پییر ژان فیلیو در تحلیلی که در نشریه پولیتیکو منتشر شد، نوشت: گروه موسوم به «دولت اسلامی» به سرعت مسؤولیت حمله هفته گذشته به بازار کریسمس در برلین را به عهده گرفت و حتی با وجود این که انیس امری، متهم ارتکاب به این اقدام تروریستی، پس از حمله موفق شده بود فرار کند (این تونسی ٢۴ ساله چند روز بعد در میلان کشته شد).
اشتیاق این گروه جهادی به بهره برداری از تبلیغات نشان می دهد ضربه زدن به آلمان (به ویژه پس از چندین حمله نافرجام یا محدود) تا چه اندازه برای «داعش» مهم بوده و مهم خواهد ماند. آلمان هدف اصلی راهبرد «داعش» بر ضد اروپا است. فهمیدن علت این موضوع، برای بهتر اندیشیدن به راه حل های ممکن از اهمیت زیادی برخوردار است.
اهداف دوگانه

تلاش «داعش» برای حملات تروریستی در اروپا در ٢۴ مه سال ٢٠١۴ آغاز شد؛ زمانی که مهدی نموشی به موزه یهودیان بروکسل حمله کرد و چهار نفر را به قتل رساند. این حمله بیش از یک سال پس از اعلام «دولت اسلامی در عراق و شام» در شهر رقه سوریه و یک ماه پیش از اعلام «خلافت» ابوبکر البغدادی، سرکرده «داعش»، انجام شد. مهمتر از آن ، حمله بروکسل بود که مدت ها پیش از آغاز ائتلافی به رهبری آمریکا برای بمباران مواضع «داعش» در عراق، در اوت سال ٢٠١۴ ، و ماه بعد از آن در سوریه، انجام شد.
تأکید بر زمان این حملات به دو علت اهمیت دارد. برای این که هر چه «داعش» این اقدامات تروریستی را «تلافی جویی» حملات هوایی غربی ها بر ضد خود نشان دهد و هر چه افرادی بیشتری این ادعا را باور کنند، تکرار آن فقط به سود تبلیغات جهادی ها است. توجه کنید که تروریست ها در ماه مارس به بروکسل حمله کردند و ٣٢ نفر را کشتند؛ در حالیکه بلژیک به هیچ وجه در ائتلاف ضد «داعش» حضور نداشت. تصور این که این حملات تلافی جویانه است، فقط ما را از علت اصلی ادامه ترور ها در اروپا دور می کند: تمرکز «داعش» بر اروپا علل مهمتری دارد که فراتر از این توجیه سرسری است که این بمب گذاری ها و حملات کامیونی (که پیش از آن در ماه ژوئیه در نیس صورت گرفت) در پاسخ به حملات غرب در سوریه و عراق صورت می گیرد.
برای «داعش»، اروپا هم منبع خوبی برای جذب نیروهای بالقوه است و هم الگوی خطرناکی از همزیستی دیرینه [پیروان ادیان مختلف در کنار یکدیگر] به شمار می رود. هدف حملات تروریستی در اروپا، به راه انداختن درگیری داخلی و تنش اجتماعی با امید ترغیب تعداد بیشتری از مردان مسلمان (و نیز تعداد بیشتری از زنان ) به پیوستن به آرمان جهادی در سوریه و عراق است. هدف دیگری که به همین اندازه اهمیت دارد، نشان دادن شکست گزینه های دمکراتیک است که اروپا در مقابل راه حل خلافت جهادی عرضه می کند و سرعت بخشیدن به این شکست است.
فرانسه و آلمان دو هدف اصلی «داعش» هستند. علت [«داعش» برای انتخاب] فرانسه این است که بیشترین تعداد یهودیان و مسلمانان قاره اروپا در این کشور زندگی می کنند و در این کشور می توان چگونه جوامع مختلف می توانند در کنار یکدیگر زندگی کنند؛ گر چه کاستی هایی نیز وجود دارد. علت [انتخاب] آلمان نیز درهای باز این کشور به روی مهاجران سوری و عراقی است: «داعش» به شدت بر ضد مهاجران تبلیغات می کند و آنها را به خیانت به «راه راستین» خلیفه متهم می کند.

جهادی های آلمان
با این که حملات سال گذشته پاریس نشان داد «داعش» در فرانسه ریشه دوانده است، اما این گروه تروریستی برای راه یافتن به آلمان نیز تلاش کرده است. دست کم ٨٠٠ نفر از آلمان به «داعش» پیوسته اند که برخی از آنها همچون رضا صیام ، به موقعیت های مهمی نیز دست یافته اند. رضا صیام پیش از این که در دسامبر ٢٠١۴ در عراق کشته شود، «وزیر آموزش» این گروه تروریستی بود. گمان می رود محمد محمود، رهبر نیروهایی که از آلمان جذب شده اند (نیرو های آلمانی زبان)، باشد؛ او که در استرالیا متولد شده و پیش از این نیز در بخش رسانه ای «القاعده» فعالیت می کرده است، نیروی مجرب جهادی ها در بخش تبلیغات است . بنابر گزارش ها نزدیک به ١۴٠ جهادی آلمانی در عراق و سوریه کشته شده اند که دست کم مرگ ١۴ نفر از آنها در حملات تروریستی اتفاق افتاده است.
در ٨ نوامبر، عملیات مهم پلیس در شهر هیلدشیم آلمان به دستگیری واعظ بنیاد گرایی با نام استعاری ابو ولع شد. او متهم به سازمان دهی نیروهای جدید و انتقال فعالان به «داعش» بود. اکنون دستگاه امنیتی آلمان اعلام کرده است که او با انیس امری، عامل حمله به بازار کریسمس در برلین، رابطه داشته است. یک هفته پس از عملیات هیلدشیم، موج دیگری از دستگیری شبکه های مشابه به دست پلیس در آلمان آغاز شد. « جنگ آزموده های » جهادی اکنون به وطن بازگشته اند و محاکمه و محکومیت آنها در دادگاه های آلمان آغاز شده است (اتفاقی که برای سه نفر از آنها دو ماه پیش، در دوسلدورف افتاد.)
«داعش» در فرانسه و بلژیک، در حملات تروریستی از جهادی هایی استفاده کرد که از عراق و سوریه بازگشته اند. در آلمان، این گروه بارها به جای افراد جنگ آزموده ، از پناهندگان برای انجام حملات خود استفاده کرده اند که موفقیت چندانی در پی نداشته است. [با وجود این شکست ها] آن چه تکرار این راه را توجیه می کند، راهبرد «داعش» برای ضربه زدن به سیاست آزادمنشانه آنگلا مرکل درباره پناهندگان با استفاده از ترور در آلمان است. نقشه برای حمله احتمالاً جدی ٣ جهادی که قرار بود خود را از پناهندگان شهر قدیمی دوسلدورف جا بزنند، پس از تسلیم و اعتراف یک شبه نظامی سوری در فرانسه در فوریه ٢٠١۶ ، نقش بر آب شد؛ در حملات انتحاری که با دستور «داعش» از سوریه انجام شد، دو پناهجو که یکی از آنها افغانی ١٧ ساله ای در قطار وورزبورگ و دیگری سوری ٢٧ ساله در جشنواره موسیقی آنباخ ، کشته شدند (حملاتی که خوشبختانه کشته دیگری نداشتند).
دستگاه های اطلاعاتی غرب درباره فعالیت «امنی» یا «شاخه امنیتی داعش» که اکنون مسؤولیت حملات تروریستی در خارج را بر عهده دارد، هشدار داده اند. هری سارفو، متولد بندر برمن آلمان، در آوریل سال ٢٠٠۵ به «داعش» پیوست و به سرعت جذب «امنی» شد. این شاخه او را پس از سه ماه حضور در میدان به وطن بازگرداند. این تصمیم و شهادت سارفو در دادگاه پس از دستگیری اش، گواهی روشن از افزایش درماندگی «داعش» از ناتوانی برای حمله تروریستی در آلمان بود. با وجود اهمیت این کشور برای«داعش»، این گروه نتوانسته است حمله ای مرگبار در اندازه حملات خود در کشور همسایه، یعنی فرانسه، در آلمان انجام دهد.
بزرگترین شکست «داعش» در آلمان در ماه اکتبر اتفاق افتاد که جابر البکر، جهادی سوری، در حین فرار خود پس از حمله تروریستی که قرار بود به فرودگاهی، به احتمال بسیار زیاد در برلین، انجام دهد، دستگیر شد و به دست سه پناهنده سوری به پلیس تحویل داده شد. مقامات آلمانی با تقدیر از سه «قهرمان گمنام» تلاش کردند روایتی مثبت را در حمایت از سیاست خود درباره پناهجویان ترویج دهند. اما بکر در حالی که در لیپزیگ در بازداشت به سر می برد، خودکشی کرد و نگذاشت مقامات قضایی آلمان از دستگیری او به عنوان موفقیتی برای خود استفاده کنند.
صدای منتقدان عوام فریب و راست افراطی سیاست مرکل درباره پناه جویان پس از کشتار در برلین بلندتر شده و انتقادات از او بالا گرفته است. در نهایت، «داعش» به هدف خود در آلمان دست یافت، اگر چه نه به دست یک پناهنده، بلکه به دست انیس امری تونسی که در اروپا سابقه مجرمانه داشته و درخواست پناهندگی او رد شده بود (گر چه آلمان نتوانسته بود او را اخراج کند).
در تصویری بزرگتر، حمله برلین، بخشی از موج جدید ترور در جهان است که بی تردید پس از سقوط این ماه شهر حلب که در تصرف شورشیان بود، آغاز می شود.
دست کم به سه علت، «داعش» برنده بزرگ این نقطه عطف در تاریخ جنگ سوریه است: حکومت بشار اسد، با مداخله جدی روسیه و ایران، نیرو های زیادی از «داعش» را که از ژانویه ٢٠١۴ میلادی در حلب بودند، نابود کرد؛ اسد و متحدانش آن قدر روی شکست این شهر تأکید داشتند که «داعش» فرصت یافت پالمیرا را بازپس گیرد؛ شهری که آزادی آن در مارس گذشته، با شادمانی زاید الوصف در دمشق و مسکو همراه شد. انفعال بین المللی در جریان محاصره شهر حلب تبلیغات جهادی ها را در باره «توطئه» بین المللی بر ضد شهروندان مسلمان و ضرورت پیوستن به «داعش» برای «دفاع» از آنها تقویت کرد.
اندکی پیش از حمله برلین، «داعش» توانست به شهر کرک در اردن حمله کند؛ درگیری با تکاوران جهادی در این شهر ١٠ کشته بر جای گذاشت. آن چه بیش از این تلفات اهمیت دارد، این است که کرک حامی قبیله ای حکومت استبدادی اردن است. خلبان اردنی که «داعش» وی را در فوریه ٢٠١۵ زیر شکنجه کشت، اهل کرک بود و دولت ملک عبدالله مبارزه ملی خود را برای بسیج مردمی بر ضد «داعش» از این شهر شروع کرد. جوخه مرگ ابوبکر البغدادی مدت ها تلاش کرده بود از همان راهی که برای رسیدن به چنین نتیجه خونباری در آلمان در پیش گرفت، ضربه ای سخت به اردن وارد کنند. و این خبری بسیار بد است که آنها در نهایت در کمتر از ۴٨ ساعت به هر دو کشور حمله کردند.
فاجعه برلین این پرسش ها را درباره شبکه حامی «امری» و توانایی او برای سه روز تردد در اروپا پس از حمله مطرح می کند. همه این پرسش ها درست و منطقی هستند و از این رو، باید به آنها پرداخته شود. اما همان طور که پس از حمله پاریس، در ١٣ نوامبر سال گذشته، نوشتم «هر چه که در تصرف سنگر اصلی جهادی ها در سوریه ناتوان باشد، ابتکار عمل را به دست «داعش» خواهد سپرد و اروپا را در برابر حملات آینده آسیب پذیر خواهد کرد.» این جمله پیش از کشتاری گفته شد که بروکسل را لرزاند.
تا زمانی که رقه به عنوان مرکز فرماندهی عملیاتی برای حملات تروریستی «داعش» پابرجا است، به اروپا دوباره و دوباره حمله خواهد شد. و با گرفتار شدن آمریکا در موصل و سرگرم شدن روسیه به «پاکسازی» حلب، به نظر می رسد «داعش» می تواند مدت بیشتری به راحتی در رقه بنشیند. [خبری] بسیار بد برای اروپا و بسیار غم انگیز برای آلمان .

منبع: اداره کل رسانه های خارجی