توماس کریستنسن در مقاله‌ای که انجمن دانشمندان آمریکایی منتشر کرد، نوشت: به طور کلی مرکز اطلاعات ملی هوا و فضای آمریکا در گزارش خود به این نتیجه رسیده است که «دهه اخیر شاهد افزایش چشمگیر در تجهیزات موشک‌های بالستیک از جمله در میزان دقت، قدرت مانورپذیری و اثربخشی جنگی آن بوده است». در همین زمان، «آزمایش موشک‌های بالستیک در سراسر دنیا افزایش قابل توجهی داشته است»، چرا که کشورهای تولید کننده موشک‌های بالستیک و کروز، به آنها «به عنوان سلاح‌های مقرون به صرفه و نماد قدرت ملی» می‌نگرند که «تهدیدی نامتقارن علیه نیروهای آمریکا به شمار می‌رود» و در عین حال بسیاری از آنها نیز «به تسلیحات کشتار جمعی مجهز هستند». به طور هم‌زمان، «انواع مختلفی از موشک‌های بالستیک و کروز به لحاظ دقت، پیشرفت چشمگیری داشته‌اند که به آنها امکان می‌دهد تا به طور موثر با کلاهک‌های متعارف بکار گرفته شوند».

با توجه به اهمیت این مساله، در ادامه به برخی از یافته‌های این گزارش در مورد کشورهای مستقل برخوردار از سلاح هسته ای اشاره می‌شود:

روسیه

در حال حاضر روسیه از نیمه راه نوسازی خود گذشته است، چنانکه ارتقای نسل [سلاح‌های آن] که در اواسط/اواخر دهه 1990 آغاز شده بود، در اواسط 2020 تکمیل خواهد شد. این نوسازی شامل تعویض کامل موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM)[2]، ارتقا به یک کلاس جدید از زیردریایی‌های استراتژیک، بهبود بمب‌افکن‌های موجود، تعویض همه سامانه‌های موشک بالستیک کوتاه – برد با کاربرد دوگانه (SRBM)[3] و تعویض بسیاری از موشک‌های کروز نیروی دریایی عصر شوروی سابق می‌شود.

گزارش مرکز اطلاعات ملی هوا و فضا با اشاره به مجموع تعداد موشک‌های ذکر شده در پیمان جدید استارت (START)[4] تاکید می‌کند که «روسیه در سپتامبر 2014 در استقرار کلاهک‌هایی که برد آنها به آمریکا می‌رسد، از این کشور پیش افتاده است». با این حال، در این گزارش اشاره‌ای به این موضوع نشده است که روسیه از سال 2016 کاهش کلاهک‌های راهبردی مستقر شده خود را آغاز کرده و انتظار می‌رود تا سال 2018 به حدنصاب این پیمان برسد.

برخلاف بسیاری از ادعاهای اشتباه در بحث‌های عمومی در مورد گسترش تجهیزات هسته‌ای روسیه، گزارش حاضر به این نتیجه رسیده است که «تعداد موشک‌های بالستیک بین قاره ای روسیه به‌خاطر پیمان کنترل تسلیحات، موشک‌های تاریخ مصرف گذشته و محدودیت منابع، در حال کاهش است. نتیجه گیری این گزارش با برخی از یافته‌های دیگر مطابقت می‌کند که روسیه حجم زرادخانه خود را افزایش نداده، بلکه درحال نوسازی نیروی هسته ای خویش است.»

شناسایی موشک‌های روسی ناقض پیمان ای ان اف (INF)[5]

موشک‌های کروز تهاجم زمینی

چین

گزارش مرکز اطلاعات ملی هوا و فضا نشان می‌دهد که «تعداد کلاهک‌های چین که برد آنها به آمریکا می‌رسد، در طول 5 سال بعدی به بیش از 100 عدد خواهد رسید». چهار سال پیش، این مرکز گزارش داد که چین «در طول 15 سال» به این تعداد دست خواهد یافت. بنابراین این پروژه 6 سال کاهش یافته و از 2028 به 2022 رسیده است.

تابه حال پیش‌بینی این مرکز در مورد 5 سال اشاره شده صحیح بوده است و چین تنها نیازمند چند گام موثر دیگر برای تحقق این هدف است. چین باید موشک‌های بین قاره‌ای  DF-5 خود را به  کلاهک بازآی مستقل چندگانه (MIRV) تجهیز کند و به استقرار قابل توجه موشک‌های 31As  و DF-41s  بپردازد (نگا. نمودار زیر).

پیش بینی مرکز اطلاعات ملی هوا و فضا از تعداد موشک‌های بین قاره ای بالستیک چین

در حال حاضر چین دارای حدود 80 کلاهک بالستیک قاره‌ پیماست که می‌تواند آمریکا را مورد اصابت قرار دهد. این تعداد، دو برابر کلاهک هایی است که در 25 سال گذشته توان اصابت آمریکا را داشتند و سه برابر تعداد کلاهک‌هایی است که در این دوره می‌توانستند قاره آمریکا را هدف قرار دهند. اگر این تعداد به 120 موشک برسد، پیش‌بینی مرکز اطلاعات ملی هوا و فضا به واقعیت تبدیل خواهد شد. اگرچه این افزایش چشمگیری به حساب می‌آید، اما باید آن را در چارچوب تعداد کثیری از کلاهک‌های آمریکا دید که می‌توانند چین را هدف قرار دهند.

پاکستان

گزارش حاضر بیانگر آن است که «پاکستان به ارتقای آمادگی و قابلیت فرماندهی نیروی راهبردی ارتش و موشک‌های راهبردی ادامه می‌دهد». اگرچه همه کشورهای هسته ای به این کار مبادرت می‌کنند، اما پاکستان به صورت ویژه، به بهبود کاهش زمان واکنش موشک‌های اتمی خود، به‌ویژه سلاح‌های کوتاه – برد، می‌پردازد.

این گزارش حاکی از آن است که موشک بالستیک میان – برد شاهین 2 «هفت بار از سال 2004» آزمایش شده است. اگرچه این گزارش با گزارش‌های عمومی مطابقت دارد، اما شاهین 2 از سال 2014 آزمایش نشده است که احتمالا بیانگر وجود مشکلات تکنیکی است.

گزارش حاضر، موشک بالستیک کوتاه – برد ابابیل را دارای کلاهک مستقل چندگانه (MIRV) توصیف می‌کند که اولین بار در ژانویه 2017 آزمایش شد. اگرچه این موضوع انعکاسی از بیانیه ارتش پاکستان در آن زمان است، اما تجهیز ابابیل به کلاهک مستقل چندگانه با توجه به سابقه محدود و چالش‌های تکنولوژیکی مربوط به توسعه سامانه‌های مطمئن MIRV دلگرم کننده است.

هند

 تعجب آور است که گزارش حاضر تنها به «کمتر از 10» پرتابگر موشک بالستیک میان – برد  Agni-2  اشاره کرده است. این تعداد همان میزان سال 2013 است و نشان می‌دهد که هفت سال پس از اولین  اعلان استقرار آن توسط دولت هند، هنوز تنها یک سامانه موشک عملیاتی مجهز به Agni-2  وجود دارد. این پیشرفت کند احتمالا بیانگر مشکلات تکنیکی است و یا اینکه هند به‌جای آن بر توسعه موشک بالستیک میان-برد Agni-3  متمرکز است که طبق گزارش کنونی، با «کمتر از 10» پرتابگر مستقر شده است.

در لیست گزارش حاضر، هیچ کدام از موشک‌هایAgni-4  و Agni-5  به عنوان موشک‌های مستقرشده لحاظ نشده اند، هرچند که دولت هند اظهار می‌کند که به نیروهای مسلح «تحویل» داده شده و سه بار نیز مورد آزمایش کاربری قرار گرفته‌اند. بنا براین گزارش، هند در حال توسعه موشک بالستیک میان-برد Agni-6  با برد 6000 کیلومتر است.

کره شمالی

سرانجام، گزارش حاضر از میان کشورهای هسته ای، اطلاعات جالبی در مورد برنامه موشکی کره شمالی در اختیار می‌گذارد. هیچ کدام از موشک‌های بالستیک قاره پیمای کره شمالی مستقر نشده اند.

این گزارش حاکی از آن است که در حال حاضر «کمتر از 50» پرتابگر برای موشک بالستیک میان-برد Hwasong-10  وجود دارد. این گزارش برد آنها را 3000 کیلومتر بیان می‌کند، درحالیکه برد آنها در بحث‌های عمومی 4000 کیلومتر قلمداد می‌شود.

به همین ترتیب، گزارش حاضر برد موشک‌های بالستیک میان-برد KN-08  و KN-14  را 5500 کیلومتر و کمتر از برد موشک‌های بالستیک میان-برد بر آورد می‌کند، حال آنکه بسیاری از منابع عمومی برد آنها را 8000 کیلومتر بیان می‌کنند که برای اصابت به بخشی‌هایی از آمریکا کافی است.

[1]  National Air and Space Intelligence Center (NASIC)

[2]  intercontinental ballistic missile

[3] dual-capable, short-range ballistic missile

[4] پیمان کاهش سلاح های راهبردی (Strategic Arms Reduction Treaty)

[5] پیمان نیروی موشکی میان-برد ( Intermediate-Range Nuclear Forces )