جدیدترین مطالب

بازاندیشی در نگاه کلاسیک به استراتژی کلان

بازاندیشی در نگاه کلاسیک به استراتژی کلان

علی اسماعیلی اردکانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ویراستاران کتاب «استراتژی کلان» تری بالزاک، پیتر دامبروفسکی و سیمون ریک، درک نسبتاً انعطاف‌پذیری از استراتژی کلان طرح می‌کنند که شامل روش‌ها و ابزارهایی است که دولت‌ها برای تعقیب اهداف استراتژیک خود به کار می‌گیرند، حالا به هر شکل که آنها را تعریف کنند.

تهدید هوش مصنوعی علیه ۸ میلیون شغل در انگلیس

“موسسه پژوهش سیاست‌های عمومی” در انگلیس (Institute for Public Policy Research) در گزارشی برآورد کرد با سیاست‌های جاری دولت انگلیس، فناوری هوش مصنوعی، حدود ۸ میلیون شغل را در این کشور تهدید می‌کند.

شمار شهدای غزه به ۳۲ هزار و ۵۵۲ نفر رسید

وزارت بهداشت حماس پنجشنبه اعلام کرد شمار شهدای فلسطینی از آغاز جنگ بین اسرائیل و حماس در نوار غزه به ۳۲ هزار و ۵۵۲ نفر رسید.
بنا بر اعلام وزارت بهداشت حماس، در ۲۴ ساعت گذشته، ۶۲ فلسطینی دیگر به شهادت رسیدند.

Loading

أحدث المقالات

بازاندیشی در نگاه کلاسیک به استراتژی کلان

بازاندیشی در نگاه کلاسیک به استراتژی کلان

علی اسماعیلی اردکانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ویراستاران کتاب «استراتژی کلان» تری بالزاک، پیتر دامبروفسکی و سیمون ریک، درک نسبتاً انعطاف‌پذیری از استراتژی کلان طرح می‌کنند که شامل روش‌ها و ابزارهایی است که دولت‌ها برای تعقیب اهداف استراتژیک خود به کار می‌گیرند، حالا به هر شکل که آنها را تعریف کنند.

هآرتص: اسرائیل قصد تجزیه غزه را دارد

بنا به گزارش یک رسانه عبری، رژیم صهیونیستی قصد دارد با ایجاد منطقه حائل و کریدور مناطق شمالی نوار غزه را از دیگر بخش‌های این باریکه جدا سازد.

تحمیل قحطی در غزه، جنایت جنگی است

کمیسر حقوق بشر سازمان ملل، رژیم صهیونیستی را مقصر ایجاد بحران انسانی در غزه دانست و تصریح کرد که تحمیل قحطی در این باریکه جنایت جنگی محسوب می‌شود.

Loading
در پژوهش انديشکده چتم هاوس پيشنهاد شد

هدایت آینده نامطمئن افغانستان

۱۳۹۴/۰۶/۰۴ | موضوعات

شورا آنلاین – ترجمه: آینده افغانستان همچنان نامطمئن است. پس از یکی از طولانی‌ترین و جاه‌طلبانه‌ترین مداخلات صورت گرفته در پی جنگ جهانی دوم، رسیدن به صلح و ثبات در افغانستان همچنان دور از دسترس است.

مت والدمن در گزارشی که اندیشکده چتم هاوس منتشر کرد، نوشت: دستاوردهای بسیاری، اما با هزینه های سنگین حاصل شده است و دوام این دستاوردها در شرایطی نامعین و بحرانی قرار دارد. جهان – اگر نگوییم مسوولیت دارد – فرصتی دارد تا اطمینان حاصل کند که این سرمایه‌گذاری‌ها – هم برای امنیت افغانستان و هم برای امنیت بین الملل- به سود رسیده است.

تعاملی متمرکز می تواند به بند آوردن جریان فقر، بی‌ثباتی سیاسی و خشونت کمک کند. در مقابل، عدم تعامل می تواند نتیجه ای معکوس داشته باشد.

با برداشتن پنج گام می توان تفاوتی قابل توجه ایجاد کرد:

  • اقدام بین‌المللی دیپلماتیک، به رهبری مشترک آمریکا و چین برای تقویت حمایت خارجی از افغانستان، کاهش تنش‌های منطقه ای به ویژه میان افغانستان و پاکستان و جلب مشارکت طالبان در گفت و گوهای صلح.
  • تلاش بی امان دولت افغانستان، به همراه سازمان ملل و شرکای بین المللی برای ایجاد روند صلح متمرکز بر گفت‌وگوی ساختاری و میانجی‌گرانه با شورشیان. این گفت‌وگو باید شامل دسترسی به تمامی عناصر جامعه افغانستان از جمله زنان باشد.
  • فرمول بندی و اجرای برنامه دولت افغانستان برای عمل به تعهداتش در زمینه اصلاحات، با اهداف روشنی برای رفع فساد، کارآمد کردن دولت، ایجاد مشاغل و رسیدن به ثبات مالی.
  • اقدام هماهنگ دولت برای سیاست‌گذاری و توسعه بیشتر، از جمله تلاش ها برای تقویت نهادهای انتخابی، ارتقای مشارکت گسترده در سیاست و حمایت از ایجاد فضا برای مشارکت محلی به ویژه برای زنان و نسل جوان.
  • تجدید تعهد اهداکنندگان کمک مالی غربی و دیگر اهداکنندگان برای ارایه حمایت مالی پایدار و هماهنگ از بخش های غیرنظامی و امنیتی افغانستان در دهه آینده بر مبنای چارچوب پاسخگویی متقابل توکیو (TMAF). این امر باید با استفاده بیشتر از نهادهای چند جانبه به عنوان وسایلی برای تقویت پایبندی به هنجارهای بین المللی، ایجاد ظرفیت های نهادی و تقویت سازوکارهای توزیع تقویت شود.

این پژوهش در صدد پرداختن به بینش ها و توصیه های پروژه “فرصت در بحران” درباره افغانستان است که سه حوزه را پوشش می دهد: سیاست و انتخابات، مصالحه و منطقه و توسعه انسانی. در هر حوزه چالش ها و فرصت های فراوان و پیچیده ای در هم تنیده اند.

نتیجه

این گزارش با قطعی یا جامع بودن فاصله زیادی دارد، اما امید می رود به رفع چالش های فراوان رویاروی افغانستان کمک کند و فرصت هایی برای حرکت رو به جلو به سوی آینده ای مرفه تر و با ثبات تر کمک کند.

کمک بین المللی باید با دوام و بلندمدت باشد. دولت همچنان به شدت به سرمایه بیرونی وابسته است و در حالی که با شورش های پرهزینه مبارزه می کند، برای حفظ و پیشرفت توسعه، به حمایت قابل پیش بینی و خارجی نیازمند است. عدم تعامل سیاسی غربی ها و قطع سریع و مدیریت نشده حمایت مالی و فنی می تواند فاجعه بار باشد.

اهداکنندگان کمک مالی غربی و منطقه ای باید دست به دست هم به ویژه از طریق نهادهای چندجانبه و صندوق های بین المللی کار کنند؛ این کار انسجام، پاسخگویی و ظرفیت‌های ملی را تقویت می‌کند. اهداکنندگان باید درصدد ارتقای تغییر اساسی و پایدار باشند، نه اینکه فقط به دنبال تغییری باشند که نتایج قابل مشاهده کوتاه مدت را در بر داشته باشد. نباید اجازه داد که دکترین امنیتی حاکم بر غرب یا مبارزه فوری با تروریسم یا اهداف مبارزه با مواد مخدر عامل مصالحه بر سر تلاش ها برای ارتقای توسعه و ایجاد ظرفیت برای دولت شود یا این تلاش ها را تضعیف کنند. تدابیر فنی، جایگزینی برای رسیدن به تغییرات مثبت در رویکردها یا اعمال نیستند، مداخله بین المللی سیاسی باید قاطع و اصولی باشد و به حق حاکمیت افغانستان احترام بگذارد.

دولت افغانستان باید با حمایت بین المللی یک دستور کار سیاسی را تدوین و رهبری کند. رهبران سیاسی افغانستان باید توانایی دولت دولت را برای جذب، مدیریت و حسابرسی منابع تقویت کنند. فساد و معافیت از مجازات باید به شدت هدف گرفته شود. چارچوب پاسخگویی متقابل توکیو باید به عنوان وسیله ای برای پیشبرد این دستور کار و به عنوان مبنایی برای تعامل بیرونی احیا شود.

تصمیم‌گیران افغان و بین المللی باید از شرایط در حال تحول و فرصت های جدید سود ببرند، آنها باید از درس های گرفته شده و مهارت‌های بین المللی بهره بگیرند و در عین حال محدودیت‌های حمایت بین المللی را بپذیرند. باید تلاش‌های بیشتری برای درک بحران و اقتصاد سیاسی در حال توسعه افغانستان انجام گیرد.

همسایگان افغانستان و منطقه باید با توجه به نقش حیاتی خود در ثبات و رفاه این کشور به شکلی نظام‌مند وارد تعامل شوند. به یک شراکت محکم میان چین و آمریکا برای محدود کردن و مدیریت دشمنی ها و تنش های بلند مدت منطقه ای که بار دیگر افغانستان را قربانی بحران های نیابتی در منطقه می کند، نیاز است.

به طور خلاصه باید گفت رهبران سیاسی افغانستان باید تلاش ها را برای برقراری یک نظام سیاسی پاک تر و پاسخ گوتر و برقراری یک روند صلح جامع، ایجاد کارایی برای دولت و ارتقای توسعه پایدار رهبری کنند. جامعه بین المللی باید از این تلاش‌های حیاتی حمایت کند.

پس از گذشت بیش از یک دهه مداخله بین المللی در افغانستان و صرف هزینه ای بیش از 100 میلیارد دلار در کمک های خارجی، آینده افغانستان در وضعیتی نامعین و بحرانی قرار دارد.

زندگی میلیون ها افغان به تصمیم‌های رهبران افغان، منطقه ای و بین المللی وابسته است. با توجه به میزان، پیچیدگی و غیر قابل پیش بینی بودن این چالش های فراروی افغانستان، پیشرفت به سادگی و با استفاده از میان بر حاصل نمی شود؛ نسخه‌های سیاسی جایگزین اراده سیاسی نمی شود. شرط جدایی ناپذیر موفقیت، اراده جمعی برای استفاده از فرصت ها و قرار دادن افغانستان در مسیر صحیح است. در غیر این صورت، چیزهای زیادی در معرض خطر قرار دارد.

0 Comments

یک دیدگاه بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *