جدیدترین مطالب

Loading

أحدث المقالات

متهم شدن مقامات کی یف به نداشتن سرعت کافی در تقویت استحکامات دفاعی خود

اپوزیسیون در کی یف معتقد است که نیروهای مسلح اوکراین و مقامات محلی در بحبوحه نگرانی های فزاینده در مورد حمله احتمالی جدید توسط نیروهای روسیه، استحکامات دفاعی خود را به اندازه کافی به سرعت و کارآمد نمی سازند.

ماکرون پیمان مرکوسور را رد کرد

رئیس جمهور فرانسه توافقنامه تجارت آزاد برنامه ریزی شده بین اتحادیه اروپا و ائتلاف اقتصادی آمریکای جنوبی موسوم به مرکوسور را بسیار بد دانسته و آن را رد کرد.

Loading

چالشی بزرگ؛ ترک عصر سوخت‌های فسیلی

۱۳۹۸/۰۴/۰۳ | موضوعات

شورا آنلاین – ترجمه: آیا می توانیم تأثیر استفاده گسترده از سوخت های فسیلی را بر محیط زیست مدیریت کنیم؟

این پرسشی است که مارتین ولف در مقاله خود در پایگاه اینترنتی ” لونوول اکونومیست” درباره آینده قیمت، میزان مصرف و انتشار گازهای گلخانه ای مطرح کرد و نوشت: پاسخ‌ها، ما را با آینده ای پیچیده از تمدن بشری روبرو خواهند کرد.

دورنمای شرکت “بریتیش پترولیوم” درباره انرژی یک بررسی اجمالی محتمل درباره “خط سیر احتمالی بازارهای جهانی انرژی تا سال 2035” پیش روی ما قرار می دهد.

در سناریوی اول، تولیدات اقتصاد جهانی باید تا سال 2035، 115 درصد افزایش داشته باشد. اقتصادهای نوظهور آسیا به خصوص چین و هند، می بایست بیش از 60 درصد این افزایش را بر عهده گیرند. رشد جمعیت نقشی فرعی در این رابطه ایفا می‌کند. مبنای افزایش درخواست انرژی میزان جمعیت نیست، بلکه بیشتر به دلیل شکوفایی این جمعیت است.

سناریوی دوم اینکه با توجه به افزایش سریع بازده انرژی، مصرف آن نباید بیش از 37 درصد افزایش داشته باشد. این میزان خیلی کمتر از افزایش واقعی در تولید کالاها و خدمات است.

سناریوی سوم اینکه  انتظار می رود انتشار دی اکسید کربن 25 درصد افزایش داشته باشد که این میزان رشد در هر سال حدود یک درصد است. این مسئله از لحاظ نسبت بین تولید و انتشار یک موفقیت بزرگ است. اما با توجه به ضرورت کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، برای محدود کردن افزایش متوسط درجه حرارت جهانی به کمتر از 2 درجه، ناکافی است.

بنابراین انتشار گاز دی اکسید کربن، برای سال 2035 میلادی 18میلیارد تن بیشتر از میزان ارائه شده توسط آژانس بین المللی انرژی برآورد شده است.

چهارم اینکه با وجود افزایش قابل توجه استفاده از انرژی های تجدیدپذیر، عاملی اساسی‌تر برای کاهش انتشار گازها بهبود بازده انرژی است تا تغییر در ترکیب سوخت ها.

بین سال‌های 2013 تا 2035 تولید انرژی های تجدید پذیر تا 320 درصد رشد خواهند داشت. با وجود این افزایش، سهم آنها در تولید انرژی بیش از دو و ششم دهم تا شش و هفت دهم درصد افزایش نخواهد داشت. سهم انرژی‌های تجدیدپذیر، برق آبی و انرژی هسته ای فقط 9 تا 19 درصد رشد خواهد داشت. پس احتمالا در عصر انرژی های فسیلی باقی خواهیم ماند.

در سناریوی پنجم، انقلاب در تولید نفت شیل است که سهم خود در تولید انرژی را به 10درصد خواهد رساند و کاهش ذخایر نفتی، احتمالا ادامه خواهد داشت.

تغییرات در ساختار تجارت انرژی نیز موضوع مهمی است. آمریکا از سال 2005 تا سال 2035 می بایست از وارد کننده 12 میلیون بشکه نفت در روز تبدیل به صادر کننده آن شود. در حالیکه چین احتمالا می بایست تا سال 2035 بیش از 13 میلیون بشکه نفت و هند نیز حدود هفت میلیون بشکه در روز وارد کند. این تغییرات پیامدهای ژئوپلیتیک بسیار بزرگی در پی خواهند داشت.

تجزیه و تحلیل این پیش بینی ها همانند سایر بازارها و تجارت‌های دیگر احتمالا نادرست خواهد بود. در واقع این پیش بینی ها افزایشی سریع‌تر در بازده انرژی  بین سال‌های 2000 تا 2013 را مطرح می کنند، اما نمی توان آن را یک انقلاب تلقی کرد. وابستگی شدید دنیا به سوخت‌های فسیلی ادامه خواهد داشت و مقادیر بسیار بیشتری از گازهای گلخانه ای را منتشر خواهد کرد. آیا می توانیم به شیوه ای بهتر عمل کنیم؟

من با این فرضیه شروع می کنم که بشریت مشتاق رسیدن به موفقیتی است که در حال حاضر کشورهای ثروتمند آن را به دست آورده اند و به آن نیز خواهد رسید. پس به انقلاب پرشتاب‌تری در زمینه فن‌آوری نیازمندیم.

ماه گذشته در انجمن انرژی اسلو، توصیفی درباره این انقلاب از آموری لاوینز از موسسه راکی مانتین شنیدم. او می گوید که به عنوان مثال تولید ناخالص داخلی آمریکا حتی اگر این کشور به طور کامل استفاده از نفت، ذغال سنگ وانرژی هسته ای را متوقف کند و میزان مصرف گاز طبیعی خود را به یک سوم کاهش دهد، در سال 2050 احتمالا دو و نیم برابر بیشتر از میزان امروزی خواهد بود. این به معنای انتشار کربن تنها به میزان یک پنجم سطح فعلی آن است.

او در ادامه می گوید با توجه به برتری اقتصادی رو به رشد فن‌آوری های نوین، احتمالا این انقلاب توسط نیروی بازار به خوبی دنبال خواهد شد. او افزود موضع گیری سیاسی مستقیم علیه افزایش انتشار دی اکسید کربن بی فایده خواهد بود.

 نتیجه گیری‌ها از گزارش شرکت”بی پی”  (که با توجه به اینکه  این شرکت خود تولید کننده سوخت‌های فسیلی است تعجب برانگیز هم نیستند) این است که این انقلاب سریع و اساسی بازار- محور دور از انتظار است.

در این میان موانع بی‌شماری از جمله: هزینه ها، محدودیت در فن آوری، کندی گردش مالی در بازارهای سهام، ناتوانی در اجرای سیاست در سطح جهانی و اینرسی طبیعی وجود دارد.

به طور خلاصه من از این بیم دارم که در مورد موانع حق با شرکت “بی پی” باشد، اما اگر سیاستگذاران کمک کنند، شاید در مورد احتمالات حق با آقای لاوینز باشد.

 اگر دولت‌ها می‌توانستند برای کربن مالیاتی در نظر بگیرند، جهشی بزرگ به سوی آینده ای کارآمدتر برای انرژی و با آلودگی کمتر انجام می شد.

دولت‌ها می بایست سرمایه گذاری بیشتری در زمینه علوم پایه و فن آوری نوین کنند. در نهایت دولت‌ها می توانند در اشاعه و تامین مالی فن آوری‌های نوین در سطح بین المللی، به سایر کشورها کمک کنند. با این حمایت ها، نیروی عادی بازار می بایست اقتصاد جهانی را به سوی آینده ای پایدارتر سوق دهد.

نه فقر گسترده یک انتخاب است و نه پذیرفتن ریسک‌های فزاینده ناشی از تغییرات آب و هوایی. بهترین تصمیم بین این دو گزینه است. برای قرار گرفتن در این مسیر ما باید خود را از عصر سوخت‌های فسیلی جدا کنیم. این یک چالش بزرگ است، اما به خاطر عشق به فرزندان‌مان باید به آن توجه داشت.

0 Comments

یک دیدگاه بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *