بیانیه نهایی کنفرانس پاریس که ٧۵ کشور و سازمان بین المللی را بدون حضور نمایندگان دو طرف اصلی موضوع این کنفرانس یعنی اسرائیل و فلسطین گرد هم آورده بود، از اسرائیلی ها و فلسطینی ها خواست تا «تعهد خود را برای راه حل مبتنی بر دو کشور نشان دهند، و از اقدامات یک جانبه ای که نتایج مذاکرات به ویژه درباره مرزها، بیت المقدس، پناهندگان را به خطر می اندازد، خودداری کنند». این بیانیه می افزاید اگر چنین اقداماتی انجام شود، «آنها این اقدامات را به رسمیت نمی شناسند» که اشاره ای است به وعده دولت جدید آمریکا درباره انتقال سفارت خود از تل آویو به بیت المقدس. این اشاره ای بسیار غیرمستقیم است. یک دیپلمات فرانسوی با حسرت گفت: «این یک پیام پنهان است».

«تحریک کننده»
تلاش اتحادیه عرب از مطرح کردن این موضوع و درخواست از «طرف های ثالث» (بدون این که با صراحت نامی از واشنگتن به میان آورد) و خودداری از دعوت از دو طرف اصلی این مناقشه یعنی اسرائیل و فلسطین، برای خودداری از اقدامات بی ثبات کننده، به نتیجه مورد نظر نرسید. اگرچه اتحادیه عرب بر تعهد خود برای راه حل دو کشور تأکید کرد، اما نمایندگان جامعه بین المللی در پاریس (همه کشورهای گروه ٢٠، بیست و هشت عضو اتحادیه اروپا، کشورهای اتحادیه عرب…) اتفاق نظر نداشتند. در درون اتحادیه اروپا همانند جهان عرب، برخی از کشورها – به ویژه مقامات لندن و قاهره- نمی خواهند با دولت آینده آمریکا مخالفت کنند.
مقامات فرانسوی نیز چندان آشکارا به واشنگتن هشدار ندادند. فرانسوا اولاند در سخنرانی خود با لحنی دیپلماتیک گفت: «هر کسی باید به خوبی درک کند که چالش کدام است و هیچ چیز نمی تواند غیرمنتظره یا مخرب باشد.» ژان مارک آیرو، وزیر امور خارجه فرانسه، برای مطرح کردن طرحی «با عواقب بسیار شدید» خود را بسیار جدی نشان داد. او در کنفرانس مطبوعاتی نهایی توضیح داد: «همه روسای جمهور گذشته آمریکا برای این انتقال متعهد شده بودند و همه از آن صرفنظر کردند» و تأکید کرد که «مسئله به قدری حساس است که فقط می تواند با مذاکرات بین همه طرف ها حل شود. اقدام یک جانبه اثرات تحریک کننده ای دارد.»

سازش دشوار
کنفرانس پاریس در نظر داشت ضرورت اجباری خروج از وضعیت کنونی را یادآوری کند. فرانسوا اولاند تأکید کرد: «چگونه تصور می کنید که خاورمیانه بتواند ثبات خود را بازیابد در حالی که ما قدیمی ترین درگیری هایش را برطرف نکنیم؟ زیرا جنایتکاران از این بهانه برای جذب افراد گمراه استفاده می کنند.» ژان مارک آیرو با بیان این مطلب بر وی سبقت گرفت: «در همه سخنرانی ها تأکید شده که احساس ضرورت برای حفظ شرایط برای راه حل دو کشور که در حال حاضر به شدت به خطر افتاده است، وجود دارد.» او گفت: «همه شرایط پیشرفت در آن جا وجود دارد.» او ضمن اشاره به متونی که از اسرائیل  می خواهد تا از سرزمین های اشغالی پس از جنگ ١٩۶٧ عقب نشینی کند، همچنین یادآوری کرد که «اساس» حل و فصل درگیری «مرزهای ١٩۶٧ و قطعنامه های مهم سازمان ملل متحد است.»
یک دیپلمات به طور خلاصه می گوید هدف «تأکید بر اصول مهم قبل از یک دوره بی ثباتی شدید است». موضوع مجموعه اقدامات اخیر جامعه بین المللی در مورد مسئله اسرائیل و فلسطین از جمله رأی سازمان ملل متحد در بیست و سوم دسامبر به قطعنامه ٢٣٣۴ مطرح است، که خواستار قطع «فوری و کامل» شهرک سازی شد. این متن با رأی ١۴ عضو شورای امنیت و رأی ممتنع آمریکا، که برای نخستین بار از سال ١٩٧٩ تا کنون از حق وتو استفاده نکرد، تصویب شد. چند روز بعد جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا، در یک سخنرانی به شکل وصیت نامه سیاسی، دوباره شهرک سازی را محکوم و اصول مهم اجتناب ناپذیر را برای یک راه حل، درست مانند لزوم به رسمیت شناختن ماهیت یهودی دولت اسرائیل، آنچه که فلسطینی ها آن را انکار می کنند، بازگو کرد.
سازش دشوار در بیانیه نهایی کنفرانس به توصیه های گروه چهار جانبه (آمریکا، اتحادیه اروپا، روسیه و سازمان ملل متحد) که در ژوئیه ٢٠١۶ منتشر شده بود، بیشتر از معتبر ترین قطعنامه های سازمان ملل متحد، از جمله قطعنامه ٢٣٣۴ استناد می کند، قطعنامه ای که به ویژه کشورهای عرب را راضی کرد. این بیانیه شامل تشریح صریح مسئله «اصول» که جان کری مطرح کرده بود، نیز می شود.

ارزش نمادین
وزیر امور خارجه آمریکا پس از فعالیت های انجام شده، از متن «عادلانه» ابراز خرسندی کرد. او همچنین گفت که روز یکشنبه با بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل گفتگو کرده بود تا به وی «اطمینان دهد». بنیامین نتانیاهو همواره اقدام فرانسه را محکوم کرده و آن را «فریبکارانه» یا «بیهوده» نامیده است. قرار است در روز دوشنبه وزرای امور خارجه بیست و هشت کشور عضو اتحادیه اروپا که در بروکسل گردهم می آیند، بیانیه نهایی را با همه ارزش نمادین آن بپذیرند. احتمال دارد در روز سه شنبه در شورای امنیت سازمان ملل متحد، این متن با موضوع «بیانیه» دوباره مطرح شود. بر خلاف قطعنامه، این نوع متن هیچ گونه ارزش قانونی ندارد، اما نمی تواند با وتو متوقف شود. آنچه که موجب ترس بیشتر مقامات اسرائیلی شده است.

منبع: اداره کل رسانه های خارجی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی