواهد کرد.

–      انسان، موجودی ست که در طول فرهیختگی اجتماعی‌اش، نیاز به مراودات و ارتباطات حضوری و دیده شدن‌ها دارد.

–      دنیای بعد از کرونا، شاید میزها و صندلی‌های بسیار  خالی از حضور خواهند بود.

–      کرونا، میانگین مطالعه افراد سیاره را در یکسال افزایش خواهد داد.

–      انسان‌های زیادی برای زنده ماندن مجبور به یادگیری و خواندن خواهند شد.

–       قرنطینه‌های درمانی ویروس کرونا، کتاب های دیجیتال و خاک خورده ی کتابخانه‌ها را جان دوباره خواهد داد.

–      ویروس کرونا، هنر و خلاقیت فردی را به شکل قابل توجهی رشد خواهد داد.

–      ویروس کرونا، به ما یادآور می شود که سمت روشن تکنولوژی چقدر حیاتی است. شاید انسانِ پس از کرونا باید بیش از هر چیز وامدار تکنولوژی باشد.

–      سیستم آموزش انسانی تغییر خواهد کرد.

–      ویدئو کنفرانس‌ها و آموزش‌های تحت شبکه اینترنت، سرفصل تازه ای از آینده ی علم و آموزش است.

–      تمامی مدارس به ناچار به جدیدترین ابزار انتقال علم مجهز خواهند شد و تعاریف بسیاری از علوم آموزشی دچار تحولی بزرگ خواهد بود. این اتفاق می تواند به صورت غیرمستقیم و بعضا مستقیم، از نابودی جنگل‌های بسیاری جهت چاپ کتب درسی و آموزشی در سراسر سیاره محافظت کند.

–      مشاغل سطحی و روزمزد دیگر جایی در جامعه بشری پسا پاندمیک ندارند و نمی توان افرادی را متصور شد که در خیابان ها مسافرکشی می کردند و یا در متروها دست فروشی می کردند.

–       مغازه‌دارها به زودی ورشکسته خواهند شد و هزینه‌های زندگی شهری به زودی گران‌تر و غیرقابل تحمل‌تر خواهد شد.

متشکل از  یک تیم تحقیقاتی محیط زیست شامل بیش از پنجاه دانشمند در زمینه محیط زیست و بیماری های بیولوژیکی

–          کاهش بیش از ٢٠٠ میلیون متر مکعب گازهای گل خانه ای و دی اکسید کربن.

–          پایین آمدن دمای کره زمین در آینده ی نزدیک

–          حفظ بقای بیش از هفتصد گونه ی گیاهی و جانوری در صورت حفظ این وضعیت به مدت یکسال

–          کاهش چند صد میلیون تن زباله ی پلاستیکی

–          افزایش چشمگیر بهداشت عمومی

–          اختصاص بودجه‌های هنگفت جهانی و احیای سندیکاها و مجامع بهداشت در سراسر جهان برای حفظ انسان،

–          بهره مندی عمومی تر کشورهای فقیر دنیا از بهداشت و آموزش

مقاله‌ای از سایت Unherd

–      اقتصاد جهانی که همین حالا هم وضعیتش چندان خوب نیست با شتاب بیشتری به سمت فروپاشی خواهد رفت.

–       با بسته شدن مرزهای بسیاری از کشورها، موج ملی‌گرایی که جهان را-از فرانسه و انگلستان تا هند و ترکیه- فراگرفته است قدرتمندتر از پیش خواهد شد.

–      توجهات جهانی به سمت خطر همه‌گیری‌ها و ویروس‌های کشنده را بیش از پیش جلب خواهد کرد

–      بیماری‌های واگیردار همیشه خشم عمومی را متوجه اقلیت‌ها می‌کنند. همین حالا هم در ایتالیا گزارش‌هایی از خشونت علیه شرق آسیایی‌ها منتشر شده است

–      از آنجا که کرونا به شکل نامتناسبی جمعیت سالمند را هدف قرار می‌دهد، احتمالاً تأثیر ویروس در درازمدت جوان شدن جمعیت کشورها خواهد بود که خود تأثیرات اقتصادی و اجتماعی و حتی سیاسی پیش‌بینی‌نشده‌ای خواهد داشت.

–      شاید همانطور که مرگ جمع زیادی از رعیت‌ها و کشاورزان در خلالِ مرگِ سیاه موجب افزایش منزلت اجتماعی ایشان شد و نظام ارباب رعیتی را برانداخت، کرونا هم باعث تغییر نگاه عمومی به سالمندان شود.

–      نظریه ساخته شدن کرونا به دست انسان‌ها در آزمایشگاهای زیستی فشارها روی پایگاه‌های تحقیقاتی این چنینی را بیشتر خواهند کرد.

–      شاید همانطور که طاعون موجب به راه افتادن چرخ‌های صنعت شد، کرونا و ویروس‌ها و پندمیک‌های احتمالی مشابهی که قطعاً در آینده انتظارمان را می‌کشند انقلاب‌هایی در حوزه‌های بیوتکنولوژی، بیوانفورماتیک، زیست‌شناسی سلولی و علوم کامپیوتر را موجب شوند که ثمراتی به مراتب مهم‌تر از درمان ویروس‌ها برای تمدن بشری خواهند داشت.

–      سرعت آهسته تغییر در موسسات آموزشی سراسر جهان می‌تواند تغییر کند و شاید این بیماری، باعث یافتن راه‌حل‌های نوآورانه در یک دوره نسبتا کوتاه باشد.

–      مشارکت‌های آموزش دولتی و خصوصی اهمیت یافته است

–      در این چند هفته بسیاری از ائتلاف‌های یادگیری در حال شکل‌گیری است که ذینفعان زیادی ازجمله دولت، ناشران، متخصصان آموزشی و ارائه‌دهندگان فناوری و اپراتورهای شبکه مخابراتی را گرد هم آورده تا از سیستم دیجیتال به‌عنوان راه‌حل موقت در بحران استفاده کنند.

–      گسترش سریع این بیماری، اهمیت مقاومت در برابر تهدیدات مختلف ازجمله بیماری‌های همه‌گیر، تغییرات آب و هوایی و تغییرات فناوری را نشان می‌دهد.

–      شکاف دیجیتال می‌تواند به فاصله افرادی که دسترسی به فناوری دیجیتال و فناوری اطلاعات دارند با افرادی که دسترسی محدود و یا اصلاً دسترسی ندارند، اشاره کند.

–      دانش‌آموزان در خانواده‌هایی که رفاه کمتری دارند و دسترسی دیجیتال آنها کمتر است، عقب‌ماندگی بیشتری دارند.

–      در صورت کاهش هزینه‌های دسترسی و افزایش کیفیت دسترسی در همه کشورها، شکاف در کیفیت آموزش و درنتیجه برابری اقتصادی اجتماعی بیشتر می‌شود. اگر دسترسی آموزشی از طریق دسترسی به آخرین فناوری‌ها باشد، ممکن است شکاف دیجیتالی شدیدتر شود.

–      همه‌گیری می‌تواند فرصتی برای یادآوری مهارت‌های لازم دانشجویان در دنیای غیرقابل‌پیش‌بینی امروز برای گرفتن تصمیمات آگاهانه، حل خلاق مسأله و شاید مهمتر از همه سازگاری باشد.

تحلیلگر سی ان ان

–      تاریخ عملکرد ترامپ را در برخورد با کرونا ارزیابی خواهد کرد. ویروس کرونا از دستکاری های ماهرانه رئیس جمهور مصون است. این مساله چالش ریاست جمهوری و حیات او است

عضو ارشد موسسه کارنگی برای صلح بین‌الملل

–      احتمال دارد که ترکیبی از کروناویروس و گزینه‌های بد بهترین پیامد را برای رویارویی اسرائیل با همه‌گیری به همراه داشته باشد. اما بدون تردید، پیروز دیگر این بحران نتانیاهوست که اسرائیل را به سوی یک ابدیت واقعی هدایت خواهد کرد، از موضع قدرت با اتهاماتی که علیه  او وارد آمده، خواهد جنگید و اگر همه‌گیری بدتر شود، قادر خواهد بود انتقادات و سرزنش‌ها را با گانتز شریک بشود.

کارشناس ناظر کارنگی اروپا- متمرکز بر خاورمیانه و ترکیه از یک چشم‌انداز اروپایی

–      اکثریت 3.6 میلیون پناهنده سوری در ترکیه در آپارتمان‌هایی در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند. آنها به بهداشت و به نظام سلامت عمومی ترکیه دسترسی دارند و واجد شرایط برخورداری از کمک‌های نقدی بین‌المللی هستند. بنابراین تا جایی که نظام سلامت بتواند با همه‌گیری مقابله کند آنها ایمن خواهند بود. کمک اتحادیه اروپا به این گروه باید ادامه یابد، تصمیمی که با توجه به اقدام اخیر دولت ترکیه در تحریک پناهندگان اغلب غیرسوری برای ورود به اروپا از مرز یونان، قطعی شدن آن دشوار است.

–      شرایط برای آوارگان سوری ساکن در استان ادلب، هم مرز با ترکیه، بسیار پیچیده‌تر است. آنها در چادرهای اردوگاه‌هایی زندگی می‌کنند که استانداردهای لازم را ندارد و فاقد تجهیزات بهداشتی و تسهیلات پزشکی کامل و کافی است. در تلاش‌های جاری برای رساندن کمک‌های سازمان‌های غیردولتی و سازمان‌های وابسته به سازمان ملل به این گروه باید کنترل همه‌گیری کروناویروس در اولویت قرار بگیرد.

دبیر مرکز خاورمیانه‌ی کارنگی در بیروت

–      این همه‌گیری با خود فوریت شدیدی را برای پرداخت هزینه به بخش سلامت و شبکه‌های امنیت اجتماعی به همراه آورده است. این شامل تامین هزینه‌ی بیکاری‌های گسترده‌ای است که کارگران روزمزد در پی سیاست‌های کنترل ویروس و قرنطینه‌ی خانگی با آن روبرو هستند. هزینه این بیکاری‌ها ده ها میلیارد دلار برآورد شده است

–      ممکن است برغم تمام هشدارهای پزشکی، شمار افرادی که به خیابان‌ها می‌آیند افزایش یابد چرا که آنها با گزینه مرگ ناشی از کووید-19 یا مرگ ناشی از گرسنگی روبرو هستند.

–      شهرداری‌ها نقش چشمگیری در خط مقدم مبارزه با همه‌گیری بازی خواهند کرد، همانند آنچه آنها در مقابله با بحران پناهندگان سوری پس از 2011 میلادی انجام دادند. شهرداری‌های قدرتمند آینده‌ی حاکمیت در کشور را تحت تاثیر قرار خواهند داد.

–      احزاب سیاسی به تدریج از همه‌گیری برای بازگشت به صحنه استفاده خواهند کرد. تمام احزاب سیاسی برای مبارزه با ویروس برنامه‌هایی را اعلام کرده اند از جمله ایجاد مناطق قرنطینه، بسیج کادر بهداشت و درمان و تدارک کمک‌های غذایی به افراد نیازمند در حوزه‌های انتخابی.

–      در نبود اراده‌ی رهبری برای اولویت دادن به منافغ کشور بر منافع رهبران، به نظر می‌رسد که لبنان به سوی پراکندگی سیاسی و چالش‌های بزرگتری در ماه‌های آتی پیش می‌رود.

عضو غیردائم در برنامه‌ی خاورمیانه‌ی کارنگی

–      ولیعهد عربستان برای حفظ کنترلش باید به برخی اقدامات استبدادگرایانه متوسل شود. با این حال، ناتوانی او در توزیع درآمدهای نفتی برای خنثی کردن نارضایتی‌ها می تواند ریسک افزایش اعتراضات را به همراه داشته باشد.

–      سقوط بازار نفت همچنین تاثیری مهم بر اقتصاد سیاسی خاورمیانه خواهد داشت. با بسته شدن بازارهای کار در خلیج فارس، اخراج میلیون‌ها متعلق به کارگر از مصر، سودان و منطقه شامات می‌تواند ماشه مشکلات اجتماعی در تمام این مناطق را بچکاند، مناطقی که در حال حاضر نیز با چالش‌های مهمی مواجه هستند.

–      نظام‌های استبدادی نیز برای نزدیک‌تر شدن به هم و محدود کردن اختلافاتشان بیش از پیش گرایش خواهند یافت. از بارزترین نمونه‌های اخیر این رویداد می‌توان به نزدیک شدن امارات متحده عربی به سوریه‌ی تحت ریاست جمهوری بشار اسد اشاره کرد.

–       با توجه به این که ایالات متحده با رکود گریزناپذیر روبرو خواهد شد، روسیه به دلیل وابستگی‌اش به نفت، ضعیف خواهد شد و چین احتمالا نفت ارزان بیشتری از ایران خریداری خواهد کرد، بنابراین قدرت‌های جهانی کمتر قادر خواهند بود که پیشران‌هایی را در خاورمیانه اعمال یا اجرا کنند و به این ترتیب برای قدرت‌های متوسط منطقه‌ای این فرصت فراهم می‌شود که آنگونه که تمایل دارند، رفتار کنند.

عضو ناظر برنامه‌ی خاورمیانه‌ی کارنگی

–         این شیوع می‌تواند پوشش مناسبی برای مصادره همیشگی سرزمین‌های فلسطین و آوارگی مردم آن از سوی اسرائیل باشد. با توجه به این که قرنطینه خودخواسته‌ی فلسطینی‌ها، سرزمین‌های اشغالی را به سوی فروپاشی اقتصادی می‌کشاند، چه بسا هیچ مقام فلسطینی برای رویا رویی با پیامدهای پس از همه‌گیری یا پی‌گیری صلحی ماندگار با اسرائیل باقی نماند

اچ. ای. هیلر

کارشناس غیرحضوری در برنامه خاورمیانه‌ی کارنگی

–          نکته دیگری که پس از این بحران نمایان شده این است که چگونه مباحث مطرح در جهان‌بینی  مذهبی مسلمانان باعث پدیدار شدن برخی نکات جالب در زمینه شیوه‌ی تاثیر سیاست بر مذهب شده است. بسیاری از کارشناسان مذهبی مردم را به دلیل حفظ سلامت عمومی از رفتن به مساجد منع کردند. برخی از آنها مشتاق بودند که به عنوان حامیان دولت‌هایشان دیده شوند (در کشورهایی که دولت‌ها برای بسته شدن مساجد فراخوان نداده بودند). برخی دیگر می‌خواستند بیشتر “کاتولیک تر از پاپ باشند”، حتی زمانی که مهم‌ترین اولیای امور، مانند الازهر در مصر، به روشنی بر ضرورت مشارکت در فاصله گذاری اجتماعی و اقتضای تعلیق نماز جماعت در مساجد تاکید کردند.

–          سرانجام، تاثیر ویژگی‌های جمعیت‌شناسی به عاملی برای تعیین تاب‌آوری بسیاری از رژیم‌های عربی تبدیل شده است. به نظر می‌رسد که ویروس برای افراد مسن‌، خطرناک‌تر است. در حالی که جوانان، گرچه ایمن نیستند اما آمار نشان می‌دهد که این بیماری تاثیر کمتری روی آنها دارد.

–          کوتاه سخن این که، خاورمیانه جوان‌تر از اروپا است و این می‌تواند دلیل متفاوت بودن تاثیر کروناویروس در این دو منطقه باشد.

محقق دانشگاه سورِی انگلستان

–      بررسی نظرات هزاران فعال اقتصادی و موسسه‌های تحلیل بازار حاکی از آن است که چهار دیدگاه در مورد اقتصاد پس از کرونا در کشورهای مختلف وجود دارد: ۱- نزول به بربریت(اقتصاد انسان‌های ابتدایی) ۲- سرمایه‌داری قوی دولتی ۳- سوسیالیسم دولت‌های افراطی ۴- شکل‌گیری جوامعی برای پایه کمک‌های متقابل اقتصادی

–      ویروس کرونا بیش از تهدید کننده‌ای بزرگ برای سلامت انسان و اقتصاد جوامع، زمینه ساز بحران‌های بزرگ اجتماعی است. یعنی مسئولان کشورهای مختلف باید امروز بیش از گذشته به فکر نحوه مدیریت روابط اجتماعی مردم باید یکدیگر باشند.

–      با ادامه روند محدودیت‌های اقتصادی به منظور مقابله با کرونا ممکن است فقر اقتصادی گسترش یافته و خانواده‌هایی که امروز از نظر مالی متوسط محسوب می‌شوند به دسته‌های ضعیف‌تر اقتصادی در جامعه خود اضافه شوند.

نشریه فارن افرز

–      اقدامات اشتباه نهاد‌های کلیدی، از کاخ سفید و وزارت امنیت ملی گرفته تا مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)  اعتماد در ظرفیت و صلاحیت دولت ایالات متحده را تضعیف کرده است.

–      در سطح بین‌المللی همه‌گیری کرونا میل ترامپ را به اینکه واشنگتن غافل‌گیرشده چگونه پاسخ‌های جهانی را رهبری می‌کند؛ تشدید کرده است. موضع ایالات متحده به عنوان رهبر جهانی در طی هفت دهه گذشته نه تنها از ثروت و قدرت بلکه از مشروعیت ناشی از حاکمیت داخلی ایالات متحده، تأمین کالا‌های عمومی جهانی، توانایی و تمایل به ایجاد هماهنگی واکنش جهانی در برابر بحران‌ها ساخته شده است. عالم‌گیری کروناویروس آزمونی برای این عناصر رهبری ایالات متحده است، اما شواهد نشان می‌دهد تا کنون واشنگتن در حال شکست خوردن بوده است.

–      با لغزش واشنگتن، پکن به سرعت و به طرز ماهرانه حرکت کرده تا از مزایای ناشی از اشتباهات ایالات متحده بهره برده و این خلاء را جهت موقعیت‌سازی خود به عنوان رهبر جهانی پر کند. این کشور در تلاش است تا سیستم خود را انتشار داده و برای آن حامی یابد وکمک‌های مادی به سایر کشور‌ها و حتی دولت‌های دیگر را سازماندهی کند.

–      بخش مهم روایت، موفقیت پکن در مبارزه با ویروس است. جریان گسترده‌ای از مقالات تبلیغاتی، توییت‌ها و پیام‌های عمومی در طیف گسترده‌ای از زبان‌ها دستاورد‌های چین را نشان می‌دهد و اثربخشی مدل مدیریت داخلی خود را برجسته می‌کند. سخنگوی وزارت خارجه چین اظهار داشت قدرت، کارایی و سرعت چین در این مبارزه بسیار تحسین شده است. وی افزود چین استاندارد جدیدی را برای تلاش‌های جهانی علیه همه‌گیری تعیین کرده است.

–      تضاد در تلاش برای نبرد با این ویروس در غرب به ویژه در ایالات متحده به چنین اقداماتی کمک کرده؛ تضادهایی، چون عدم موفقیت واشنگتن در تولید تعداد کافی از کیت‌های آزمایش  به این معنی که ایالات متحده تعداد نسبتاً کمی از افراد را آزمایش کرده یا جداسازی مداوم دولت ترامپ از زیرساخت‌های واکنش همه گیر دولت ایالات متحده. پکن از فرصت فراهم شده بواسطه بی نظمی رخ داده در آمریکا بهره می‌برد.

–      رهبر چین می‌داند که تهیه کالا‌های جهانی می‌تواند به اعتبار رهبری یک قدرت رو به رشد کمک کند. وی چندین سال گذشته را صرف فشار بر دستگاه سیاست خارجی چین برای اندیشه سخت‌تر در مورد پیشبرد اصلاحات به “حکومت جهانی” کرده و این ویروس فرصتی برای عملی کردن این نظریه ارائه می‌دهد. نمایش کمک‌های مادی از جمله ماسک، دستگاه تنفس و دارو به طور فزاینده در چین را در نظر بگیرید. در آغاز بحران چین مقادیر زیادی از این کالا‌ها را خریداری و تولید کرد و به عنوان کمک دریافت کرد؛ اکنون در موقعیتی است که آن‌ها را به دیگران ببخشد.

–      کمک‌های مادی پکن با این واقعیت ساده افزایش می‌یابد که توان بخش عمده‌ای از جهان برای مبارزه با این ویروس به چین بستگی دارد.

–      در مقابل ایالات متحده نه تنها توانایی ارائه کمک در مناطق بحرانی در جا‌های دیگر را ندارد فاقد ظرفیت برای تحقق بسیاری از خواسته‌های خود در شرایط کنونی است. اعتقاد بر این است که انبار ملی استراتژیک ایالات متحده ذخایر محدودی در شرایط بحران کنونی دارد و باید با واردات از چین یا افزایش سریع تولید داخلی کمبود را جبران کند. اگرچه واشنگتن در آغاز بحران به چین و دیگران کمک کرد اما با افزایش نیاز‌های خود اکنون کمتر می‌تواند دست به این کار بزند. در مقابل پکن دقیقاً زمانی کمک می‌کند که نیاز جهانی بسیار زیاد باشد.

–      در جریان بحران ابولا ۱۵-۲۰۱۴ ایالات متحده ائتلاف ده‌ها کشور برای مقابله با آن را رهبری کرد. دولت ترامپ تاکنون از تلاش‌های مشابه رهبری برای پاسخ به بحران کنونی خودداری کرده و حتی هماهنگی همه جانبه با متحدین نداشته است.

–      در مقابل چین یک کمپین دیپلماتیک محکم از ده‌ها کشور و صد‌ها مقام عموماً از طریق ویدئو کنفرانس  برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات در مورد همه گیری و درس‌های مربوط به تجربه خود در مقابله با این بیماری تشکیل داده است.

–      مهم‌ترین سرمایه چین در جست وجوی رهبری جهانی در مواجهه با کروناویروس و به طور گسترده‌تر عدم کفایت فهم شده و تمرکز درونی سیاست ایالات متحده است؛ بنابراین موفقیت نهایی هدف چین به همان اندازه که در واشنگتن اتفاق می‌افتد بستگی به وقایع پکن دارد.

–      در حالی که ایالات متحده در حال حاضر قادر به برآورده کردن مطالبات فوری این همه گیری نیست تداوم یک ضلع و بعد جهانی دیگر آن در علم حیات و بیوتکنولوژی می‌تواند ابزاری برای یافتن راه حل واقعی بحران باشد؛ آن ضلع  واکسن است. دولت آمریکا می‌تواند با ارائه مشوق به آزمایشگاه‌ها و شرکت‌های آمریکایی برای انجام پروژه منهتن پزشکی برای طراحی، انجام سریع آزمایشات بالینی و تولید واکسن کمک کند. از آنجا که این تلاش‌ها پرهزینه است و نیاز به سرمایه گذاری‌های سرسام آور دارد تأمین مالی از سوی دولت و پاداش تولید واکسن موفقیت آمیز می‌تواند مثمرثمر باشد. شایان ذکر است که با وجود سوء مدیریت واشنگتن و دولت‌های ایالتی و محلی، سازمان‌های غیرانتفاعی و مذهبی، دانشگاه‌ها و شرکت‌ها منتظر دولت فدرال نیستند. شرکت‌ها و محققان با بودجه ایالات متحده در حال پیشرفت در زمینه واکسن هستند گرچه حتی در بهترین حالت مدت زمان طولانی می‌طلبد.

–      کروناویروس حتی می‌تواند به عنوان زنگ هشدار باشد و باعث پیشرفت در سایر چالش‌های جهانی که نیاز به همکاری آمریکا و چینی‌ها مانند تغییرات آب و هوا دارند، شود. چنین گامی توسط سایر نقاط جهان به عنوان امتیازی برای قدرت چینی‌ها دیده نمی‌شود در عوض به نوعی به منزله اعاده ایمان به رهبری آتی ایالات متحده دیده می‌شود. در بحران فعلی ایالات متحده می‌تواند عملکرد خوبی نشان دهد.

هنری اِی. کیسینجر

وزیر امور خارجه و مشاور امنیت ملی در دولت های نیکسون و فورد)

–      ملت ها با باور به اینکه نهادهای آنها می توانند آشفتگی را پیش بینی کنند، از تاثیرات آن بکاهند و ثبات را بازگردانند، شکوفا می شوند. زمانی که بیماری همه‌گیر «کووید-19» پایان یابد، در بسیاری از کشورها برداشت عمومی این خواهد بود که نهادها در این زمینه شکست خورده اند.

–      واقعیت این است که جهان هرگز بعد از ویروس کرونا مانند قبل نخواهد شد و مجادله درباره گذشته تنها انجام کاری که باید صورت بگیرد را دشوارتر می کند.

–      تلاش ها برای مقابله با بحران اگرچه گسترده و ضروری است، اما نباید از اقدام فوری در آغاز یک پروژه موازی برای انتقال به دوران نظم پساکرونا مانع شود.

–      رهبران در سطح ملی در حال دست و پنجه نرم کردن با بحران هستند، اما تاثیرات ویروس بر انحلال جوامع هیچ مرزی نمی شناسد. حمله به سلامتی انسان احتمالا موقت خواهد بود، اما تحولات سیاسی و اقتصادی آغاز شده می توانند بر چند نسل بعدی تاثیر بگذارند.

–       هیچ کشوری، حتی ایالات متحده، نمی تواند با یک تلاش صرفا ملی بر ویروس غلبه کند. رسیدگی به ضروریات کنونی باید نهایتا با یک چشم انداز و برنامه مشترک جهانی توامان شود. اگر نتوانیم هر دو را پشت به پشت هم انجام دهیم، با بدترین حالت در هر دو مورد مواجه خواهیم شد.

–      آمریکا با آموختن درس هایی از توسعه برنامه مارشال و پروژه منهتن باید در سه حوزه تلاش کند.

–     اول، مقاومت جهانی در برابر بیماری های عفونی را افزایش دهد؛

–    دوم، باید تلاش کنیم تا زخم های اقتصاد جهانی را التیام دهیم. رهبران جهانی درس های مهمی از بحران مالی سال 2008 آموخته اند. بحران اقتصادی کنونی پیچیده تر است: انقباض ناشی از ویروس کرونا از نظر سرعت و مقیاس جهانی آن با همه تجربه های پیشین تفاوت دارد. اقدامات لازم برای بهداشت عمومی مانند دوری اجتماعی و تعطیلی مدارس و مشاغل در تشدید درد اقتصادی موثر است. همچنین لازم است برنامه هایی به منظور کاهش شدت هرج و مرج قریب الوقوع ناشی از تاثیرات مشکلات اقتصادی بر آسیب پذیرترین قشر در سطح جهانی در نظر گرفته شوند.

–    سوم، باید از اصول نظم جهانی لیبرال محافظت شود. شیوع بیماری همه گیر کرونا سبب شده مفهوم شهرهای محصور بار دیگر و در عصری که رفاه به تجارت جهانی و جا به جایی آزادانه افراد بستگی دارد، احیا شود.

–      دموکراسی های جهان باید از ارزش های روشنگری خود دفاع و از آنها حمایت کنند. عقب نشینی جهانی از توازن قدرت مشروع سبب می شود که قرارداد اجتماعی در سطح داخلی و بین المللی از هم بپاشد. با این حال، این مساله مشروعیت قدرت در هزاره دوم هرگز نمی تواند به طور همزمان با تلاش برای غلبه بر طاعون «کووید-19» حل و فصل شود. محدودیت از هر سو، هم در سیاست های داخلی و هم در دیپلماسی بین المللی، ضروری است. اولویت ها باید تعیین شوند.

–      ما از نبرد بولج به دنیای رونق و شکوفایی روزافزون و تقویت کرامت انسانی رسیدیم. اکنون در حال تجربه دوره ای مشابه هستیم. چالش تاریخی برای رهبران، مدیریت بحران در حین ساختن آینده است. شکست می تواند جهان را به آتش بکشد.

جان گری فیلسوف انگلیسی در نشریه «نیو استیس من»

–

–      اکنون به نظر می‌رسد، دوران اوج جهانی شدن به پایان رسیده است. در آینده احتمالا سیستم اقتصادی که به تولید در سراسر جهان و زنجیره‌های طولانی عرضه متکی و در عین حال کم‌تر در هم تنیده است، شکل می‌گیرد. روشی از زندگی که ناشی از تحرک بی وقفه است، متوقف می‌شود. زندگی ما از لحاظ جسمی محدودتر و مجازی تر از گذشته خواهد بود. جهان پراکنده تری شکل می‌گیرد که از بعضی جهات ممکن است کمتر انعطاف داشته باشد.

–      دولت‌ها در همه جای دنیا در حال گذر از تنگنای سرکوب ویروس و تاثیرات اقتصادی آن هستند. به احتمال زیاد این بحران شرایط سقوط خیلی از کشورها را فراهم کند.

–      آینده‌ای که بعد از این بحران شاهد آن خواهیم بود احتمالا به گذشته شباهت‌های بسیاری خواهد داشت. ما دیگر به بیش از حد جهانی شدن چند دهه گذشته بر نمی‌گردیم. این ویروس ضعف های مهلک در سیستم اقتصادی که پس از بحران مالی سال 2008 و به طور کلی سیستم سرمایه‌داری لیبرال آشکار کرده است.

–      لیبرالیسم با تمام تاکیداتی که نسبت به آزادی و انتخاب فردی داشته و همواره به دنبال جایگزین کردن بازار آزاد با مفاهیم سوسیالیستی می‌گشته حالا باید شاهد اتفاقات متفاوتی از قدرت گرفتن دوباره دولت باشد. سرکوب ویروس مستلزم تعطیلی هرچند موقت اقتصاد است، اما وقتی شرایط از بحران عبور کند دیگر شاهد شرایط پیشین نخواهیم بود.

–      در آینده وضعیتی که در آن بسیاری از تجهیزات پزشکی ضروری جهان در چین یا هر کشور غیر لیبرال دیگری تولید شود، تحمل نخواهد شد.

–      در دنیای جدید تولید در این مناطق و سایر مناطق حساس به عنوان یک موضوع امنیت ملی مجدداً مورد بررسی قرار می‌گیرد. این تصور که کشوری مانند انگلیس می‌تواند کشاورزی خود را متوقف کند و به واردات مواد غذایی تکیه کند، حالا دیگر به کلی رد خواهد شد

–      . با سفر کردن کمتر مردم، صنعت هواپیمایی با ضرر چشمگیری رو به رو خواهد شد. مرزهای سفت و سخت‌تر یکی از چشم‌اندازهای جهان پسا کرونا خواهد بود. با این شرایط بهره‌وری اقتصادی دیگر برای دولت‌ها عملی نخواهد بود.

–      سوال اینجاست که چه چیزی جایگزین افزایش سطح زندگی مادی به عنوان پایه و اساس جامعه خواهد شد؟ گسترش تولید و مصرف دیگر یک هدف مهم نخواهد بود و افزایش تعداد انسان‌ها محدود می‌شود. برخلاف بیشتر لیبرال‌های امروز، استوارت میل خیلی زود خطر جمعیت زیاد را تشخیص داد. او در این باره نوشته است: دنیایی مملو از انسان، بدون گیاهان و حیوانات وحشی خواهد بود. او همچنین خطرات برنامه ریزی مرکزی را همواره درک و گوشزد می‌کرد. از نظر او نوآوری‌های فنی همراه با پیشرفت‌هایی در هنر زندگی ادامه خواهد یافت.

–      هیچ اقتدار جهانی برای پایان دادن به رشد وجود ندارد، همانگونه که هیچ کس برای مبارزه با ویروس وجود نداشت. برخلاف مانترا مترقی که اخیراً توسط گوردون براون تکرار شده، مشکلات جهانی همیشه هم راه حل‌های جهانی ندارد. تقسیمات ژئوپلیتیکی مانع هر چیزی مانند دولت جهانی است. اگر یک دولت وجود داشته باشد، کشورهای موجود قطعا برای کنترل آن رقابت می‌کنند. اعتقاد به اینکه با وقوع بی سابقه همکاری‌های بین‌المللی می‌توان این بحران را حل کرد، تفکری جادویی در خالص ترین شکل ممکن است.

–      در دنیای جدید بر شدت رقابت‌ها افزوده می‌شود چرا که دولت‌ها چه دموکراتیک و چه اقتدارگرا حمایت از شهروندان خود را مهمترین هدف می‌دانند. دولت‌هایی که این تفکر هابزی را برآورده نکنند، شکست خواهند خورد.

–      همه‌گیری کرونا ویروس تغییرات ناگهانی ژئوپلیتیک را سرعت بخشیده است. با افت درآمد نفتی، عربستان سعودی در معرض خطر خواهد بود. با وجود سالها صحبت در مورد ایجاد تنوع اقتصادی، این نوع حکومت ها هنوز هم گروگان نفت هستند و حتی اگر قیمت نفت تا حدودی هم بهبود یابد، ضربه اقتصادی به جهان همچنان ویرانگر خواهد بود.

–      در مقابل، پیشرفت آسیای شرقی مطمئناً ادامه خواهد یافت. موفق‌ترین پاسخ به این بیماری همه‌گیر تاکنون در تایوان، کره جنوبی و سنگاپور بوده است. دشوار است که باور کنید که سنتهای فرهنگی آنها، که بیش از خودمختاری شخصی، به بهزیستی جمعی توجه می‌کنند، نقشی در موفقیت آنها نداشته‌اند. آنها همچنین در برابر ایده دولت حداقلی مقاومت کرده‌اند. تعجب آور نخواهد بود اگر آنها بهتر از بسیاری از کشورهای غربی به جهانی سازی بپردازند.

–      موضع چین پیچیده‌تر از همه کشورها است. ارزیابی عملکرد این کشور در طول همه‌گیری سخت است. مطمئناً این الگویی نیست که دموکراسی بتواند یا باید از آن تقلید کند. به نظر می‌رسد رژیم شی جینپینگ از این بیماری بهره کافی را برده است. ویروس کرونا امکان گسترش نظارت و ایجاد کنترل سیاسی حتی قوی‌تر از گذشته، را فراهم کرده است. شی به جای هدر دادن فرصت این بحران، از آن استفاده می‌کند تا نفوذ کشورش را گسترش دهد. چین با کمک به دولتهای ملی در بحران مانند ایتالیا، در واقع نقشی را بر عهده گرفته که اتحادیه اروپا باید بر عهده می‌گرفت. اگرچه ادعا شده بسیاری از ماسک‌ها و کیت‌های تست اهدا شده توسط چین خراب بودند، اما به نظر می‌رسد این ادعا خدشه‌ای در تلاش پکن وارد کند.

–      هنوز مشخص نیست بعد از پایان این همه‌گیری جهانی، چقدر از مردم خواهان بازگشت آزادی‌ها خواهند بود. این تنها با شناخت کمبودهای جوامع لیبرال است که می‌توان اساسی ترین ارزش‌های آنها را حفظ کرد. در کنار عدالت، آزادی فردی را نیز شامل می‌شود و نحوه حفظ آن‌ها یک بررسی ضروری برای دولت است.

–      مزیت قرنطینه این است که می توان از آن برای فکر کردن استفاده کرد. پاکسازی ذهن درهم و برهم و فکر کردن چگونگی زندگی در یک دنیای تغییر یافته، عملی است. برای آن دسته از ما که در خط مقدم خدمت نمی کنیم  این باید فرصت خوبی باشد.

روزنامه الشرق الاوسط چاپ لندن

–      تا کنون، کووید ۱۹ فشاری بر امنیت غذایی وارد نکرده است و با اینکه فعلا دلیلی برای نگرانی وجود ندارد، در صورت ادامه این شرایط، ممکن است با خطر کمبود مواد غذایی در برخی مناطق مواجه شویم. ویروس کرونا و تمام تعطیلی‌هایی که به دنبال آن ایجاد شد، باعث بروز حالت‌های «اختناق لجستیکی» در اقتصاد جهانی شده است.

–      محدودیت رفت و امد‌ها و تعطیلی اجباری فعالیتها، به معنای توقف کشاورزی و فعالیت‌های مربوط به تولید مواد غذایی است. بسته شدن رستوران‌ها و کاهش روند کسب و کار در سوپر مارکتها، می‌تواند باعث نزول سطح درخواست مواد غذایی اولیه شده و بر تولید کنندگان تاثیر منفی بگذارد.

–      بنابراین، خطر کاهش مواد غذایی، سیاستگذاران را بر آن می‌دارد تا اقداماتی اتخاذ کنند که براساس آن، تجارت محدود شده و در ادامه، امنیت غذایی داخل کشورها، تامین شود.

–      سیاست افزایش قیمت‌ها می‌تواند موجب بحرانی‌تر شدن اوضاع شود.

–      از سوی دیگر، محدودیت‌هایی که دولت‌های صادر کننده مواد غذایی با هدف فراوانی آن در داخل کشور وضع می‌کنند، می‌تواند با تنش‌های بزرگی در بازار‌های مواد غذایی در تمام جهان همراه شده و قیمت‌ها را به اوج برساند

–      همکاری بین دولت‌ها و تمام بخشها، بی نهایت مهم است، ما درگیر یک مشکل جهانی هستیم که تدبیر جهانی را نیز می‌طلبد.

–      در زمان فعلی، ۱۱۳ میلیون نفر در جهان از گرسنگی شدید رنج می‌برند. در دولت‌های آفریقایی، ربع ساکنان درگیر کمبود غذا هستند و هر مشکلی در زنجیره کمک‌های غذایی، باعث بحرانی‌تر شدن اوضاع آن‌ها شده و چالش‌هایی که سر راه تحقق هدفی مبنی بر کاهش میزان گرسنگی در جهان وجود دارد را بیشتر و بیشتر می‌کند.