از نسل کشی آلمان در آفریقا چه می دانیم؟
وب سایت اندیشکده بریتانیایی چتم هاوس در یادداشتی نوشت: با کنار رفتن موضوعات مهم جهانی مانند تغییرات اقلیمی، امنیت سایبری یا رقابت بر سر فضا، این تهدیدات امنیتی دولت محور و متعارف است که در نهایت روح این سند را مشخص میکند.
در اقدامی رو به جلو، آنکارا احتمالاً از این سند و تفاهم سه جانبه خود با سوئد و فنلاند، برای تحت فشار قرار دادن ناتو و اعضای آن جهت حمایت بیشتر از مبارزه با حزب کارگران کردستان (PKK) و خودداری از حمایت از کردهای سوریه شامل یگانهای مدافع خلق (YPG) و حزب اتحاد دموکراتیک وابسته به آن (PYD) استفاده خواهد کرد.
با این حال، از آنجایی که گروههای کردی سوریه تنها توسط ترکیه و نه هیچ کشور دیگر عضو ناتو به عنوان سازمانهای تروریستی معرفی میشوند، این مسئله احتمالاً روابط ترکیه با غرب به ویژه با ایالات متحده، شریک اصلی گروههای کردی سوریه را تحت الشعاع قرار خواهد داد.
علاوه بر این، با حمله روسیه به اوکراین، جناح شرقی به کانون اصلی اقدامات ناتو تبدیل شده است. این در حالی است که روسیه هیچ گاه به این اندازه در دریای مدیترانه حضور نداشته است. از منظر روسیه، شرق و جنوب نه به عنوان دو منطقه مجزا، بلکه به عنوان یک حوزه واحد دیده میشوند و از قضا ترکیه در هر دو فضا بازیگر اصلی است.
آنکارا یکی از قدرتهای اصلی در منطقه دریای سیاه است، اما ترکیه و روسیه در بسیاری از تنشهای مدیترانه، بهویژه در سوریه و لیبی با یکدیگر تقابل دارند. بنابراین، در مواجهه با ادامه بیثباتی و بینظمی منطقهای و ردپای فزاینده روسیه و چین در آنها، ترکیه میخواهد ناتو به جناح جنوبی و همسایه جنوبی خود متعهد بماند.
ناتو در مسیر جهانیتر شدن
ترکیه به عنوان یکی از اعضای ناتو از بحث درباره امنیت اروپا استقبال کرده و معتقد است تهاجم روسیه به اوکراین نشان داد که ایده خودمختاری استراتژیک اروپا، حداقل در حال حاضر، فاقد محتوا و قدرت لازم است.
به نظر میرسد جنگ اوکراین این بحثها را به فراموشی سپرده است، حتی فرانسه، حامی اصلی این ایده نیز، اکنون بسیار کمتر در مورد این مفاهیم صحبت میکند. به جز لهستان، اعضای غیر اتحادیه اروپایی ناتو، یعنی ایالات متحده، بریتانیا و ترکیه بودند که در اوایل جنگ در ارسال تجهیزات نظامی به اوکراین، به ویژه موشکها و پهپادها، پیشگام بودند.
در آینده، تفاوت دیدگاهها و سیاستها میان اعضای اتحادیه اروپا و غیر اتحادیه اروپایی ناتو در خصوص امنیت اروپا احتمالاً آشکارتر خواهد شد. علاوه بر این، بحثها در داخل اتحادیه اروپا درباره نقش و جایگاه چهار بازیگر اروپایی غیر اتحادیه اروپا یعنی بریتانیا، ترکیه، نروژ و اوکراین باید شفافیت بیشتری داشته باشد؛ همچنانکه نقش ترکیه در امنیت اروپا، از جمله نقش بالقوه آن در سیاست خارجی و امنیتی مشترک اتحادیه اروپا (CFSP)، تعریف نشده باقی مانده است.
با این حال، تجربه سالهای ریاست جمهوری ترامپ و چشم انداز انتخاب رئیسجمهور دیگری مانند ترامپ در ایالات متحده به این معنی است که تعهد آمریکا به ناتو و امنیت اروپا را دیگر نمیتوان بدیهی تلقی کرد.
در چنین سناریویی، کشورهای اتحادیه اروپا مجبور به ایفای نقش بزرگتری در امنیت اروپا خواهند شد، همچنانکه همین سناریو بر اهمیت گفتگوهای ساختاری بین ترکیه و اتحادیه اروپا در مورد چارچوب امنیتی اروپا تأکید میکند.
با توجه به عضویت احتمالی سوئد و فنلاند در ناتو و حضور رهبران استرالیا، نیوزلند، ژاپن و کره جنوبی در نشست مادرید و تاکید آنها بر رقابت سیستماتیک با چین، اگرچه ناتو در ترکیب اعضای خود اروپاییتر شده، اما سیاستهای آن از طریق ایجاد پیوندهای بیشتر بین امنیت اروپا-آتلانتیک و آسیا-اقیانوسیه جهانیتر شده است. جهانی شدن ناتو احتمالاً نیاز بیشتری به ایجاد یک ستون اروپایی قویتر در داخل ناتو ایجاد میکند و از این رو نیاز به گفتگوهای امنیتی در سراسر اروپا بین اتحادیه اروپا و سایر قدرتهای اروپایی افزایش مییابد.
در نهایت، همانطور که انتظار میرود، روسیه در رده دشمنهای اصلی ناتو قرار دارد که ممکن است روابط پیچیده ترکیه با روسیه را در تنگنا قرار دهد، زیرا هر دو کشور همکاری رقابتی خود را در مناطق مختلف درگیری – سوریه، لیبی و قره باغ کوهستانی – توسعه دادهاند. شکاف در این روابط، هزینههای قابل توجهی برای آنکارا به همراه خواهد داشت، هرچند که این نوع از رابطه آنکارا و مسکو که قبل از حمله به اوکراین ایجاد شده بود، بعید است تداوم یابد.
به دنبال هزینههای سنگینی که ترکیه برای خرید سامانههای موشکی اس-400 روسیه متحمل شد، از جمله تشدید تحریمهای آمریکا و حذف ترکیه از برنامه فروش جتهای جنگنده اف 35، آنکارا اخیراً زمان و انرژی بیشتری را برای تأمین نیازهای دفاعی خود از منابع غربی اختصاص داده است
توافق جدید با سوئد و فنلاند در ابهام
ترکیه امتیازاتی را از سوئد و فنلاند در ازای تصویب پیشنهاد عضویت آنها در ناتو دریافت کرد که براساس آن دو کشور متعهد شدند تا فعالیتهای پکک در این دو کشور را به شدت کاهش دهند، از حمایت از PYD و YPG خودداری و تحریم تسلیحاتی خود علیه ترکیه را لغو کنند.
رایزنیهای بین رجب طیب اردوغان، رئیسجمهور ترکیه و جو بایدن، رئیسجمهور آمریکا، نیز به امضای توافق میان ترکیه و دو کشور شمال اروپا و همچنین بهبود فضای روابط ترکیه- ناتو/آمریکا کمک کرد. بایدن همچنین حمایت خود را از تلاش ترکیه برای خرید 40 جنگنده جدید اف 16 و 80 کیت مدرن سازی برای ناوگان فعلی اف 16 خود از ایالات متحده را تکرار کرد.
علیرغم پیشرفت ها، راه عضویت کامل سوئد و فنلاند در ناتو همچنان مملو از مشکلات است، زیرا پروتکلهای الحاق آنها باید توسط همه اعضای فعلی ناتو تصویب شود. ترکیه ترجیح میدهد این روند را به تعویق بیندازد تا آنکارا بتواند از آن به عنوان اهرمی برای اعمال فشار بر دو کشور شمال اروپا با هدف اجرای تعهداتشان استفاده کند و حتی در صورت امکان خواستههای جدیدی خارج از توافق سه جانبه را مطرح کند.
0 Comments