جدیدترین مطالب
آیا مقدمات صلح پایدار در قفقاز فراهم می شود؟
أحدث المقالات
کلید استانبول به چه فردی میرسد؟
در استانبول شهر در تصرف تبلیغات انتخاباتی است. از همین حالا دولت اعلام کرده نوشیدن نوشیدنیهای الکلی برای روز یکشنبه ممنوع است و پلیس بر سر این موضوع با کسی شوخی ندارد. حکمی که نشان میدهد دولت نگران درگیریهایی است که امکان دارد میان هواداران گروههای مختلف در بگیرد. به ویژه آنکه در روزهای اخیر ویدیویی از مهاجران کرد و ترک تبار ترکیه در بلژیک منتشر شد که نشان میداد طرفداران دو طرف منتظر یک جرقه هستند.
قالب راهبردی روابط هند – آمریکا
ویلیام برنز در یادداشتی که وب سایت اندیشکده کارنگی آن را منتشر کرد؛ نوشت: این روابط نتیجه احساس ارزشهای مشترک، سهم اقتصادی مشترک در نوسازی هند، نگرانی مشترک از ظهور چین و درک مشترک از لزوم همکاری بین هند و آمریکا برای مقابله با چالشهای بزرگ نظیر تغییرات اقلیمی و تروریسم بینالمللی است.
با این حال، در پس این نمایش عمومی برخورد محبتآمیز و نشانههای ملموس پیشرفت، دو پرسش مهم نهفته است: آیا شراکت راهبردی بین هند و آمریکا تا حد کامل پتانسیل خود تحقق خواهد یافت؟ یا چرخش به دیپلماسی تعاملی و کوته بینانه و افول آرمانهای دموکراتیک در هر دو جامعه باعث کاهش سرمایهگذاری خواهد شد؟ پاسخ این پرسشها، پیامدهای زیادی برای هر دو کشور، آینده هند – اقیانوسیه، و ژئوپلیتیک قرن جاری خواهد داشت.
در طول دهههای گذشته، برنامه هستهای هند (که خارج از پیمان ان پی تی و دسترسی بازرسان بینالمللی بود) مانعی نمادین و غیرقابل رفع در مسیر روابط نزدیک با آمریکا بشمار میرفت. اما رئیس جمهور جرج دبلیو بوش در دوره ریاست جمهوری خود با اتخاذ تصمیمی تاریخی، این گره دشوار در روابط با هند را گشود. بوش به پتانسیل عظیم هند به عنوان یک شریک دیرینه در منطقه، پی برده و معتقد بود که کشاندن هند به خارج از بن بست هسته ای، برای آمریکا سود خالص خواهد داشت.
من دیپلمات مسئول آمریکا در تکمیل توافق هستهای غیر نظامی هند-آمریکا در تابستان 2008 بودم. جلب رضایت انجمنهای بینالمللی برای حمایت از این توافق (حتی برای کنگره آمریکا و پایتختهای خارجی) کاری ساده نبود. سوالها در مورد چگونگی اتحاد هند با آمریکا، هزینههای استثناء کردن هند از نظام منع تکثیر هستهای و منافع اقتصادی آن برای صنعت هستهای آمریکا، بسیار زیاد بود. با این وجود، تصمیم بوش بی پروا و هوشمندانه بود.
باراک اوباما نیز همانند بوش در این طرح سرمایهگذاری کرد و آن را «شراکتی معین در قرن 21» خواند. اگرچه پیشرفتهای چشمگیر مربوط به این توافق هستهای در دوره بوش در دوره اوباما تکرار نشد، اما پیشرفت، بهویژه در زمینه همکاریهای نظامی، بهطور یکنواخت ادامه یافته و نیروی ارزشها و منافع همگرای فزاینده به آن شتاب بخشید. این شتاب در بهار 2014 با انتخاب مودی به نخست وزیری هند دوچندان شد. مودی معتقد بود که شراکت با آمریکا در خدمت اهداف دوگانه وی یعنی افزایش اعتماد جهانی به هند و پیشبرد توسعه داخلی خواهد بود. نگاه مودی به جای گذشته به آینده بود و از قدرت رهبری خود و روابط هند-آمریکا اطمینان خاطر داشت. وی مناسبات صمیمانهای با اوباما برقرار کرد و همکاری امنیتی هند-آمریکا بهطور چشمگیری افزایش یافت. چین نوظهور به عنوان «منطق محرمانه» شراکت بین دهلی نو و واشنگتن مورد تأکید قرار گرفت.
اگرچه این «منطق محرمانه» در هیچ مسئلهای هنر رئیس جمهور ترامپ نبوده است اما وی به سرمایه گذاری آمریکا در روابط با هند ادامه داده و مشارکت دفاعی را بهطور چشمگیری گسترش داد و حتی با راهبرد جدید «هند-اقیانوسیه»، چرخش دوره اوباما به آسیا-اقیانوسیه را بازتعریف کرد. رویکرد تهاجمی ترامپ در قبال مسائل تجاری و مهاجرت، باعث رنجش هندیها شده اما در بعد مثبت روابط هند-آمریکا اختلالی ایجاد نکرده است.
ترامپ و مودی به تدریج مناسبات خاص خود را برقرار کرده و در فن نمایشهای سیاسی و تجاری شباهت هایی با هم دارند. اما در ذیل این شباهتها، آنها افرادی متفاوت بوده و جامعه کاملا متفاوتی را رهبری میکنند. این دو در جامعه خود و در مورد آینده شراکت هند-آمریکا پرسشهای جنجال برانگیزی را پیش کشیدهاند. بی شک، هر دو رهبر بر جنبههای مثبت دیدار ترامپ تأکید کرده و به افزایش همکاریهای اطلاعاتی و دفاعی خواهند پرداخت. با این حال، موضوع اساسی این است که هند و آمریکا در حال ایجاد چه نوع رابطهای هستند.
از آنجائیکه اختلافات و عدم تحمل، دموکراسی را در هر دو جامعه هند و آمریکا به تحلیل میبرد، بیم آن میرود که ترامپ و مودی غریزههای نامطلوب یکدیگر را تشدید کنند. تمرکز ترامپ بر فرعیات موازنه تجاری ممکن است مودی را به خودداری از اصلاحات اساسی سوق داده و یک جانبه گرایی ترامپ به نگرانی هند از معضلات منطقهای نظیر افغانستان و گستاخی فزاینده چین دامن بزند.
باید دانست که روابط هند-آمریکا از رهبران این دو کشور فراتر است. برای گسترش روابط هند و آمریکا، باید با دوراندیشی خاطرنشان کرد که این مشارکت راهبردی در ابتدا به خاطر ارزشهای مشترک دموکراتیک، چشم انداز بلند مدت آزادی اقتصادی و اعتماد روزافزون به اعتبار همدیگر بنیان نهاده شده است.
در حال حاضر، واشنگتن و دهلی نو، در مسیرهای خاص خود، بخشی از مشکل در دنیایی هستند که در آن، دموکراسیها در حال پسرفت بوده، ناسیونالیسم اقتصادی جولان داده و هیچ مقررات یا احتمالاتی بر رقابت ژئوپلیتیک حاکم نیست. بهتر است که این دو کشور هرچه زودتر به تعهدات و شراکت خود باز گردند.
0 Comments