جان ولفستال در مقاله‌ای که اندیشکده کارنگی منتشر کرد، نوشت: “منطق” نردبان تشدید تنش، واشنگتن را به سمت مین‌‌های هسته‌ای زمینی، مین‌‌های ضدناو و حتی موشک کوتاه‌برد هسته‌ای هدایت کرد. آمریکا با تلفیقی از خوش‌اقبالی و تلاش‌‌های محتاطانه جهت اجتناب از بروز محاسبات اشتباه، توانست از بروز جنگ هسته‌ای تمام-عیار جلوگیری کند.

در حالی که دولت ترامپ مشغول «بازبینی موضع هسته‌ای» آمریکاست، وسوسه سلاح‌های هسته‌ای کوچک بازگشته است. این بازبینی تلاش خواهد کرد تا دیدگاه رئیس جمهور آمریکا را درباره اینکه کارآیی سلاح‌های هسته‌ای چیست و چه نوع و چه تعداد از این جنگ‌افزارها برای اجرای راهبرد آمریکا مورد نیاز است، برای آمریکایی‌ها و جهان ترسیم کند.

برخی تحلیلگران و کارشناسان هسته‌ای اظهار داشته‌اند که این بازنگری به دنبال دستیابی به سلاح‌های هسته‌ای جدید، کوچک و قابل‌استفاده‌تر است، آن هم در حالی که تجربه‌های خطرناکی از سلاح‌های هسته‌ای کوچک در گذشته و اینکه آمریکا تعدادی از این جنگ‌افزارها را مورد استفاده قرار داده است، وجود دارد.

این کارشناسان به‌طور فزاینده و قابل درکی در مورد دکترین هسته‌ای روسیه و استقرار گسترده سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی نگران هستند و استدلال می‌کنند که آمریکا باید با تهدید به‌استفاده از سلاح‌های هسته‌ای کوچک خود، بازدارندگی را افزایش دهد و این تهدیدها را با ساخت بیشتر این‌گونه سلاح‌ها معتبرتر سازد.

تفکر آن‌ها این است که افزایش موجودی این سلاح‌ها باعث می‌شود دشمنان به‌این باور برسند که احتمال استفاده آمریکا از سلاح‌های هسته‌ای بیشتر شده است و در نتیجه چشم‌انداز کلی استفاده از سلاح‌های هسته‌ای کاهش خواهد یافت.

درحالی که نگرانی در مورد تهدیدات روسیه معتبر است، سلاح‌های هسته‌ای جدید پاسخ آن نیست و خطرات و هزینه‌‌های قابل توجهی را به همراه دارد که آمریکا باید از آنها اجتناب کند. سلاح‌های هسته‌ای کوچک‌ترو قابل‌استفاده‌تر تاثیر کمی ‌بر تغییر محاسبات دشمن یا موفقیت بیشتر آمریکا در جنگ خواهد داشت و با بی‌ثباتی فزاینده بحران بین آمریکا و روسیه، موجب کاهش امنیت در آمریکا خواهد شد.

در حالی که شرایط خاص ممکن است جدید باشد، بحث در مورد سلاح‌های هسته‌ای کوچک جدید نیست. از تلاش برای توسعه بمب‌‌های نوترونی با تشعشع زیاد و موج انفجار کم در دهه 1970 گرفته تا دکترین “واکنش انعطاف‌پذیر” که منجر به تولید هزاران سلاح‌ هسته‌ای تاکتیکی آمریکا شد، بحث‌‌هایی است که قبلا هم مطرح بوده، اما در هیچ‌یک از بحث‌‌ها و تحلیل‌‌های کنونی، شاهدی وجود ندارد که نشان دهد ملاحظات روسیه یا کره شمالی برای استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در ضربه اول، اعتبار یا اندازه بازدارندگی آمریکا را مد نظر قرار دهد.

این در حالی است که شواهد فراوانی، از اظهارنظرهای علنی گرفته تا تعامل دیپلماتیک، وجود دارد که نشان می‌دهد مسکو و پیونگ‌یانگ برای جبران ضعف خود، تهدید به استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در ضربه اول می‌کنند.

آنها می‌دانند که در هرگونه جنگ متعارف طولانی با آمریکا و متحدان آن بازنده خواهند بود. برنامه‌‌های آنها برای استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در یک درگیری این است که – مشابه اوکراین – یک جنگ سرد ایجاد کنند و یا مانع آمریکا از آوردن نیروهای پشتیبان به میدان جنگ برای دفاع از متحدان خود شوند.

افزایش طیف وسیعی از گزینه‌‌های واکنش هسته‌ای برای آمریکا، هیچ تاثیری بر نگرانی‌‌های اساسی این کشورها نخواهد داشت و تمایل آنها را برای بررسی استفاده زودهنگام از سلاح‌های هسته‌ای تغییر نخواهد داد. علاوه بر این، کاهش آستانه توسل آمریکا به سلاح‌های هسته‌ای ممکن است بی‌ثباتی را تشدید کند و احتمال نوعی درگیری منجر به استفاده دشمنان از سلاح‌های هسته‌ای را افزایش دهد. واقعیت تلخ در برتری نظامی‌ متعارف امریکا این است که صرف‌نظر از قابلیت‌‌های هسته‌ای و حتی استفاده از آن، دشمنانی که در جنگ متعارف با آمریکا شکست بخورند، ممکن است به استفاده از سلاح‌های هسته‌ای متوسل شوند.

بحث‌‌های عمومی‌ جالب هستند، اما سناریوهای خاص آموزنده‌اند. جان‌‌ هاروی در مقاله اخیر خود با عنوان جنگ موشکی، وضعیتی فرضی را در نظر می‌گیرد که در آن روسیه در آستانه شکست متعارف در جنگ با آمریکا و ناتو، از سلاح‌های هسته‌ای کوچک برای حمله به پایگاه هوایی در یک کشور حوزه بالتیک استفاده می‌کند، به این امید که مانع اعزام نیروی آمریکا به صحنه نبرد شود. اگر آمریکا سلاح‌های جدیدی توسعه دهد و با وجود گزینه‌‌های متعارف، تصمیم به استفاده از آن بگیرد، خوب است که بررسی شود این سلاح‌ها چگونه مورد استفاده قرار می‌گیرند. یک گزینه برای واشنگتن می‌تواند پاتک به پایگاه روسی باشد. در این صورت ناتو باید به کالینینگراد یا روسیه حمله هسته‌ای انجام دهد. اندازه سلاحی که آمریکا استفاده کند، اهمیتی ندارد: رهبران روسیه به احتمال زیاد این ضربه را به‌عنوان تشدید مناقشه تلقی می‌کنند و زیر فشار قرار خواهند گرفت تا به‌نوعی به آمریکا پاسخ دهند.

گزینه دیگر آمریکا و ناتو می‌تواند استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در صحنه اروپا، و شاید علیه نیروهای روسیه در حوزه بالتیک یا یک کشور سوم باشد، اگر چه مشخص نیست چه مزیت نظامی ‌را به ارمغان خواهد آورد. در این سناریو، آمریکا از سلاح‌های هسته‌ای در قلمرو کشورهای مستقل اروپایی، و حتی در یکی از کشورهای متحد خود استفاده خواهد کرد. این به‌سختی می‌تواند همبستگی متحدین و موقعیت جهانی آمریکا را در برابر حمله روسیه افزایش دهد. یک واکنش هسته‌ای غیرضروری، همچنین واشنگتن را از کسب حمایت گسترده بین‌المللی برای مخالفت با تجاوز روسیه به یک کشور مستقل اروپایی بازمی‌دارد. در آخر این که آمریکا می‌تواند پایگاه‌‌های هوایی متعددی را در سراسر اروپا تقویت کند، به این معنی که حمله روسیه نمی‌تواند مانع از شکست احتمالی آن توسط ابزارهای متعارف شود. واقعیت این که آمریکا به‌جز در یک جنگ تمام-عیار هسته‌ای، برای شکست دادن روسیه نیازی به سلاح‌های هسته‌ای ندارد. سلاح‌های کوچک در یک جنگ منطقه‌ای، بیشتر از سلاح‌های بزرگ، قابل استفاده یا مناسب نیستند.

روسیه پیش از این به‌دلیل محاسبات غلط و یا به‌عنوان بخشی از تلاش جدید برای استفاده از جنگ‌‌های ترکیبی جهت تضعیف کشورهای حاشیه خود، به یک عضو ناتو حمله کرده است. شاید که روسیه فرض کرده است آمریکا از منافع خود در ناتو حفاظت نخواهد کرد و یا رویدادها، تلاش‌‌های منطقی برای جلوگیری از رویارویی نظامی‌ را تحت تاثیر قرار داده است. نگرانی‌‌‌‌ هاروی مبنی بر این که آمریکا باید قدم‌‌های موثری برای جلوگیری از رسیدن روسیه به این مرحله بردارد، معتبر است. اما بازدارندگی متعارف و هماهنگی متحدین نزدیک، راه ‌حل‌های اثبات‌شده برای چنین تهدیدهایی است. سلاح‌های هسته‌ای کوچک و جدید مانع از انتخاب گزینه‌های بد توسط رهبران نمی‌شود. بعید است که ساخت یک گلوله کوچک هسته‌ای برای جلوگیری از استفاده بالقوه روسیه از وقوع چنین خصومت‌‌هایی جلوگیری کند و درعوض خطر درگیری تصادفی یا ناخواسته را افزایش می‌دهد.

بنابراین سلاح‌های هسته‌ای جدید و کوچک، موجب افزایش بازدارندگی نمی‌شوند و یا فایده نظامی ‌واقعی به ارمغان نمی‌آورند. همچنین باید در نظر بگیریم که چگونه روسیه و کشورهای دیگر به تصمیم دولت ترامپ برای پیگیری سلاح‌های جدید پاسخ خواهند داد. این پوشش سیاسی آسانی در اختیار روسیه، چین، کره شمالی و دیگر کشورها برای حمایت از برنامه‌‌های خود قرار خواهد داد. احتمالا آنها دست به این کار خواهند زد. اما اگر چنین کاری مزیت نظامی‌ یا بازدارنده برای آمریکا ندارد، چرا آمریکا باید پیگیری چنین سیاست‌‌هایی را توسط این کشورها مجاز کند؟ بعضی از متحدان آمریکا نیز تحت عنوان این که واشنگتن به برتری خود تردید دارد، به دنبال دستیابی به توانایی‌‌های هسته‌ای جدید خواهند بود.

تردیدی وجود ندارد که جو امنیت جهانی، از زمانی که در “بازنگری موضع هسته‌ای”  سال 2010 نتیجه‌گیری شد که آمریکا هیچ نیاز نظامی‌‌ یا فنی برای پیگیری انواع جدید سلاح‌های هسته‌ای ندارد، تغییر کرده است. رفتارهای ظالمانه و غیرقانونی روسیه در اروپا و حتی در داخل آمریکا، همانند پیگیری مداوم کره شمالی برای دستیابی به سلاح‌های هسته‌ای و موشک‌‌های دوربرد، نیازمند پاسخهای مؤثر است. راهبرد بازنگری 2010 برای افزایش گزینه‌‌های بازدارندگی غیرهسته‌ای آمریکا پیشرفت‌‌های زیادی کرده است. این قابلیت‌‌های جدید و روبه‌رشد متعارف در اروپا اثربخشی داشته و باید تقویت شوند.

اعتبار بازدارندگی آمریکا موضوعی جدی است که نیاز به توجه دارد. متحدینی مانند کره جنوبی و کشورهای اروپایی، در تعهد امریکا نسبت به امنیت آنها تردید دارند، اما این امر بیشتر از توانایی‌‌های زرادخانه هسته‌ای آمریکا، به رفتار غیرقابل‌پیش‌بینی و زیانبار ترامپ مربوط است. این مشکل توسط سلاح‌های هسته‌ای کوچکحل نمی‌شود. روشن است که آمریکا باید دربرابر تهدیدات فزاینده نسبت به امنیت این کشورها، اطمینان بیشتری به آنها بدهد. اما اگر توانایی‌‌های متعارف آمریکا به‌اندازه‌ای برای دشمنان تهدیدآمیز است که آنها را وادار به تهدید برای استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در ضربه اول کند، به نظر می‌رسد یک روش بسیار موثر و غیرهسته‌ای برای حفظ بازدارندگی و اطمینان بخشیدن به متحدین است.

توسعۀ توانایی استقرار سریع سلاح‌های هسته‌ای کوچک و قابل‌استفاده‌تر در خاک روسیه در کوتاه‌مدت نیز باعث افزایش بی‌ثباتی بحران خواهد شد. خطرات ناشی از افزایش ناخواسته یا نادرست بحران تا سطح هسته‌ای حتی بیشتر از اکنون است. چندین رییس جمهور آمریکا تلاش کرده‌اند تا خطرات جنگ اتمی ‌‌اتفاقی را کاهش دهند و تاخیر هرچه بیشتر در این مورد به نفع آمریکا می‌باشد.

طرفداران افزایش اتکای آمریکا به سلاح‌های هسته‌ای، خطرات و هزینه‌‌های مالی و سیاسی این برنامه‌‌ها را دست کم می‌گیرند. سیاست‌گذاران باید بر این تمرکز کنند که آمریکا چگونه می‌خواهد قابلیت‌‌های اصلی بازدارنده خود را مدیریت و تامین مالی کند، در حالی که نیازهای مالی برای این برنامه‌‌ها همچنان رو به افزایش است. بیشتر از هزینه‌های مالی، نگرانی فزاینده مردم این است که آیا می‌توان به رئیس جمهور با داشتن قدرت استفاده از سلاح‌های هسته‌ای اعتماد کرد، و قدرت او برای ثبات بحران به چه معناست. هرگونه تصمیم‌گیری در “بازبینی موضع هسته‌ای” دولت ترامپ برای پیگیری سلاح‌های هسته‌ای جدید، کل سیاستگذاری آمریکا را به یک مخمصه سیاسی تبدیل خواهد کرد.

آمریکا دارای 4000 سلاح‌های هسته‌ای است که 1500 تا 2000 از آنها در وضعیت فعال و قابل دسترس قرار دارند. بازده انفجاری این سلاح‌ها از 5 تا 500 کیلوتن می‌باشد. این سیستم‌‌ها قدیمی‌ هستند و سیستم‌‌های پرتاب به پایان عمر مفید خود نزدیک می‌شوند. با این حال، سرمایه‌گذاری گسترده در سلاح‌های هسته‌ای نشان داده است که این سلاح‌ها را می‌توان چندین دهه بیشتر از عمر مورد انتظار آنها به‌طور سالم، ایمن و مفید حفظ کرد. برنامه‌‌های کنونی افزایش عمر این سلاح‌ها می‌تواند اعتبار و ایمنی آنها را برای چندین دهه تضمین کند.

هیچ مورد مشخصی وجود ندارد که تعیین کند سلاح‌های جدید، امنیت آمریکا را افزایش می‌دهند. در عوض، تردید برخی از کارشناسان هسته‌ای را در مورد رهبران منطقی آمریکا مشاهده می‌کنیم که آیا هرگز مایل به استفاده از این سلاح‌‌ها، به‌جز در حادترین شرایط، هستند. این باعث نومیدی کسانی است که معتقدند سلاح‌های هسته‌ای باید ابزار ملموس و اساسی سیاست دولت باقی بمانند. بنابراین، آنها برای سیستم‌‌های جدید سلاح‌های هسته‌ای که ظاهرا “قابل‌استفاده‌تر” هستند، فشار می‌آورند، زیرا آمریکا بیشتر مایل به انفجار آنها در میدان جنگ است. اتفاقی نیست که بسیاری از کسانی که برای سلاح‌های جدید فشار وارد می‌کنند معتقدند که آمریکا باید نقش سلاح‌های هسته‌ای را در راهبرد امنیت ملی افزایش دهد.

حتی اگر کارشناسان هسته‌ای در مورد نیاز به سلاح‌های هسته‌ای اختلاف نظر داشته باشند، در مورد افزایش خطر استفاده از سلاح‌های هسته‌ای (توسط آمریکا، روسیه، کره شمالی و دیگران) نگرانی مشترک دارند. بسیاری معتقدند که ثبات راهبردی بین روسیه و آمریکا به خاطر فعالیت‌‌های هسته‌ای روسیه تضعیف شده است.

قطعا متقاعد کردن روسیه به عدم استفاده از سلاح‌های هسته‌ای علیه آمریکا یک چالش است، اما سیاست‌گذاران آمریکا نمی‌توانند این چالش را با ساخت سلاح‌های هسته‌ای جدید، کوچک و قابل‌استفاده‌تر حل کنند. علاوه بر این، پیگیری چنین قابلیت‌‌هایی با هزینه‌‌هایی جهت تلاش برای به‌روزکردن زرادخانه قدیمی‌ سلاح‌های هسته‌ای راهبردی مواجه است. رهبری سریعا رو به ضعف آن در تلاش جهانی برای جلوگیری از گسترش سلاح‌های هسته‌ای نیز هزینه‌هایی دربردارد. سلاح‌های جدید یک ایده قدیمی، اما با هزینه‌‌های واقعی برای امنیت آمریکا است. این سلاح‌ها باید توسط این دولت، و در غیر این صورت توسط کنگره که در نهایت هزینه را پرداخت خواهد کرد، منع شود.