جدیدترین مطالب

ملت یمن علی رغم همه فشارها همچنان حامی فلسطین است

سید عبدالملک بدرالدین دبیرکل جنبش انصارالله یمن در سخنرانی خود با تاکید بر اینکه موضوع جنایت صهیونیست ها در غزه ننگی بر همه انسان هاست گفت : ملت یمن با وجود تمام فشارها تغییری در موضع اش در قبال فلسطین نداشته است . 

بدهی ۱۵ میلیارد پوندی شرکت آب انگلیس

گزارش‌های فاش شده نشان می‌دهد تیمز واتر بزرگترین شرکت آب انگلیس که یک چهارم جمعیت انگلیس از مشترکان آن هستند ۱۵ میلیارد پوند بدهی به بار آورده است.

سفر وزیر امور خارجه به ترکمنستان

حسین امیرعبداالهیان وزیر امور خارجه کشورمان در سفر به ترکمنستان خواستار توسعه همکاری‌های دوجانبه و منطقه‌ای میان دو کشور همسایه شد. مقامات ایران و ترکمنستان در جریان این سفر همچنین موانع موجود بر سر راه تقویت همکاری‌ها را نیز بررسی کردند.

Loading

أحدث المقالات

ملت یمن علی رغم همه فشارها همچنان حامی فلسطین است

سید عبدالملک بدرالدین دبیرکل جنبش انصارالله یمن در سخنرانی خود با تاکید بر اینکه موضوع جنایت صهیونیست ها در غزه ننگی بر همه انسان هاست گفت : ملت یمن با وجود تمام فشارها تغییری در موضع اش در قبال فلسطین نداشته است . 

ادعای زلنسکی: روسیه در تدارک یک حمله جدید است

تهران- ایرنا- ولودیمیر زلنسکی رئیس جمهور اوکراین در اظهاراتی با بیان اینکه نیروهای اوکراینی پس از شکست و عقب‌نشینی‌های اخیر در بعضی از مواضع خود، توانسته‌اند دوباره وضعیت را در خط مقدم تثبیت کنند، ادعا کرد: به احتمال زیاد روسیه در تدارک یک حمله جدید بزرگ در آینده نزدیک است.

Loading
آیا دهلی نو برای قرن بیست و یکم آماده است؟

کابوس هند

۱۳۹۶/۱۲/۱۲ | موضوعات

شورای راهبردی آنلاین – ترجمه: اگر پایان قرن بیستم نوید ظهور چین را داد، بسیاری بر این باورند که اینک نوبت هند است که در آغاز قرن بیست و یکم بدرخشد.

میلان وایشناو، مدیر برنامۀ جنوب آسیای اندیشکده کارنگی، در مطلبی که این اندیشکده منتشر کرد، نوشت: در ژانویه 2018، بانک جهانی اعلام کرد که در سال 2018، اقتصاد هند، به عنوان یک اقتصاد بزرگ جهانی، رشد زیادی خواهد داشت و جای چین را خواهد گرفت. مک‌کینزی، شرکت بزرگ مشاورۀ مدیریت جهانی، به ظهور طبقه متوسط هند اشاره کرده‌است. شرکت آی. بی. اِم به‌‌صراحت عصر پیش‌رو را «قرن هند» می‌نامد.

علیرغم این پیش‌بینی‌های درخشان، آیندۀ هند به‌هیچ‌وجه تضمین‌شده نیست. تردیدی وجود ندارد که هند با ترکیبی از اصلاحات اقتصادی و رهبری سیاسی و اداری زیرکانه می‌تواند از رفاه و سعادتمندی گسترده‌ای در قرن پیشِ‌رو برخوردار شود. اما در نبود چنین شرایطی (این به‌هیچ‌وجه فرضی نیست)، هند ویران‌شهری ناخوشایند خواهد شد: ویران‌شهری که در آن آرزوها و آمال صدها میلیون هندی، به‌جای تحقق یافتن، بر باد خواهد رفت و این امر می‌تواند تأثیرات انفجاری بر بافت اجتماعی این کشور داشته باشد. این سناریوی ترسناک موضوع کتاب تازه‌ای تحت عنوان «رؤیاپردازان: چگونه جوانان هندی جهانشان را تغییر می‌دهند» است که مؤلف آن روزنامه‌نگار هندی به نام اسنیگدا پونام است.

رؤیای هند

پیش‌بینی‌ها دربارۀ عصر طلایی پیشِ‌رویِ هند معمولاً مبتنی‌بر دو روند است. روند اول شهرنشینی است. بین سال‌های 2010 تا 2050، جمعیت شهری هند به تعداد 500 میلیون نفر افزایش خواهد یافت؛ یعنی بزرگترین افزایش در تاریخ جهان. از حیث تاریخی، شهرنشینی با افزایش سواد، تشکیل طبقه متوسط، پویایی و تحرک اقتصادی، و افزایش جهان‌وطنی مرتبط بوده‌است.

روند دوم چیزی است که اقتصاددانان آن را سود جمعیتی یا مزایای اقتصادی می‌نامند که در اقتصادی انباشت می‌شود وقتی که جریان بزرگ جمعیت جوان وارد بازار کار می‌شود و موجب می‌شود هم بهره‌وری و هم نرخ پس‌انداز افزایش یابد. تا سال 2030، هر ماه حدود یک میلیون هندی وارد بازار کار خواهند شد. براساس برآوردهای سازمان ملل، انتظار می‌رود در چند دهه آتی هند حدود یک‌چهارم رشد جمعیت جهان در گروه سنی 15 تا 64 سال را به خود اختصاص دهد.

با این حال، درست برخلاف پیش‌بینی‌های خوش‌بینانه درباره ظهور هند، روایت تیره‌تر نیز در حال بروز است؛ روایتی که ترکیب مؤلفه‌های شهرنشینی و جمعیتی نه به سود خالص بلکه به فاجعۀ اجتماعی منجر خواهد شد. این آینده‌ای است که در آن ضمن اینکه شهرنشینی هند ثروت و رفاه ایجاد می‌کند، بسیاری از شهرنشینان به واسطه زیرساخت قدیمی، خدمات ضعیف و فرصت ناکافی محروم می‌شوند. براساس این دیدگاه، هند به شدت در ایجاد اشتغال کافی جهت تأمین تقاضاهای روبه‌رشد نیروی کار ناموفق خواهد بود. این امر موجب اختلاف قومی و تشدید فرقه‌گرایی خواهد شد.

این جهانی است که پونام، روزنامه‌نگار هندوستان تایمز، در کتاب خود کشف و شناسایی می‌کند. در چنین جهانی، پونام تلاش می‌کند تا آمال، آرزوها و نگرانی‌های جوانان ساکن منطقه وسیع شمال هند درک شود. پونام همچنین به قسمت آسیب‌پذیر دمکراسی هند توجه می‌کند. شهرهای دوم و سوم و کوچکتر هند جایی ‌است که ابعاد منفی شهرنشینی و ضعف ایجاد مشاغل کاملاً آشکار است.

پونام در این کتاب، جوانان را رؤیاپردازان می‌نامد و ادعا می‌کند که این جوانان ناامیدترین نسل هند از زمان استقلال هستند. فرزندان زمان استقلال هند (سال 1947)، که اکنون سالخورده هستند، از استقلال و آزادی به‌دست‌آمده از حکومت انگلیس بر شبه‌قاره هند خشنود بودند. اما رؤیاپردازان یا همان جوانان امروز از دولت خود انتظار دارند آزادی‌های مندرج در قانون اساسی همچون حذف وضعیت سلسله‌مراتبی در جامعه، به حداقل رساندن نابرابری تمرکز ثروت، تأمین اشتغال با درآمد مکفی و تضمین تأمین اجتماعی را محقق سازد.

متأسفانه پونام استدلال می‌کند دمکراسی هند علائم اندکی را نشان می‌دهد که دال بر حصول چنین آرمان‌های بلندی باشد. امروزه، بخش عمده‌ای از جوانان هند حداقل در سه دسته‌ای قرار می‌گیرند که وی این دسته‌ها را بی‌سواد، بیکار و فاقد مهارت برای اشتغال می‌نامد. مشکل نظام آموزشی هند تحصیل نیست، بلکه کیفیت یادگیری است. به عنوان مثال دانش‌آموزان کلاس ششم نمی‌توانند متون کلاس دوم را بخوانند. یک‌دهم این دانش‌آموزان حتی اعداد یک تا نُه را نمی‌شناسند. این مشکلات در هر رده از آموزش وجود دارد. ارزیابی اخیر از هندی‌ها در رده سنی بین 14 تا 18 سال که توسط سازمان غیردولتی به نام پراتام انجام گرفت، آمار ناامیدکننده‌ای را نشان می‌دهد: 40 درصد از این افراد نمی‌توانند با نگاه به ساعت آنالوگ، زمان را بگویند؛ 36 درصد نام پایتخت هند را نمی‌دانند و 62 درصد نمی‌توانند میزان 10 درصد تخفیف از یک قیمت فرضی را حساب کنند.

آموزش عالی به یک کسب‌وکار سودآور در هند تبدیل شده‌است و این موجب افزایش ثبت‌نام در دانشگاه‌ها شده‌است. به گفته دویش کاپور، اندیشمند علوم سیاسی، بین سال‌های 2000 تا 2015، در هر روز شش کالج تقریباً جدید در هند تأسیس شده‌است. البته کمیت این مؤسسات آموزش عالی بر کیفیت آن‌ها می‌چربد.

بحران دوم مربوط به نبود اشتغال است. اقتصاد هند نیازمند ایجاد حدود یک میلیون شغل در هر ماه است تا با رشد طبیعی بازار نیروی کار برابری کند. برآوردهای دولتی نشان می‌دهد که هند ماهیانه حدود 350 تا 400 هزار شغل ایجاد می‌کند. افراد بداقبال که شغلی در بخش رسمی پیدا نمی‌کنند به خیل عظیم افرادی می‌پیوندند که سعی می‌کنند نیازهایشان را در بخش غیررسمی تأمین کنند. بخش عمده مشکل این است که هند برخلاف همسایگانش در شرق آسیا یک الگوی اقتصادی برگزیده‌است که به سرعت از تولید رویگردان شد و مستقیم به خدمات روی آورد.

مشکل این الگوی اقتصادی این است که هر هندی نمی‌تواند به یک مهندس نرم‌افزار تبدیل شود. از این رو، ایجاد یک بنیان تولیدی قوی تنها استراتژی واقعی و آزمایش‌شده‌ برای ایجاد اشتغال انبوه است. متأسفانه هند نه تنها در صنعتی‌شدن ناکام بوده‌است، بلکه در آن به شکل ناقصی صنعت‌زدایی صورت گرفته‌است. افراد جویای کار ناامید به‌طور فزاینده به بخش دولتی روی آورده‌اند. متأسفانه در دو دهه اخیر میزان اشتغال در بخش دولتی به‌طور مستمر کاهش یافته‌است.

خانۀ خالی

مشکلات بازار کار هند وقتی که موضوع زیرساخت شهری مطرح می‌شود بسیار جدی است و این زیرساخت‌ها نه تنها مانع رشد شهرنشینی می‌شود، بلکه بافت شهر را بدشکل می‌سازد. پونام، در کتاب یادشده، مشکلات مربوط به بافت شهری را در سفرش به الله‌آباد هند توضیح می‌دهد و می‌نویسد: در هیچ‌ جای هند تضاد بین گذشته و حال را اینچنین مشاهده نکرده‌ام؛ جایی‌که بافت شهری فاجعه است. جاده‌های ناهموار، ساختمان‌های نیمه‌کاره، فاضلاب باز، و گرد و غبار سنگین از شما در بدو ورود استقبال می‌کند که نتیجه رشد نامناسب شهرنشینی است.

ناتوانی هند در ایجاد اشتغال کافی و تقلای دولت برای رسیدگی به شهرها و تبدیل آنها به مکان‌های قابل زندگی نشانه‌ها و عوارض مشکل بزرگتری است: ناکامی دولت در اجرای وظایف حاکمیتی‌اش. همان‌گونه که دولت در ارائۀ خدمات اولیه به شهروندانش ناکام بوده‌است، افراد دارای درآمد به سادگی به زندگی ادامه داده‌اند و به درمان، آموزش و امنیت خصوصی دسترسی دارند.

قرن هند؟

ناکامی دولت در بهره‌برداری از مزیت شهرنشینی و تغییرات جمعیتی هند به دو نتیجۀ متفاوت منجر خواهد شد. نتیجه اول گسترش سطوح نگران‌کنندۀ نابرابری است. دو اقتصاددان به نام لوکاس چنسل و توماس پیکتی، در مقاله‌ای که اخیراً منتشر کرده‌اند، چنین نتیجه‌گیری کرده‌اند که درصد درآمد ملی که نصیب یک درصد پُردرآمدتر هند می‌شود در حال حاضر در بالاترین سطح خود از زمان ایجاد مالیات بر درآمد در هند (سال 1922) قرار دارد.

نتیجۀ دوم رشد سرطانی خشم فرقه‌ای است. تغییرات جمعیتی هند ممکن است این خشم‌های فرقه‌ای را تشدید کند.

دشوار می‌توان با خواندن کتاب پونام حس خوش‌بینی داشت. براساس نوشته‌های پونام در کتاب رؤیاپردازان، بسیاری از جوانان از یک چیز مأیوس هستند: آنها آینده‌ای در این کشور ندارند و آینده‌ای در جهان هم ندارند.

0 Comments

یک دیدگاه بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *